“Ένας αετός παντρεύεται παίρνει μια περιστέρα
Παίρνει το πιο καλό παιδί τη πιο καλή κοπέλα…’’

Εκεί που κάθουμ’ μουναχή μ’ του τραγ’δάου καμιά φουρά, του κάνου πρόβα για να του που τ’ παιδιών μεθαύριου στου γάμου. Σαν του λέου συγκινιώμι στα καλά καλούμινα κι με πιάν’ του παράπουνου. Με τουν αετό ή με τουν αυγερινό παρασταίναν του γαμπρό κι με τη πέρδικα, τη περιστέρα κι τη πούλια, τη νύφ’. Σήκου μουρέ κι βάλι μια πλάκα τς Φιλιώς να του φχαριστηθούμ’ κι να μερακλουθούμι μια στάλα. Γάμου ξικινάμι! Εμείς τότι λέγαμ’ τραγούδια όλ’ τη βδουμάδα προτού του γάμου για του καλό. Φτιάχναμ’ κι ένα σουρό γλυκά θ’μάμι. Δίπλες πιο πουλύ, σε πιατέλις μιγάλις κι κιρνάγαμ’ όλου του κόσμου. Στου θ’κό σ’ του γάμου είχα φτιάξ’ δέκα πιατέλις! Με βόηθαγ’ όμους κι η θεια σ’ η Άννα κι η θεια σ’ η Γιούλα. Πού να προυλάβου μουναχή μ’; Εγώ άνοιγα του φύλλου κι τς έκοβα όμουρφα, κι αυτές τς περνάγαν απ’ του τηγάν’ κι ύστιρα τς μελώναν κι ρίχναν απού πάν’ καρύδ’ κι κανέλα. Μουσχουβόλαγι ου τόπους! Κι τώρα αν είχα τα χεράκια μ’ κι μπόρ’γα ν’ ανοίξου φύλλου θα έφτιαχνα μουσχουδίπλες για του γάμου τ’ παιδιού. Εσείς πώς το πράξατ’ έτσ’ κι τα πέρνετ’ όλα αγοραστά; Ίσα είν’ τα έτοιμα τα γλυκά με τς νοικουκυράς; Εσύ σα μάνα γιατί ρε παιδάκι μ’ δεν έφτιαξις δυο δίπλις για του καλό; Όλου δε προυλαβαίνετ’!

Τότι είχαμ’ σειρά σε όλα. Κάναμ’ κι έκθεσ’ στα προικιά, να τα δούν’ ου κόσμους κι να τα ράνι με του ρύζ’ για να στεριώσ’νι τα στέφανα. Βράζαμ’ νερό σε καζάνια απ’ τα χαράματα κι τα πλέναν τα κουρίτσα έξου στου δρόμου σε κουρίτις. Μιτά μαζευόμαστ’ όλις οι γ’ναίκις κι κατιβαίναμ’ στη βρύσ’ τ’ χουριού για να τα ξιβγάνουμ’ καλά απ’ τη σαπ’νάδα. Μουσχουβουλάγαν λουλάκ’! Ύστιρα τ’ απλώναμ’ σ’ όλ’ τη γειτουνιά κι κάναμ’ τραπέζ’ στην αυλή στα σ’μπεθέρια, στα κουρίτσα που πλέναν κι στη γειτουνιά που ερχόταν για του καλό. Μιτά τα μαζεύαμ’ κι τα ομορφουσιδερώναμ’ ένα ένα κι τα κρεμάγαμ’ γύρου στα τοίχια να φαίνουντ’ όμουρφα. Τι κεντητά, τι δαντέλις, τι σεμέν, τι τραπεζουμάντ’λα όλου δαντέλα, τι σιντόνια κουφτά! Σε μια άκρη φτιάχναμ’ κι του γιούκο με χοντρά σκεπάσματα του ένα απάν’ στου άλλου να φαίνουντ’ όλα. Βελέτζις, μαντανίες καραμιλουτές, κουβέρτις βιλουτέ σ’ όλα τα χρώματα! Κι τι δε σας είχα η καψερή. Όχι μουνάχα εγώ, όλις οι μανάδις φτιάχναν τότις για τα κουρίτσα τς προικιά. Όλις κάναν του κουμάντου τς. Τα αφήναμ’ καμιά βδουμάδα τα προικιά κρεμασμένα για να περάσ’νε όλ’ να τα δούνε κι ύστιρα τα μαζεύαμ’ όλις μαζί οι γ’ναίκις πάλι κι ερχόταν φουρτηγό μεγάλου με καρότσα από πίσου κι τα απλώναμ’ πάλι ένα ένα να φαίνουντ’ όμουρφα για να τα πάμι στου σπίτ’ τ’ γαμπρού. Άλλου γλέντ’ εκεί μιτά. Όμουρφα χρόνια! Τα θ’μάσι αυτά ε; Έχ’ς φουτουγραφίες απ’ τα προικιά σ’, να τς βγάλ’ς να τς δούμι καμιά μέρα, να τς δείξουμ’ κι στα παιδιά. Να δουν τι όμουρφα περνάγαν ου κόσμους τότι κι ας ήταν φτουχοί.

