Σ’ έχω

Σ’ έχω δυο φορές στη
μνήμη

Μια σε μάνα σταθερό

Μια σε μάνα κινητό

Κάπου ανάμεσα σε βρίσκει

Ασταθής παρόρμηση

Σ’ έχω δυο φορές

Για να σε βρίσκω
εξάπαντος

Κάθε που η κλήση μου

Να ερμηνευτώ αναμμένη

Σε άλλη γραμμή αναμένει

Δε θυμάμαι

Δε θυμάμαι τη μέρα

Μήτε τη χρονιά θυμάμαι

Δεν θυμάμαι τον καιρό

Βροχή ή λιακάδα

Τη μορφή καλά καλά

Δεν τη θυμάμαι

Θυμάμαι όμως τη μάνα

Που άνοιξε το συρτάρι

Με κείνες τις μεγάλες

Των χεριών αετίσιες
κινήσεις

(κακοσήμαδα πετάγματα

Θα τα ‘λεγες)

Κι έβγαζε πάλι

Το μεγάλο χρυσοκέντητο

Λευκό τραπεζομάντιλο

Που μ’ αυτό μετρούσαμε

Τα θανατικά.

Τα μαγικά του πατέρα

Έπαιζε με το παιδί

Του έκανε ουάο μαγικά

‘τώρα κόκκινο μετά μαύρο

Τώρα δύο μετά ένα

Μακρύ τώρα κοντό μετά’

Κι έμαθε το παιδί

Τα μαγικά του κόλπα

Κι όλα όμορφα τα συγύριζε

Ύστερα μοίρα μάγισσα

έκοψε κείνου το νήμα

Κι έμαθε το παιδί το άλλο

Το πιο ουάο μαγικό

Το σήμερα είσαι αύριο δεν
είσαι