Τα όρια του λόγου και της ζωής
(Δήμος Μαρουδής, Τριχοειδές αγγείο με κυάνιο, εκδ. Καθρέπτης, Αθήνα 2024)
Γράφει ο Γιώργος Δρίτσας
Ο λόγος και δη ο ποιητικός λόγος και γραφή, πολλές φορές, κινούνται σε λαβυρίνθους και περιπλέκονται με εικόνες, σημεία και συμβολισμούς, πλάθοντας από την αρχή νέους κόσμους αλλά και ολόκληρα σύμπαντα. Κόσμους και σύμπαντα που εξερευνούν κι ελέγχουν, έμμεσα, τα ίδια τα όρια της γλώσσας και των σημασιών της· ειδικά όταν συμπορεύονται οι στίχοι μ’ υπερρεαλιστικές ενοράσεις, που σαν σκιάχτρο διώχνουν μακριά τις εύκολες ερμηνείες και τις εκμηδενίζουν.
Κι εκεί τελικά, στο απόλυτο μηδέν, ξεκινάει ένα νέο νήμα σκέψης, μια νέα αντίληψη περί κόσμου και μη κόσμου, ένα ιδιωτικό όραμα. Το ιδιωτικό του όραμα αυτό προσφέρει με υπερρεαλιστικούς τόνους, γεμάτους καυστικά σχόλια και καλοζυγισμένο μηδενισμό, ο Δήμος Μαυρουδής στην ποιητική του συλλογή με τον χαρακτηριστικό τίτλο, Τριχοειδές αγγείο με κυάνιο (εκδ. Καθρέπτης, Αθήνα 2024), της οποίας το εξώφυλλο καθώς και τ’ άλλα έργα που παρατίθενται εντός της τα έχει σχεδιάσει ο ίδιος. Ο Μαυρουδής, βέβαια, δεν είναι μια τυχαία περίπτωση ούτε μια γραφή που σε αφήνει αδιάφορο. Παρά ταύτα, σκαλίζει με νυστέρι μέσω των στίχων του ολόκληρο το ανθρώπινο σύμπαν.
Πιο συγκεκριμένα, ήδη από το πρώτο ποίημα, «Γυμνό τραπέζι», εισαγόμαστε στο σκοτεινό κι αποκαλυπτικό κλίμα της συλλογής. Μια ατμόσφαιρα βαριά, αποπνικτική, σαν ανοιχτό χειρουργείο πάνω στη γη. Δεν θα μπορούσε, όμως, να είναι αλλιώς τα πράγματα. Ο ποιητής γράφει για τον τεμαχισμό του, για τα τραύματα και τον πόνο, την ίδια τη φρίκη της ύπαρξης.
Έτσι, λόγω αυτού, ο καθρέπτης, που άλλοτε χώριζε τον κόσμο και τις διαστάσεις του, σπάει και γίνεται ξανά άμμος – χρόνος που περνάει και διαλύεται σε μια κραυγή («Λίμνη με κύκνο»). Καμιά απομάκρυνση δεν είναι δυνατή από την καταστροφή, και ο αφορισμένος συνεχίζει να παραμένει εξόριστος από αυτή τη ζωή αλλά και την όποια, υπαρκτή ή ανύπαρκτη, άλλη («Αφορισμός»). Ένας κόσμος, ένα σύμπαν, που θα παραμείνει, όπως είναι, μέσα στις σκιές του, και ο ποιητής θα συνεχίσει να λύνεται απ’ τα γέλια μπροστά στο θέαμά του, με δάκρυα στα μάτια.
Κλείνοντας, παραπάνω προσπαθήσαμε να περιγράψουμε τις εικόνες και το κλίμα της συλλογής, χωρίς ανούσιες υπεραναλύσεις, παρά μόνο με διαίσθηση για το κρυφό μήνυμα των στίχων. Ένα κρυφό μήνυμα που δεν χρειάζεται να εκλογικευτεί αλλά να βιωθεί με την προσεκτική ανάγνωσή της. Μια συλλογή ορόσημο για όποιον αγαπά την καλή ποίηση και συναισθάνεται τον βαθύ πόνο της ύπαρξης.
Αφορισμός
Ο εξομολογητής θέλησε να μου ράψει το στόμα. Η αμαρτία συρρικνώνονταν κάτω από τη ρίζα της γλώσσας σαν αναμμένο κάρβουνο και την παρέλυε· εκεί εξαφανιζόταν. Ένιωθα την ευθύνη απέναντι στην πλάση μα το χημείο δεν έδινε απάντηση. Το αποτέλεσμα της επόμενης έκανε τον εξομολογητή ν’ αυτοκτονήσει από τύψεις. Παρέμεινα αφορισμένος.
Ο Γιώργος Δρίτσας γεννήθηκε το 1994 στην Κόρινθο. Είναι απόφοιτος του Φ.Π.Ψ. (Φιλοσοφία, Παιδαγωγική, Ψυχολογία) της Φιλοσοφικής Σχολής Αθηνών, στο οποίο και συνέχισε τις μεταπτυχιακές και διδακτορικές σπουδές του. Το 2016 εξέδωσε την ποιητική συλλογή Η ηχώ του Ζαρατούστρα, σε μορφή αυτοέκδοσης, ενώ από τις εκδόσεις Οδός Πανός κυκλοφορούν οι, κοινής θεματικής, ποιητικές συλλογές του σκιά θανάτου (2022) και το ματωμένο όνειρο (2023), με παλιά και νέα ποιήματά του. Ποιήματα και διηγήματά του έχουν δημοσιευτεί σε διαδικτυακά και έντυπα περιοδικά και ανθολογίες.
