ΜΑΡΙΑ ΤΟΠΑΛΗ, “ΟΙ ΛΕΞΕΙΣ ΜΟΥ”,
εκδόσεις “ΝΕΦΕΛΗ”, 2015
Ο
απόηχος των λέξεων που ειπώθηκαν τυχαία, επίτηδες, κατ’ επανάληψη, οι λέξεις
εργαλεία συνεννόησης και συντήρησης, οι λέξεις πυροτεχνουργοί, αναπόδραστοι
φορείς πληγών, οι λέξεις εμπόδια ή κορυφές απάτητες, οι εμπόλεμες λέξεις, οι
λέξεις ερείπια και μελανές ελπίδες, το ατελείωτο συρτό “discourse”, οι λέξεις
αέναες κυβερνήσεις σε μια πόλη “σκέτη πλήξη” που δεν “αποφάσιζε να λήξει”, όπως
το γράφει η ποιήτρια Μαρία Τοπάλη στο σονέτο αυτής της στυγερής ποιητικής
σύνθεσης, που μένει να καταχωρηθούν, αν όχι σε ένα ακίνητο ορατόριο; Η νέα
ποιητική σύνθεση της Τοπάλη χτίζεται πάνω σε μία διερώτηση: Είναι η κάθε πόλη (και οι κάτοικοί της) της) τα σύνορα των λέξεων; ή, αντιστρόφως, είναι οι
λέξεις το απώτατο βεληνεκές των πόλεων;
Ίσως να μην έχει εντέλει και τόσο σημασία, ίσως όλα να χορεύουν ελάχιστα πριν
την καύση τους σε μία θράκα, η τελευταία λέξη του ορατορίου.
