13ο Πανθεσσαλικό Φεστιβάλ Ποίησης: Marianne Catzaras
Tο φετινό Πανθεσσαλικό Φεστιβάλ Ποίησης θα πραγματοποιηθεί από τις 25 ως τις 29 Αυγούστου 2025. Η Ελληνοτυνήσια ποιήτρια Marianne Catzaras θα συμμετάσχει στο πρόγραμμα.
Εδώ σας παρουσιάζουμε μια επιλογή ποιημάτων της σε μετάφραση της Χρυσής Γιάντσιου.
Είναι αυτή η αγάπη
Κόμπος στον λαιμό
Eίναι αυτός ο σκύλος που τρώει
πέτρες στο μάρμαρο
Είναι αυτή η λέξη ολομόναχη
μες στη σελίδα
που δεν βρίσκει τη φράση της
Είναι αυτός ο άνθρωπος
άβολα καθισμένος μες στη νύχτα
που φοράει
βρόμικες ορχιδέες
στο στήθος του
κι αυτή η αγάπη
κόμπος στον λαιμό
που δεν σταματά
να ουρλιάζει
Είναι αυτή η θλίψη
αφημένη στον σταθμό
Είναι αυτή η γερόντισσα στο γεμάτο χώματα σαλόνι της
ο φύλακας
πίσω απ’ το φως
μέσα στον πίνακα
και αυτές οι καταιγίδες
που φυτρώνουν
στον λαιμό σου
Μα τι λέει
η καμπύλη στο στενό και ο πόνος στη μελάνη
Τι λέει η απεραντοσύνη στην ατελή ανατομία των ανθρώπων
Τι λέει η ανάμνηση
στην ύλη
και στην καταγωγή των σημαδιών και οι διαγραφές
που δεν εγγράφηκαν
που στοιβάχτηκαν
που εγκλωβίστηκαν
Μα τι λένε τα αρχεία
στη μνήμη
και η απεικόνιση
στη γεωμετρική καταγραφή
Είναι ένα όνομα
που διασχίζει τις σελίδες
κι αυτή η αγάπη
που δεν σταματά
να ουρλιάζει
Έκλεισα τα σπίτια μου
Έκλεισα τα σπίτια μου
Ένα ένα αυτό το πρωί
Και φεύγω
Τα σπίτια αυτά του χθες
Και αυτά του σήμερα
Αυτό της πρώτης πατρίδας
όπου μεγαλώνει ανέλπιδα μια πέτρινη ελιά
Το σπίτι των παιδικών χρόνων
όπου κοιμήθηκε για πάντα
το λιγνό κορίτσι
με γυμνό το στήθος
Και το σπίτι των δρόμων
όπου ο γέρο-Οιδίποδας καθισμένος
σ’ έναν βράχο χωρίς φτερά
γελάει εκκωφαντικά
Έκλεισα το σπίτι του καλοκαιριού
με τα παράθυρα χωρίς κουρτίνες
όπου μαζεύονται οι καύσωνες
τους φτωχούς λουτήρες
και τις έρημες καρέκλες
Το σπίτι του χειμώνα
που ο ωκεανός τού πήρε τα κλειδιά
τη στέγη και τις μαραμένες ανθοδέσμες
Και το σπίτι με τις γιορτινές παραμονές
επίσης το έκλεισα
αλλά ποιος θα μιλήσει για αυτό
Το σπίτι των ναυτικών
με τις τσέπες γεμάτες πέτρες
Το σπίτι των μισοτραγουδισμένων τραγουδιών
Το σπίτι των μακρινών ήλιων
Και το σπίτι στο κοιμητήρι
θρασύτερο από ποτέ
Είναι γι’ αυτό το σπίτι
που θέλω να μιλήσω
εκεί που η εξορία προσκαλείται
Έκλεισα τα σπίτια του χτες
κι αυτά του σήμερα
δεν στέριωσαν
Τα σπίτια της μοναξιάς όπου τα μανιασμένα λόγια
άδειασαν από τα κύματά της τη θάλασσα του Αιγαίου
Έκλεισα τα σπίτια μου
Το σπίτι των φίλων μου
που γλίστρησαν τα ονόματά τους
στη σιωπή
Το σπίτι του ποιητή
μικρή πεταλούδα που τη φλερτάρει
ο θάνατος αηδόνι μα και ταυτόχρονα κοράκι
Το σπίτι της φίλης μου
που δίχως μαλλιά χορεύει
στην άκρη της γέφυρας
μια λαθραία νύχτα
Και το σπίτι των σελίδων το έκλεισα
και φεύγω το πρωί
μες στο μυστήριο του χρόνου
χρόνος σε επίπεδα δίχως συνοχή χρόνος
με κλίμακες
δίχως ρολόγια χρόνος
σε αγκαλιές
μ’ αδύναμα χέρια.
Η Marianne Catzaras γεννήθηκε στην Τυνησία από Έλληνες γονείς. Σπούδασε Φιλολογία στη Σορβόννη και, έπειτα, αφοσιώθηκε στη φωτογραφία. Εκθέτει έργα της στην Τυνησία, τη Γαλλία, την Ιταλία, τη Γερμανία, τις ΗΠΑ, την Αίγυπτο και την Ελλάδα. Το 2010 απέσπασε το Μεγάλο Βραβείο της πόλης της Τύνιδας και το 2011 της απονεμήθηκε ο τίτλος του Ιππότη των Τεχνών και των Γραμμάτων από τη Γαλλική Δημοκρατία. Εκτός από φωτογράφος, είναι και ποιήτρια — περιοδεύει ανά τον κόσμο παρουσιάζοντας τη δουλειά της, η οποία έχει εκδοθεί από τους εκδοτικούς οίκους ActesSud (Γαλλία), Simpact (Τυνησία), Electa (Ιταλία), Πηγή (Ελλάδα). Ποιήματά της έχουν δημοσιευτεί σε διεθνή περιοδικά και έχουν μεταφραστεί στα ελληνικά, τα ιταλικά και τα αραβικά. Υπήρξε από τα ιδρυτικά μέλη της του Φεστιβάλ VoixVives της Σετ. Ζει στην Τύνιδα.