Τη Κυριακή πάλι προτού του γάμου στρώναμ’ κι του νυφικό κριβάτ’. Βάζαμ’ τα καλύτιρα σιντόνια με τς δαντέλις κι απού πάν’ του καλό του κουβερλί. Εσένα θ’μάμι σου ‘χα πλέξ’ ένα κουβερλί όλου δαντέλα κι κουφτό! Οι γ’ναίκις είχαν να του λεν’ για την ουμουρφιά τ’! Αυτό να στρώσ’ς ανήμιρα στου γάμου, κι μιτά να του δώσ’ς τ’ παιδιού προίκα να θ’μάτι τη γιαγιά τ’. Τα άλλα όλα που σου ‘χα, μοίραστα στα κουρίτσα. Πώς θα τα ξικινήσ’ς μιθαύριου κι αυτά; Δε θα τς έχ’ς τίπουτα σα μάνα; Ευτυχώς που φτάν’νε τα θ’κά μ’ κι για τα δυο, αλλιώς εσείς οι μανάδις σήμιρα ούτι ένα κουμπί δε νουγάτι να ράψιτ’, όχ’ κέντημα. Μάθατ’ όλις κι τρέχετ’ στς μουδίστρις για να σας γυρίσ’νι ένα παντιλόν’. Εμείς τότι, είχαμ’ όλις οι νοικουκυρές κι απού μια μηχανή στα σπίτια μας κι όλα απ’ τα χιράκια μας περνάγαν. Τη θ’μάσι τη σίνκερ που μου ‘χε πάρ’ ου πατέρας σ’, ε; Εμ τι λέου… Αφού εσύ την έχ’ς πάρ’ κι την έχ’ς για ουμουρφιά στη κριβατουκάμαρα σ’. Τι δ’λειά είχα πατήσ’ τότι μ’ αυτή τη μηχανή! Ένα καιρό κένταγα μέρα νύχτα μέχρι να σας τελειώσου τη προίκα σας.

