 |
| Άρτεμις Μιχαηλίδου, Αόριστος Διαρκείας (εκδ. Μανδραγόρας, 2013) |
IN RETROSPECT
Από τις πέτρες που ζωγράφιζες,
μη όντας καλλιτέχνης,
έχω κρατήσει μόνο μια:
εκείνη που είχε χρώμα χρυσοπράσινο
κι έδειχνε κάτι να πετά
που επέμενες πως ήταν περιστέρι.
Σε πείραζα ανελέητα, γελώντας δίχως οίκτο:
“Να ‘ταν τουλάχιστον πιο ρεαλιστικό…”
Δεν γνώριζα πως ο ρεαλισμός
φοβάται τόσο τις πιο έντονες παλέτες.
*
ΠΕΡΙ ΕΠΑΓΩΓΗΣ
Έστω ότι πέταξα χαλίκι
και το τζάμι ράγισε.
Έπειτα πήρες πέτρα
κι έγιναν χίλιες οι ρωγμές.
Ήθελα να ελέγξω τη θωράκιση.
Κι εσύ να μου αποδείξεις την ευτέλεια της δομής.
Ωρίμου ενηλικίωσης ανήλικα παιχνίδια
πολύτιμες απώλειες απόλυτης τιμής.
Το τέλος είναι πάντα θορυβώδες.
Θα παραμείνω στην αθόρυβη μαγεία της αρχής.
