Ασφυκτιώ
Χαμογελάω ψύχραιμα στη γωνία
του οικοδομικού μου τετραγώνου
Βάζω σημάδια στους νευρώνες μου
Ακριβώς όπως πριν είκοσι χρόνια
για να μην χάσω
το δρόμο του σπιτιού μου
Μελετάω σκέψεις δυνατά
και κρατώ τους φόβους μου
στην αφωνία
Γνωρίζω πόσα μέτρα έιναι η αυλή
και πόσα το κελί μου
Ο λαβύρινθος του αυτιού μου μίκρυνε
και ο θόρυβος που ζεί εκεί
έχει μεγαλώσει
Από τον ιππόκαμπο μου
τίποτα δεν σώθηκε
Και δεν λειτουργεί πλέον
η αμυγδαλή μου
Με λίγη προσπάθεια
Συμμορφώθηκα
Και τώρα
ζούν άλλοι για μένα
τη ζωή μου