Που ‘χαμ’ μείν’ τώρα; Α, για του νυφικό κριβάτ’ σου ‘λεγα. Ερχόταν π’ λες, όλου του χουριό να ράν’νε κι του κρεβάτ’. Ρίχναν λιφτά κι ρύζ’ με ρουδουπέταλα. Κοίτα μη ξεχάσουμ’ μιθαύριου να κόψουμ’ ρουδουπέταλα απ’ τη τρανταφ’λιά που θα βγαίν’ ου γαμπρός απ’ του σπίτ’. Θα τ’ ανακατέψουμ’ με ρύζ’ κι θα ράνουμ’ του παιδί. Θα πούμ’ κι του τραγούδ’, ‘’Σήμερα γάμος γίνεται σ’ ωραίο περιβόλι, σήμερα αποχωρίζεται η μάνα από τη κόρη…’’ για του καλό. Έτσ’ κάναμ’ τότι. Ύστιρα ρίχναμ’ στου κρεβάτ’ κι του πιο μ’κρό παιδί απάν’, πάλι για του καλό. Αρσενικό ρίχναμ’ για να κάν’ κι του ζευγάρ’ του πρώτου αρσενικό. Σε σένα πέτ’χι, το ’κανες του πρώτου αγόρ’. Λέγαμ’ κι για του κριβάτ’ τραγούδια… ‘’Ελάτε όλες οι λεύτερες που δε σας πιάνει μάτι, όμορφα να στολίσετε της νύφης το κρεβάτι. Στρώσετε τα μεταξωτά στρώσετε τα βελούδα να πέσει ο νιος ο δροσερός κι η κόρη η πεταλούδα.’’ Είδες, του θ’μήθηκα κι αυτό! Δε ξεχνιώντι αυτές οι χαρές ρε μανάρι μ’, όσα χρόνια κι να περάσ’νι. Τώρα όμους τα κόψατ’ όλα. Ούτι προικιά ούτι κριβάτια ούτι γλυκά για του καλό. Τίπουτα. Εμ αυτά αξίζ’νι. Τα έθιμα πρέπ’ να τα κρατάει ου κόσμους. Τώρα βγήκαν τα βάτσιλουρ στη μόδα… Καλά του ’πα; Αυτό που λέν πως θα πάνι τα παιδιά τη παραμουνή; Άλλα έξουδα απού κει. Κι δε πάν’ κι μαζί, χώρια λέει ου καθένας με τς φίλους τς. Παναϊτσα μ’! Τι άλλου θ’ ακούσουμ’; Παραμουνή του γάμου κι να γλεντάνι χώρια!

“Μέσα σε τόσες διάλεξε αυτή για να αγαπήσει
Να ’ναι η μάνα των παιδιών όπου θα αποκτήσει…’’

Α ρε Φιλιώ! Τι φουνή ήταν αυτή που ’χες, σαν αηδόν’!

Τι αναστενάζ’ς τώρα; Όλα καλά θα πάν’ μη σταναχουριέσι. Κανένας δε κάν’ τραπέζα σήμιρα στ’ς γάμ’ κι στα μνημόσυνα. Όλοι τα κόψαν’ αυτά τα πράματα. Σκόρπια λιφτά είν’, τι τα θέλετ’ μουρέ πιδάκι μ; Βίρα απού δω, βίρα απού κει. Πού να βρεθούν τόσα λιφτά; Κι καλά στη χαρά να θες να πιείς να φας κι να χουρέψ’ς. Αμ στα μνημόσυνα που χάν’ς τουν άνθρωπό σ’ πώς να σ’ κάν’ καρδιά να τραπεζώσ’ς του κόσμου; Αυτά εγώ πουτέ δε τα χώνιψα. Κοίτα μη γελαστείτι κι κάνετ’ κάνα τραπέζ’ μιθαύριου που θα κλείσου τα μάτια μ’. Τίπουτα δε θέλου, ένα δίσκου με στάρ’ στην εκκλησά κι ένα παξ’μάδ’ στου καφέ, μ’ φτάν’νε για να με σχουρέσιτ’. Τ’ άκ’σις; Ούτι στουλίσματα στην εκκλησά κι στιφάνια πουλλά θέλου. Ένα στεφάν’ μ’ φτάν’… Πόσου είπις ζητήσαν για να στουλίσ’νι την εκκλησά στου γάμου; Να αυτά είναι κατά ντιπ πιταμένα λιφτά. Αυτά κι οι μπουμπουνιέρις που τς πετάει ου άλλους μιτά απού μια βδουμάδα. Σάματ’ συμμερίζουντ’ τουν καψαλιάρ’ τουν γουνιό άμα έχ’ ή δεν έχ’ αυτοί που τα π’λάνε; Αυτοί τη δ’λειά τς θέλ’νι να κάν’νε. Του βίντεου κι οι φουτουγραφίες, δε λέου, είν’ αναγκαία, αξίζ’νε τα λιφτά τς. Θα θ’μώντι του γάμου τς τα παιδιά μέχρι τα γεράματα. Όχι σαν εμάς που δεν έχουμ’ μια φουτογραφία απού τότι που στιφανώσαμ’.

