ΕΛΑ ΜΑΖΙ ΜΟΥ
Της Μπελίκας Αντωνίας Κουμπαρέλη
Οι φίλοι επιτρέπουν να είσαι αυτό που φαντάζεσαι κι
ας μη γίνεις ποτέ. Είναι παράθυρο στο αύριο.
Οι φίλες μου οι τρελάρες. Το κοριτσομάνι που
ξενυχτάμε μιλώντας. Είμαστε μαζί στην ψυχή γι’ αυτό δεν φτάνουν ποτέ τα
Σαββατοκύριακα να τα πούμε όλα.
Οι φίλοι μου τα καθάρματα. Το αντρολίβαδο που μας
συνδέει με την άλλη πλευρά του πλανήτη.
Οι φίλοι μου – οι δικοί μου άνθρωποι. Που
καταλαβαινόμαστε με μια ματιά, μ’ έναν αναστεναγμό, μ’ ένα χάδι, μια βρισιά.
Οι φίλοι μου είναι ο τόπος μου. Περπατάμε μαζί σε
μέρη που αγαπήσαμε, σε έρωτες που χάθηκαν, σε αγάπες που έρχονται, σε
μεγαλεπήβολα σχέδια.
Οι καινούργιοι φίλοι μου είναι το σπίτι που
μετακόμισα κι ακόμα επιπλώνω. Δεν ξέρω κάθε γωνιά τους, δεν έχω μάθει τα χούγια
τους, δεν έχω βρει τα κουμπιά τους. Ούτε εκείνοι τα δικά μου. Πάμε στα τυφλά.
Με προσοχή και θάρρος.
Οι παλιοί μου φίλοι είναι σαν τις πολυθρόνες της
γιαγιάς. Άλλοτε σπασμένες κι άλλοτε σκέτο χουζούρι. Όταν μαζευόμαστε κάνουμε
εκείνα τα παρανοϊκά αστεία που κάναμε και στα δεκαπέντε μας. Λες κι ο χρόνος
κόλλησε στα γέλια. Όποιος πάει να σοβαρέψει, τρώει φάπα. Λέμε υπέροχα ψέματα.
Ότι δεν μεγαλώσαμε, ότι μείναμε ίδιοι κι απαράλλαχτοι. Γνωριζόμαστε σαν τις
κάλπικες δεκάρες. Μα δεν ξέρουμε πια ο ένας το πρόσωπο του άλλου, αφού το
κινητό και το e–mail αντικατέστησαν την επαφή.
Αγαπιόμαστε εξ αποστάσεως και κάνουμε καινούργιους φίλους. Ίσως γιατί στα δικά
τους μάτια κρύβεται το απρόοπτο. Η ζωντάνια των αμεταχείριστων ανθρώπων, που
σου αφηγούνται το παρελθόν τους γελώντας, που σ’ ακούνε χωρίς να πετάνε το
τρομακτικό «στα ‘λεγα εγώ», είναι το βάλσαμο στη ζωή που προχωράει και δεν
προλαβαίνει να κοιτάξει πίσω.
Αν ποτέ βρεθούμε όλοι μαζί οι καινούργιοι κι οι
παλιοί, θα είμαστε μια αλλοπρόσαλλη παρέα, όμως θα κοιταζόμαστε και θ’
αναγνωρίζουμε ο ένας στον άλλο τα στάδια της εξέλιξής μας. Κι αυτό είναι το
σημαντικό: Ότι τολμάμε να προχωρήσουμε σε νέα μονοπάτια. Κακοτράχαλα ή ισάδες
δεν έχει σημασία, αρκεί που είναι πρωτόγνωρα.
Οι φίλοι είμαστε όσα ζήσαμε κι όσα θα ζήσουμε. Είναι
οι αποδείξεις ότι υπάρχουμε, ότι το παρελθόν φτιάχνει αλυσίδα με το παρόν και
το μέλλον.
Οι φίλοι μου είναι η οικογένειά μου. Τους διαλέγω
και με διαλέγουν. Χέρι-χέρι. Όπως στον έρωτα. Ρισκάροντας τα πάντα. Οι φίλοι
μου είναι η ιστορία μου κι η ελπίδα μου. Είναι οι καθρέφτες και οι μάσκες μου.
Η αλήθεια μου και η παραμυθία μου.
Ακούς Άρη, Μαρία, Εύη, Μάκη, Σταματίνα, Βασίλη,
Αχιλλέα, Μαρίζα, Γιώργο, Ελενάκι, Ντίνο, Σωτήρη, Στράτο, Πέρσα, Αννούλα; Σ’ εσάς
απευθύνομαι. Με όλη την τρυφερότητα, το τρακ, το κέφι, τη φουρτούνα, την ευωχία που μου γεννάτε. Εσάς νοιάζομαι, τη δική σας
τη γνώμη υπολογίζω. Ίσως και να γράφω
για σας κι ας λέτε ότι κάνω του κεφαλιού μου. Ναι, για όλους η ζωή είναι προσωπική
υπόθεση, αλλά και ομαδική. Λόγια-συνδετικοί κρίκοι με όσους έφυγαν και όσους θα
‘ρθουν. Παλιοί μου φίλοι, σας νοσταλγώ. Καινούργιοι μου φίλοι, σας προσμένω. Πέρα
από μηνύματα και ίντερνετ, εκεί έξω στην πραγματικότητα να τη φτιάξουμε μαζί. Ηλίθια
ζωή δεν θα με χωρίσεις απ’ τους αγαπημένους μου!
