καρέκλες
υπάρχουν καρέκλες
που διαλέγουν σώματα
κι άλλες που έγειραν
από του μέσα κόσμου
το αδιόρατο βάρος
και δεν αντέχουν
παρά μόνο τη σιωπή
ναρκοπέδιο
όταν πάτησαν τα μάτια
στη στέρεα γη
άγνωστοι μεταξύ αγνώστων
στα χέρια λέπια η σιωπή
λιώνει ο χρόνος
ξεγλιστράει στην παλάμη
το αίμα στ’ ακροδάχτυλα
φέρει μνήμη
τυλίγομαι το νέο μου δέρμα
να με χωράει
διπλής επένδυσης
εξαιρετικής αντοχής
βλέμματα λαιμητόμοι
τα ακέφαλα σώματα
θα αναγνωρίζονται με την καρδιά
όσο χρειάζεται
στάθηκε δίπλα
ακριβώς
όσο χρειάζεται
για να νιώθω το χέρι
χωρίς το βάρος του
όσο χρειάζεται
για να ξέρω πως και τα βήματα
που είναι δυο άξονες που τέμνονται
κοιτάζουν στην ίδια ευθεία
όσο χρειάζεται
για να ξέρω πού να στραφώ
άμα πληθύνουν οι σιωπές
που οδηγούν σε μονήρεις δρόμους
και άγονα τοπία
ανάμεσα στα πρόσωπα
μια λέξη μόνο
ένα άγγιγμα
και από άγονο εύφορη κοιλάδα
και από σιωπή ενάτη συμφωνία
και από μόνοι
μαζί
