Ο
Σωτήρης Παστάκας γεννήθηκε στη Λάρισα,
στις 13 Δεκεμβρίου 1954. Σπούδασε ιατρική
στη Ρώμη και ειδικεύτηκε στην ψυχιατρική
στο ΨΝΑ (Δαφνί).
Από
το 1985 εργάζεται ως ψυχίατρος στην Αθήνα.
Είναι από τα ιδρυτικά μέλη της “Εταιρείας
Έρευνας της Συμπεριφοράς” και το 1996
εξελέγη
αναπληρωματικό
μέλος του Πειθαρχικού Συμβουλίου στον
Ιατρικό Σύλλογο Αθηνών. Το 1981 δημοσίευσε
για πρώτη φορά τέσσερα ποιήματα στο
λογοτεχνικό περιοδικό “Το Δέντρο”
(τεύχ. 20, Απρίλιος 1981), του οποίου
υπήρξε
τακτικός
συνεργάτης μέχρι το 1987. Από το 1988 είναι
τακτικός συνεργάτης
του
λογοτεχνικού περιοδικού “Πλανόδιον”.
Έχει δημοσιεύσει επίσης συνεργασίες
στα
περιοδικά “Τετράδια Ψυχιατρικής”,
“Ο κόσμος του βιβλίου”, “Το
παραμιλητό”, “Σπαρμός”, “Ποίηση”,
“Μανδραγόρας”, “Νέα Εστία”
καθώς και στο ηλεκτρονικό περιοδικό
“Μεταθέσεις”. Το 1994 εξελέγη μέλος
της Εταιρείας Συγγραφέων.
Τον
Ιούνιο 2001 εκπροσώπησε την Ελλάδα στην
ίδρυση της “Παγκόσμιας Ποιητικής
Ακαδημίας” (World Poetry Academy), στην πόλη
της Βερόνας, υπό την αιγίδα της Ουνέσκο.
Τον Σεπτέμβριο 2001 έτυχε φιλοξενίας στο
Hawthornden Castle, Inernational Retreat for Writers, κοντά στο
Εδιμβούργο. To 2002 δημιούργησε, και έκτοτε
διευθύνει, τη διαδικτυακή επιθεώρηση
ποιητικής τέχνης www.poiein.gr.
| Τίτλοι στη βάση Βιβλιονέτ | |
| (2015) | Ο δόκτωρ Ψ και οι ασθενείς του, Μελάνι |
| (2014) | Τόποι τόπι, Bibliotheque |
| (2012) | Παραπάτημα στη χαρά, Μετρονόμος |
| (2012) | Συσσίτιο, Σαιξπηρικόν |
| (2012) | Τριλογία, Παρουσία |
| (2011) | Προσευχές για φίλους, Σαιξπηρικόν |
| (2011) | σώμαΜεσώμα, Απλές Εκδόσεις |
| (2010) | Ύποπτος φυγής, Σαιξπηρικόν |
| (2010) | Χαμένο κορμί, Μελάνι |
| (2009) | Νήσος Χίος, Οδός Πανός |
| (2009) | Όρος Αιγάλεω, Ενδυμίων |
| (2008) | Χόρχε, Μελάνι |
| (2007) | Προσευχές για φίλους, Heteron |
| (2006) | Η μάθηση της αναπνοής σε τρεις κινήσεις, Μελάνι |
| (2002) | Νήσος Χίος, Πλανόδιον |
| (2002) | Ο κοινωνός των αποστάσεων, Πλανόδιον |
| (2001) | Η μάθηση της αναπνοής, Πλανόδιον |
| (2001) | Το αθόρυβο γεγονός, Πλανόδιον |
| (1999) | Η μάθηση της αναπνοής, Πλανόδιον |
| (1997) | Ο κοινωνός των αποστάσεων, Νεφέλη
* Έστρωσα το τραπέζι για έναν. Για μένα. Άναψα την τιβί. * Τελικώς, είναι αληθινός ο πόνος που νιώθω, για τον ψεύτικο τον έρωτά σου. * Όσο λιγοστεύει η ποίηση, άλλο τόσο πληθαίνουν οι ποιητές της. Όσο πιο δύσκολη γίνεται η αγάπη τόσο περισσότερο εύκολα αναδεικνύονται οι αγαπητικοί, οι κατ’ επάγγελμα εραστές
κι ερωτευμένοι. |
