Έκτωρ Πανταζής
Περί απολύτου
-η δύναμη του γνόφου-
βυζαίνουμε σκοτάδι με κλειστά μάτια.
1.Ο θρόνος της ελευθερίας είναι από αέρα
2.Ακούω ήχο φτιαριών ,ας φτιαρίζει στον αιώνα όποιος δεν ξέρει ποιός είναι μέσα στο σκάμμα
3 Εγκλωβισμένος στο χαράκωμα ,ο νους, δε βρίσκει τρόπο να δει τον
πραγματικό ορίζοντα του ανθρώπου, του κόσμου,δεν νιώθει το περιέχον,δεν
είναι σε θέση να διαβάσει τα μεγάλα γράμματα ,να δει τις καθαρές γραμμές
της μοίρας
4.Άλλα δοξάζω ,είπε, και τον πέτυχε στο “δόξα πατρί”
5.Της αγάπης σχεδία η καρδιά
θα περάσει από μέσα της μια κόκκινη θάλασσα
6.Αξιώνεις εκείνη την πρώτη αξία την καθημερινότητα
το εφήμερο μεδούλι των πραγμάτων
ξεστρίζεις του ήλιου τα λαγόνια
να γίνει λείο στιλπνό ξανανιωμένο το σκαρί του
7.-Έχω ένα κενό,εδώ,στο στομάχι.
Ας πιω ένα ποτήρι.
-Έχω ένα κενό,εδώ,στο κεφάλι.
Ας πιω μια ασπιρίνη.
-Έχω ένα κενό, εδώ, στο στομάχι ,στο κεφάλι.
8.Μαύρο μου αίμα ,όλο και πιο πολύ πας να μοιάσεις
μαύρο χρήμα ,να κάνω την ανταλλαγή συναλλαγή
9.Αποφλοιώσεις μέχρι να εξαφανιστεί όλο το μηδέν
μέχρι το μεδούλι του τίποτα.
