Ο Αλέξανδρος Αραμπατζής γεννήθηκε στη Δράμα το 1961. Σπούδασε νομικά στην Αθήνα. 

Ζει και εργάζεται ως δικηγόρος στη Δράμα. 

Λογοτεχνικά και κριτικά κείμενά του έχουν δημοσιευθεί σε πολλά περιοδικά

 (“Διαβάζω”, “Μανδραγόρας”, “Λέξη”, “Παρέμβαση”, κτλ) ενώ συγκαταλέγεται 

στους τακτικούς εισηγητές του Συμποσίου Ποίησης στην Πάτρα. Είναι πατέρας δύο παιδιών.

Τίτλοι στη βάση Βιβλιονέτ
(2011) Μεγαλιθικές μπαλάντες, Τυπωθήτω
(2005) Ο χορός του σφυροδρέπανου, Μανδραγόρας
(2005) Περί υψηλής ραπτικής καταιγίδων και καρφιών στα φέρετρα, Μανδραγόρας
(2002) Δύο δρυοκολάπτες δραπετεύουν από το δρυοκολαπτεκκολαπτήριο, Μανδραγόρας
(2000) Η ανταρσία της μουστάρδας, Μανδραγόρας
(1998) Το μανιφέστο της κοινής συμφοράς, Μανδραγόρας
(1996) Η αλύπητη συμμετρία των διχασμών, Μανδραγόρας
Συμμετοχή σε συλλογικά έργα
(2014) Ποιήματα μικρόσωμα, άσωτα και φαντασμένα στα όρια του πολίτικαλ κορέκτ,

 Μανδραγόρας

(2012) Τα ποιήματα του 2011, Κοινωνία των (δε)κάτων
(2002) Εν Δράμα, Νομαρχιακή Επιχείρηση Πολιτιστικής και Τουριστικής Ανάπτυξης Ν. Δράμας

ΤΟ ΤΡΕΝΟ ΣΤΑ ΠΕΡΙΧΩΡΑ ΤΗΣ ΝΥΧΤΑΣ

1,-

Μ΄ ένα σπαρτάρισμα ρολογιού στο μυαλό μου

Μισοκοιμισμένος στον ρομποτικό μου μηχανισμό

Στριμώχνομαι μ΄ ένα πλήθος αποβλακωμένων στα βαγόνια

Σέρνομαι  με το ζόρι στη δουλειά  σαν το μουλάρι που το τραβάει ο μουλαράς 

από τα γκέμια

Και μες στο μουντό χειμώνα κάθε δευτερόλεπτο που σβήνει

Σακατεύει τον εγκέφαλο με τα κάψιμο της χρονομηχανής

2.-

Το ξυπνητήρι χορεύει με τη ψυχή του διαβόλου

Και ο διάβολος χορεύει μη τη ψυχή του ταπεινού

Κατάμονος ανάμεσα στους κατάμονους

Ανήσυχος ανάμεσα στους φιλήσυχους

Αναπνέω τον δύσοσμο μούστο των σωμάτων

Στο μεταξύ  τα μιάσματα της νύχτας κατευοδώνουν

Τον πρωινό κακορίζικο προορισμό

Μια αχνογάλανη λωρίδα δυστυχίας

Ξεκινάει από τον σκληρό μαύρο ουρανό

Και ξετυλίγεται στους παγωμένους δρόμους

Κολλώντας στις ψυχές σαν τσιμεντόκολλα

Στη συνέχεια όλος αυτός ο ποδαρόδρομος

Προς το ανοίκειο και το σκοτεινό

Με μαύρες ταμπέλες να  σε κατευθύνουν

Σε φωταγωγημένα τετράγωνα παχνιά

Όπου καθημερινά λειώνει   το μυαλό σου

Σαν το βούτυρο στο τηγάνι

4.-


Ελα, έλα,μωρό μου

έλα μες στο μισοσκόταδο του τρένου, μπορείς

Την πανοπλία σου να μουσκέψεις στο χλωροφόρμιο

Γιατί αν κάθε άμυνα μέσα μας σκουριάσει

Τα κόκαλά μας θ΄ αποτεφρωθούν μες στα παλιοσιδερικά

Και οι σαμάνοι αποτρελαμένοι από τα οπιούχα γιατροσόφια

Θα ρίξουν πάνω μας όλες τις κατάρες της φυλής

οπότε κάθε μας στίχος θα φαντάζει υπόνοια που κοάζει

βάναυσα στα γεννητούρια μιας μοντέρνας βασανομηχανής