“Τι ανοίγει και τι δαγκώνεται στην ποιητική της Ιωάννας Λιούτσια; Μα η ίδια η ποιητική ως ανθρώπινη κατάσταση, όπως αλληλοπλέκεται με τον έρωτα και το τραυματικό καθημερινό . Στην επίπονη πορεία της η ποιήτρια “χαράσσει και χαράσσεται” διαρκώς, βυθιζόμενη στον άξενο ενήλικο κόσμο. Η αναρώτηση για την ποιητική δημιουργία εναλλάσσεται και ενυπάρχει ταυτόχρονα μέσα σε ώριμες παρατηρήσεις της κατάστασης της συνύπαρξης, συχνότερα ερωτικής. Γράφει για τους ανθρώπους που “τα πεφταστέρια/ είχαν γεμίσει τις παλάμες τους πληγές./ Πάλευαν, βλέπετε, να εκπληρώσουν τις ευχές τους” και μας χαρίζει επιπλέον μερικά καίρια σημεία συνειδητότητας του αντιφατικού μέσα στις σύγχρονες ερωτικές σχέσεις: “Εγώ σκέφτομαι μοναχά το στόμα σου/ που έχω και δεν θέλω τα φιλιά του/ που θέλω και δεν έχω τα φιλιά του” . Αυτό που μας διώχνει, μας αποξενώνει, μας απομονώνει από τον άνθρωπο μας, η κατάσταση που θες να είσαι μόνη και ταυτόχρονα νιώθεις επιτακτικό να έχεις τον άνθρωπο σου δίπλα σου. Το βιβλίο της Λιούτσια είναι η έκφραση μιας ποίησης ενός σύγχρονου νεαρού ανθρώπου σε έναν κόσμο χωρίς ελπίδες, φτωχοποιημένο, στενό συναισθηματικά, όπου οι ποιητές είναι περιπλανόμενα κενά, ηττημένοι, κι όμως πάλι επευφημώντας την πολεμική του έρωτα εκτοξεύουν την τέχνη”.
Νικόλας Κουτσοδόντης
ΚΑΜΙΑ ΕΛΠΙΔΑ
στήνουμε θέατρα και τα χαλνούμε
Γιώργος Σεφέρης
Φοράμε τα καλσόν τα μαύρα τα λαστέξ
βάζουμε χρυσές παγιέτες σε μαύρα και κόκκινα φουστάνια
φοράμε τα τακούνια μας με ψευδοδέρμα πάνω
— έξι ευρώ απ’ τη λαϊκή
τον λαιμοδέτη να ‘μαστε της μόδας
φοράμε και το χνουδωτό μας το κασκόλ κι έτοιμοι
ξεχυνόμαστε.
Στα θέατρα, στα μέγαρα, στις εκδηλώσεις
αλληλοθαυμαζόμαστε, ματιάζουμε
μιλάμε για την Τέχνη
—παλεύουμε όλοι, καθένας με τον τρόπο του—
χαριεντιζόμαστε, γυρνάμε πίσω.
Στο σπίτι βγάζεις τα παπούτσια που σε χτύπησαν,
χαϊδεύεις το μεγάλο δάχτυλο που βγαίνει
απ’ το σκισμένο σου καλσόν,
φοράς τη μια ζακέτα πάνω απ’ την άλλη να ζεσταθείς
χωρίς πετρέλαιο το χειμώνα
ξαπλώνεις με τα γάντια στο κρεβάτι
και προσπαθείς ν’ αλλάξεις τις σελίδες σ’ ένα δοκίμιο
περί αισθητικής.
Με τα γάντια.
Καμιά ελπίδα.
Στοιχεία βιβλίου:
ISBN: 9786185463304
Αριθμός σελίδων: 56
Διαστάσεις: 21*14
Τιμή: 7.42
Έτος έκδοσης: 2022
Ιωάννα Λιούτσια
Γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη το 1992. Υποψήφια διδάκτορας στο τμήμα Θεατρικών Σπουδών (Πανεπιστήμιο Πελοποννήσου). Απόφοιτη των τμημάτων Ιστορίας –Αρχαιολογίας & Θεάτρου ΑΠΘ και της Ανωτέρας Δραματικής Σχολής ”Σύγχρονο Θέατρο Βασίλης Διαμαντόπουλος”. Έχουν κυκλοφορήσει τέσσερις ποιητικές της συλλογές: Συνομιλίες σε Μη+ (Ars Poetica, 2014), Αρρυθμίες (ιδιωτική έκδοση, 2016), Η Σιωπή σε δύο χώρους (Οροπέδιο, 2018), Ανοιχτά φωνήεντα και δαγκωμένα σύμφωνα (Θράκα, 2022), μία συλλογή θεατρικών έργων για παιδιά (12 σκετς για 19 Παγκόσμιες Ημέρες,- σοφία Α.Ε., 2021), καθώς και η μετάφρασή της στο έργο του Ε. Ίψεν Νόρμα ή Ο έρωτας ενός πολιτικού (Δωδώνη, 2020). Το πρώτο της θεατρικό κείμενο Τη Μοναξιά και τους Ανθρώπους να Φοβάσαι απέσπασε το Β’ βραβείο στο διαγωνισμό συγγραφής του ΔΗΠΕΘΕ Β. Αιγαίου (2014), ενώ το επόμενο First we take Manhattan, then we take Berlin συμπεριλήφθηκε στη shortlist του Berliner Festspiele 2019. Άλλα ποιήματά της βρίσκονται σε ανθολογίες και συλλογικά έργα, ενώ από το 2012 αρθρογραφεί τακτικά σχετικά με τη λογοτεχνία και το θέατρο. Εργάζεται ως ηθοποιός, σκηνοθέτης και θεατροπαιδαγωγός.
