Επίγνωση
Ας μη γελιόμαστε
Γνωρίζουμε καλά τι θα
πει νοημοσύνη
Οι μισοί είμαστε
ανερχόμενες σκιές
Και οι υπόλοιποι
εκκολαπτόμενες οδύνες
Ανάμεσά μας θόρυβος
Κάτι από τον βόμβο του
κινδύνου
Ή την φωνή του ανθοπώλη
«Κανείς δεν αγοράζει
γαρύφαλλα πια
Μεγάλη ζημιά απ’ τις
κηδείες
Άπειροι συνδυασμοί
χρωμάτων και μορφών
Όλα χαμένα στο βωμό του
πένθους»
θα πάρω
για το σπίτι, λες
Και είναι να απορεί
κανείς
Πόσο όμορφα
Η άγνοια μιλάει για
λουλούδια
Μια
εποχή
Περπάτησα
στα χόρτα
Και όταν ξεράθηκα
Μύριζα
μελαγχολία του χειμώνα
Είχα
το μακρύ παλτό
Κουμπωμένο
ως τα δάχτυλα
Μην
τύχει και μ’ αγγίξει η βροχή
Και
επ’ ουδενί όχι η καρδία μου
Έτσι
επεκτατικά που μεγάλωνε κάθε απόγευμα
Ψάχνοντας
ρούχο να γαντζωθεί
Και
όσο και αν έλεγα κρύο
Εκείνη
την απόσταση
Ξέρω
καλά τι ήμουν
Ένα
περίβλημα όμορφης ζωής
