Μαρίνα Αγαθαγγελίδου, Τρία ποιήματα
*
Διαπληκτίζονται με τις μύτες τους
και προελαύνουν με τα πηγούνια τους
αλλά με τους αγκώνες τους οπισθοχωρούνε
*
[πώς περνάω τον καιρό μου]
Άσε τα ψόφια
κι έλα να πιάσουμε, καρδούλα μου, τα επείγοντα.
Μου είπε και έχει βεβαίως δίκιο.
Χτες το βράδυ λόγου χάρη
κάθισα κι έσπασα κυριολεκτικά
το κεφάλι μου
με την παρακάτω εξίσωση:
Οι βουλωμένες μας μύτες
οι αρχαίες σας σιδερώστρες
τα ζαλισμένα τους άνθη
κατά μία, αδιευκρίνιστη ακόμα, λογική
ισούται με
οι εξωφρενικές μας χύτρες
οι σέξι σας μυγοσκοτώστρες
τα μοιραία τους λάθη.
*
Κι αφού ξεπαστρέψαμε επιτέλους τον ρεαλισμό
εφεξής θα επιθυμούμε μόνο
το εξωφρενικά εφικτό.
