Πηνελόπη Ζαρδούκα
Οι εικόνες
Μα μια στιγμή δεν μου αρκεί
Να περιγράψω τον φόβο των ανθρώπων
Που ξεκινάει ένα οποιοδήποτε πρωινό
Και πεταρίζει από οθόνη σε –
Και μετά έρχεται και ριζώνει
Στον δεκατιανό συρφετό της δουλειάς
Τον λένε Χρήστο και του είπανε πως
Για να επιβιώσει θα πρέπει να οδηγήσει
Μόνος μέχρι τον γκρεμό του
Να πέσει και να βλέπει τον εαυτό του να πέφτει
Την λένε Μαρία και δεν την ξαναείδα να μιλάει
Πουλώντας τις τελευταίες φράσεις της στη βάρδια
Πόσο επίμονες μένουν αυτές οι εικόνες στο μυαλό μου
Τα χέρια σου αγκαθωτά να με τρυπάνε
Κι εγώ να κόβω το τελευταίο τριαντάφυλλο του πνιγμού μας