Εμείς σαν παντρευτήκαμ’ με τουν πατέρα σ’ δεν είχαμ’ ούτι πουτήρια ούτι πιρούνια να φάμ’ κι τώρα που τα ’χετ’ όλα παραπουνιέστι. Ένα νυφικό είχι ράψ’ μια μουδίστρα στου χουριό κι του φουρέσαμ’ όλις οι γ’ναίκις η μια μιτά την άλλ’. Θα μ’ πεις εμείς ξεκινήσαμ’ απ’ του μηδέν κι σιγά σιγά τα καταφέραμ’. Εσάς τώρα μουρέ μανούλα μ’ γι’ αυτό σας κακουφαίνετ’ πουλύ με τη κρίσ’, επειδή τα βρήκατ’ όλα έτοιμα κι δε μπουρείτε να ζήσετ’ με τα λίγα. Έτσ’ είν’ η ζουή όμους… Ο άνθρωπους πρέπ’ να μάθ’ να ζει κι με τα λίγα κι με τα πουλλά. Αχ, άλλα τα χρόνια τα θ’κά μας. Φτώχεια να δουν τα μάτια σ’! Πείνα με του τσουβάλ’!

Πω πω! Για τέρα δω κάρτις! Καλά, έχετ’ σκουπό να καλέσιτ’ ολ’νούς αυνούς; Αμ εσείς θα χρεωθείτι ως του λαιμό ρε μανούλα μ’! Τι πάει να πει έχετ’ υπουχρέουσ’ στου κόσμου; Κανένας δε μπουρεί να κάν’ κουμάντου στη τσέπη σ’. Κάλεσ’ τους στην εκκλησά, δώσι μια μπουμπουνιέρα κι ένα γλυκό κι να πάν’ στη δ’λειά τς. Σάματις δε ξέρ’ ου κόσμους πως όλοι σήμιρα έρχουντ’ δύσκουλα; Κανένας δε θα σας παρεξηγήσ’. Κι μετά τη στέψ’ τραβάτι μεταξύ σας με τς κουμπάρ’ κι τα παιδιά να του γιουρτάσιτ’ για του καλό. Κι να πεις τ’ παιδιών να μη σταναχουριώντι για τέτοια πράματα. Όλα θα γίνι με την ευχή τ’ Θεού. Σπίτ’ έχ’νι έτοιμου να μείν’νε που ’ναι του βασικό κι όλα τ’ άλλα θα έρθ’νι με του καιρό. Θα τα βουηθήσιτ’ κι εσείς όσου μπουρείτι. Να κάν’νε κι πουλλά παιδιά, όχι ένα κι δυο που κάν’νε με του στανιό σήμιρα. Τα παιδιά είν’ ευλογία. Τότι κάναν ου κόσμους παιδιά κι ας ήταν φτουχοί. Του ’χαν πιάσ’ του νόημα. Τώρα όλα τα νέα τα ζευγάρια του ρίχν’νε τάχα μ’ στη κρίσ’ κι δε κάν’νε παιδιά. Δε ξέρ’νε τι χάν’νε όμους. Μεγαλώνουντας θα του μιτανιώσ’νι… αλλά θα ’ναι αργά.

Κουντεύ’ς τώρα με τς κάρτις; Βάλι κι τουν μπάρμπα σ’ τουν Αντρέα, μη τουν περιφρουνάς, αφού ξανοίχτ’κις κι κάλεσις κι παραέξου κόσμου, στείλι κι μια κάρτα σ’ αυτόν. Θα χαρεί κι θα ’ρθει να δεις. Τ’ αγαπάει του παιδί απού μ’κρό, άλλου αν είν’ ιδιότρουπους. Τι να κάνουμ’; Ου καθένας έχ’ τα χούγια τ’. Κι τς ξαδέρφες σ’ να τς καλέσ’ς όλις κι απού του ένα σόι κι απ’ του άλλου. Κι ας μην έχετ’ σχέσ’ με όλις. Ξισινιρίζουντ’ η μια με την άλλ’ κι απού πίσου βρίζ’νι μιτά. Δε θέλου τη γλουσουφαγιά.

