Αθανασία Κανελλοπούλου
Μια μικρή ιαχή για το χαμένο παιχνίδι
όταν μόνο ο άνεμος θα συνεχίζει
να σφυρίζει την Ιστορία του
εμείς θα στεκόμαστε
νικημένοι ήρωες
σε παρτίδα σκακιού
θυσία στο βωμό
αυτού που θα ‘ρθει
της ύστατης επιθυμίας
καλώ τις μέρες
να με παρηγορήσουν
να γίνουν μάνες
στο προσκεφάλι μου
να κτίσουν βωμούς χρυσούς
σε άγνωστους θεούς
να τραγουδήσουν
αρχέγονες καντάδες
παίξαμε
στον τροχό της Μοίρας
μπλεχτήκαμε
στα κοντάρια της
πολεμήσαμε
τους θαλασσοδαρμένους παίχτες του Λόγου
περπάτησες
σε μολυβένιους ουρανούς
ξεβγάλθηκα
σε ξεχασμένα χώματα
κάποια στιγμή
επέστρεψα
κάτω από τον ίσκιο μιας χώρας
τα πόδια μου όμως λύγισαν
στο βάρος
του ονόματος σου
έγειρε ο ζυγός
στην αυτού Μεγαλειότητα
αξίζει άραγε η νίκη;
