Νικολέτα Κούτη, 

Υπόγειε άνθρωπε

Σ’ ένα υπόγειο αντίκρυ

Υπόγειε άνθρωπε

αναρωτιέμαι πως είναι

να περνάς τα βράδια σου

βλέποντας τον κόσμο

να περνά από πάνω

πώς είναι να αντικρύζεις

μονάχα τα παπούτσια τους

πώς είναι να μην βλέπεις ουρανό

χρόνια ολόκληρα

και όπως λαγοκοιμάσαι

να μπερδεύεσαι

αν ζείς

σε φυλακή ή σπιτικό

Ξέρω πως θα παλέψεις

και θα φύγεις από κει

Ξέρω πως ονειρεύεσαι

μαζί με το φεγγάρι

να περπατάς παράλληλα

και πως έχεις και εσύ

δικαίωμα στον ήλιο

Κάνε κουράγιο για τις μέρες που θα ρθουν

για ένα δώμα

λίγο πιο  πάνω

από τον Κάτω Κόσμο

Ξέρω πως ονειρεύεσαι

να αλλάξεις  χρώμα

και πως  σιγοκλαίς τις νύχτες  με φεγγάρι

για την πατρίδα που άφησες

κάπου στο υπερπέραν

και πως πριν βγεις κοιτάς πιο πέρα

να δεις αν είσαι ασφαλής

να περπατήσεις

σ ένα δρόμο που τα βήματα είναι κοστολογημένα

Κάνε κουράγιο λίγο ακόμη

βάσταξε λίγο ακόμη

για τη στιγμή που το παιδί

σου θα χαμογελάει

και με μια τσάντα στο ένα χέρι

θα επιστρέφει στο χώμα

που γεννήθηκε πιο άνθρωπος από ποτέ.