Άντι τελειών’ ντε με τς κάρτες, δε σώνουντ’! Να πας να μ’ φέρ’ς του κουστούμ’ τ’ παιδιού να του δου να του καμαρώσου. Η νυφούλα μας είπις πήρι ωραίου νυφικό ε; Καλά ό,τ’ κι να βάλ’ αυτή θα ‘ναι νεράιδα. Είναι πολύ όμουρφ’ ρε παιδί μ’. Μη ξεχάσετ’, να πεις κι στη σ’μπεθέρα, να βάλετ’ φυλαχτά τ’ παιδιών μέσα απ’ τα ρούχα. Ξέρ’ς τι ’ναι του μάτ’; Άμα σι λαγκουμάει ου άλλους, μπουρεί να σε ματιάσ’ κι απού καλό. Στου τραπέζ’ στην εκκλησά, εκεί π’ θα ακουμπήσ’ τα στέφανα ου παπάς, να στρώσ’ς του καλό του τραπεζουμάντ’λου του κουφτό, με τα πλεχτά τα μουτίφια, αυτό που ’χες κι εσύ στου γάμου σ’. Τέρα μη βάλ’ς κάνα ψεύτ’κου απ’ αυτά τα έτοιμα… Μη ξεχάσετ’ κι τουν άρτου που πάν’ για του γάμου να τουν ευλουγήσ’ ου παπάς. Θα παραγγείλου κι ένα πρόσφουρου για τς πεθαμένους να του στείλου τη παραμουνή στην εκκλησά με τα ονόματα. Θα περιμέν’νε οι παππούδες τ’ παιδιού. Σου ’πα τ’ όνειρο που είδι η Αργύρου για τουν πιθιρός; Έπιν’ κι κέρναγ’ λέει στη πλατεία όλου του κόσμου, είχι χαρά που πάντρευ’ τον έγγουνά τ’ τάχα μ’. Τ’ ακούς εσύ; Εμ αυτό δεν είν’ φως φανάρ’ πως μας βλέπ’νι απού κει απάν’ οι ψ’χούλις; Χαρά που θα κάν’νε οι κακόμοιρ’ που θα ντυθεί του παλικάρ’ μας γαμπρός!

“Λεβέντη μου κράτα γερά της βάρκας το τιμόνι,
είναι η ζωή μια θάλασσα πότε και πού θυμώνει…’’

Είδις τι καλά του πάω; Τότι στα τραπέζια που κάναμ’, μ’ λέγαν όλοι να που τραγούδια γιατί είχα καλή φουνή. Τραγούδια τς τάβλας τα λέγαν. Προτού του χουρό, λέγαμ’ τραγούδια για του γάμου, για τη ξενιτιά, για τη φτώχεια, για την αγάπ’. Πω, πω! Τι τραγούδια ήταν αυτά τότι ρε παιδί μ’! Με σημασία όλα. Είν’ η ζουή μια θάλασσα πότι κι πού θυμώνει! Αυτό θέλ’ να πει για τα βάσανα τς ζουής που πιριμέν’νε του κάθε ζευγάρ’. Γι’ αυτό λέει παραπάν’, λεβέντη μου κράτα γερά το τιμόν’. Του κατάλαβις; Ου άντρας πρέπ’ να ’ναι ου πιο δυνατός, άμα γελαστεί κι τ’ αφήσ’ του τιμόν’ η θάλασσα θα τη πάει τη βάρκα όπ’ θέλ’ αυτή κι μετά θα χάσ’ του κουμάντου. Γι’ αυτό τουν άντρα τουν λεν κι κουλώνα τ’ σπιτιού.

Τότι οι γ’ναίκις δε κουτάγαν’ να σ’κώσ’νι κ’βέντα στουν άντρα κι στς πιθιρές. Τσούτα καθόμαστ’ όλις μπρουστά στα πιθιρ’κά. Είχαμ’ μια σέβασ’ πώς να του κάνουμ’; Όλα έχ’νι του σκουπό τς. Ξέρ’ς τι μας λέγαν’ σαν παντρευόμαστ’; Να φτύνει ου ένας κι ου άλλους να καταπίν’, μουνάχα έτσ’ θα κάνιτ’ προυκουπή. Αλλιώς θα είστι σκουρπουχώρ’. Γι’ αυτό σήμιρα τα νέα ζευγάρια του κάν’νε ρόιδου κι χουρίζ’νι για ψύλλου πήδ’μα. Λέει ου ένας μια κ’βέντα κι ου άλλους γυρίζ’ δέκα. Εμ δεν είναι έτσ’ του σουστό. Να του διατάξ’ του παιδί, να την υπολογίζ’ τη γ’ναίκα τ’, να μη κάν’ τουν παλικαρά.

Πάντους τότι κάναμ’ τα καλύτιρα γλέντια. Κι σε γάμους κι σε αρραβώνις κι σε γιουτρές. Άσι κι τα πανηγύρια, τα περιμέναμ’ πώς και πώς για να βγούμι κι εμείς μια στάλα. Στ’ς γάμους τα γλέντια γινόντ’σαν στη πλατεία, σα πανηγύρ’ κανουνικό, κι καθόταν όλου του χουριό. Σφάζαν αρνιά, φτιάχναν οι γ’ναίκις πίτις πουλλές κι γλυκά κι χουρταίναν όλοι. Όχι σα τώρα που ζητάνι τα μαγαζιά είκουσ’ ευρώ του κεφάλ’! Πω, πω… Τι του πιράσαν’ ρε μανούλα μ’; Δε βλέπ’νι που ου κόσμους π’νάει; Ποιος τα πιρίμιν’ αυτά τα χάλια, να μας γυρίσ’νι ξανά πίσου οι ανισόρρουπ’ στη κατουχή που δεν είχαμ’ στουν ήλιου μοίρα;

‘’Όπως ασπρίζουν τα βουνά απ’ τα πολλά τα χιόνια
Έτσι ν’ ασπρίσετε κι εσείς απ’ τα πολλά τα χρόνια…’’

Δε λες ευτυχώς που θέλ’νι τα θ’κά μας τα παιδιά θρησκευτικό γάμου; Του ‘χα μια έννοια ρε παιδάκι μ’ κι αυτό. Έλιγα μι του μυαλό μ’, θες ν’ απουφασίσ’νι τα παιδιά να παντρευτούν στου δημαρχίου κι να μι δου προτού κλείσου τα μάτια μ’ του παλικάρι μ’ ντυμένου γαμπρό; Θα πλάνταζα! Τώρα οι πιο πουλλοί μάθαν του πουλιτικό γάμου κι δε λουγαριάζ’νι ούτι τς γουνείς π’ θέλ’νι να τα καμαρώσ’νι στην εκκλησά να τς πιρνάει ου παπάς τα στέφανα. Εμ, αυτή είνι η χαρά τ’ γουνιού. Άμα δε χτίσ’ς σπίτ’ κι δε παντρέψ’ς παιδί δε καταλαβαίν’ς τίπουτα απ’ τη ζουή. Έτσ’ λέγαν τότι.

Πάντους άμα θες τη γνώμη μ’ να κάνετ’ αυτό που σου ‘πα κι πρωτύτερα. Μεταξύ σας του τραπέζ’, μι τς κουμπάρ’ κι τς γουνείς. Άιντι να πάρετ’ κι μας τα γιρόντια. Δεν είμαστ’ δα κι πουλλοί. Ου παππούς κι η γιαγιά τς νυφούλας κι απ’ τη μεριά τ’ παιδιού μουνάχα εγώ έχου απουμείν’. Εμ να μη μι πάρετ’ κουντά σας στου γλέντ’; Σάματις εγώ θέλου να φάου, για μπουρού να χουρέψου; Μακάρ’ να με βαστάγαν τα πουδαράκια μ’ κι να ’σιρνα ένα χουρό για του παιδί. Για να τα καμαρώσου μανούλα μ’ θέλου να ‘ρθου κι να τς που κι ένα τραγούδ’ για του καλό. Έχω σκιφτεί να που αυτό τς Φιλιώς που μ’ αρέσ’ πουλύ, αυτό που έλιγα τώρα… Δε σ’ άρισ’; Στου τέλους λέει κι για τς γουνιούς να τς αγαπάνι κι να τς σέβοντ’ τα παιδιά. Έχ’ς ακούσ’ εσύ κάνα τραγούδ’ σημιρ’νό να λέει τέτοια λόγια;

“Να ζήσετε σαν τα βουνά να ασπρίσουν τα μαλλιά σας
Και ν’ αγαπάτε τους γονείς και τα πεθερικά σας…”

Να τα γράψ’ς ένα ένα αυτά τα τραγούδια τς Φιλιώς να τα χουρέψ’νι τα παιδιά μιθαύριο στου γάμου, πρώτα ου Θεός!. Έχ’νε πουλλά τραγούδια για τς γάμους, αλλά σαν τα δημουτικά κανένα. Έμπα γαμπρέ μου στου χουρό, Λεβέντης είσαι μάτια μου λεβέντικα χουρεύεις, Σήμιρα γάμους γίνεται, αυτό του λέει ου Πάριους όμους, κι του άλλου για τη νύφ’. Ωραία που ‘ναι η νύφη μας κι ωραία τα προικιά της, Σ’ αυτό το σπίτι που ’ρθαμε καλέ σήμερα πολλοί είναι μαζεμένοι σαν τι χαρά θα γένει, κι αυτό είν’ πουλύ ωραίο! Να βάλ’ς κι τσάμ’κα να χουρέψ’νε οι άντρες, αυτοί είναι λεβέντ’κοι χουροί. Τ’ πατέρα σ’ τ’ άρισ’ θ’μάμι αυτό που λέει, Στ’ Αναπλιού το Παλαμήδι, κει βροντάει το καριοφίλι… Κι ένα άλλου καλό πάλι είναι αυτό που λέει η Λεγάκ’, νησιώτ’κου κι χαρούμενου. Έλα γλυκιά μας Δέσποινα με τον Μονογενή σου στ’ αντρόγυνο που γίνεται να δώσεις την ευχή σου…

Αχχχ! Να ’ναι ευτυχισμένα τα πουλάκια μ’! Την ευχή μ’ να έχ’νι κι τα χρόνια μ’ να πάρ’νε!

 

 

Σύντομο βιογραφικό:

Γεννήθηκε και μεγάλωσε στον Άγιο Γεώργιο, Λιβαδειάς. Έχει εκδώσει τρία μυθιστορήματα και δυο συλλογές διηγημάτων. Το 2020 κυκλοφόρησε το μυθιστόρημά της ‘’Γράμματα σ’ έναν δραπέτη’’ και το 2022 η συλλογή διηγημάτων της με τίτλο ‘’Από σίδερο’’ από τις εκδ.Θράκα. Διηγήματά της δημοσιεύονται στο διαδίκτυο [Εντευκτήριον,book press, περ. Χάρτης, περ. Δίοδος, περ. Θράκα, Πλανόδιον, Λόγω Γραφής, Ποιητικός Πυρήνας, περ. Παρέμβαση κ.α] και στην τοπική έντυπη εφημερίδα ‘’Διάβημα’’. Συμμετέχει σε Συλλογικά Έργα και στην Ανθολογία για το 1821 της Διεθνούς Εταιρίας Ελλήνων Λογοτεχνών. Έχει παρακολουθήσει σεμινάρια Δημιουργικής Γραφής και έχει συμμετάσχει σε εκδηλώσεις για παιδιά (ανάγνωση, εργαστήρια δημιουργικότητας) στη Δημόσια Κεντρική Βιβλιοθήκη Λιβαδειάς. Διηγήματά της διακρίθηκαν σε λογοτεχνικούς διαγωνισμούς και περιλαμβάνονται σε Ανθολογίες. Ζει και εργάζεται στη Λιβαδειά.