εκδόσεις
μετρονόμος-σειρά ποιείν,Μάιος 2015


ΕΡΗΜΟΣ..τόπος
ασύχναστος..απάτητος…απομονωμένος..εγκαταλελειμμένος..ακατοίκητος..

Στην τελευταία ποιητική της συλλογή, η Εφη
Καλογεροπούλου, επιλέγει-κυριολεκτικά- μια σκηνογραφία ξηρασίας, χωρίς
βλάστηση, χωρίς νερό, ένα χώρο επικίνδυνο, όπου όλα μπορούν να συμβούν.

Κι επειδή η αναζήτηση της αλήθειας είναι πιο πολύτιμη από
την κατοχή της, αυτό που εχει σημασία είναι το ταξίδι, ένα ταξίδι σε τόπο
άνυδρο, μια πορεία φυγής..…

«να διασχίσεις την
έρημο-αυτό εχει σημασία…κι αναζητώντας λίγη σκιά,δεν είχε παρά τον ίσκιο του
μονάχα»


Τόπος σιωπηλός γεμάτος κινδύνους, συναντήσεις με δαίμονες
φόβους, εφιάλτες, μνήμες, παγίδες,τη βάσανο του χρόνου-ρολογιού με το αδίστακτο
τικ τακ του, δοκιμασίες θανάτου, οφθαλμαπάτες, σισύφειο άχθος, αλλά και τόπος
προσευχών, ονείρων, προσδοκιών, επινοήσεων, θαυμάτων και μιας άγριας ομορφιάς
που δεν μπορεί, παρά να προκαλέσει τη λύτρωση..

Η ποίηση της Εφης Καλογεροπούλου, είναι ζωντανή,
εντατική, βρίθει καταστάσεων και νοημάτων. Είναι η μεταφυσική, αγωνιώδης της
 αντίληψη για την  μορφή του χρόνου –«ο χρόνος,ο μεγαλύτερος Ερωτας όλων των Ερώτων»-, αυτήν την
αντίληψη, την  σπάει σε μικρά κομμάτια, δημιουργώντας δυναμικά ταχυδράματα
 πλούσιας θεατρικότητας με δυνατά νοητικά
σχήματα εικόνων.

Μια επίμονη πορεία μελαγχολικής αυτοπαρατήρησης,
αυτογνωσίας και αναγέννησης, ένα  saltomortale στον εαυτό και στον Aλλο αυτό το ταξίδι στην έρημο,με
μια σχεδόν κινηματογραφική δομή, ένα roadmovie,όπου η αλληλουχία των δραματικών εικόνων/συμβάντων φορτίζει
διαρκώς την ηλεκτρισμένη ατμόσφαιρα, αφήνοντας χώρο ελεύθερο στον συνειρμό και
τη μετωνυμία. Θέτει απέναντι ως συνομιλητή τον αναγνώστη κι επειδή ποίηση είναι
ό,τι μπορείς να μεταφράσεις με νόημα στη δική σου γλώσσα, σε καλεί  να
απαντήσεις, με την υπόσχεση μιας συνέχειας.

Αιφνίδια cut
από γενναίες, μικρές, προσεκτικές αυτοχειρίες, ανάσες, επιφωνήματα, ψίθυροι, μουρμουρίσματα,
κραυγές, συνθέτουν το ηχητικό περιβάλλον, κραυγές αγωνίας για τα δευτερόλεπτα
που περνούν και γίνονται χρόνια, βάρος αβάσταχτο οι ακίνητες λίμνες με τα
καθαρά νερά, ποτάμια ορμητικά γεμάτα λάσπη και πέτρες, κρωξίματα γλάρων και
βλέμματα ναυαγών.

Θα σας διαβάσω ένα απόσπασμα  από αυτό το ταξίδι, έχοντας στο νου την κουβέντα του
Γιώργου Σαραντάρη, που είπε πως η ποίηση είναι εκείνος ο εαυτός μας που δεν
κοιμάται ποτέ και τα λόγια του Γιώργου Σεφέρη, πως η ποίηση έχει τις ρίζες της
στην ανθρώπινη ανάσα

«Ο ύπνος σαν άλλος
εφιάλτης των παρόντων και των απόντων τα σώματα συνημμένα ριγμένα  μέσα σε αυτή την μηχανή του χρόνου  που διαρκώς περιστρέφεται  σαν το νερό στον κρύσταλλο μέσα και
χάρτες  χαράζει  στο βλέμμα στην καρδιά της όρασης στην καρδιά
του κόσμου  έτσι που ο χρόνος σε φώς
ξεσπάει η φωτιά της φύσης  ρίχνει λιωμένο
μέταλλο ποτίζει τις πληγές και το αίμα περιπλανώμενο ανάμεσα σε μας και στο
στρογγυλό του καθρέφτη μάτι  που μας
ακολουθεί μια μουσική γεννάει εκεί που τα παράθυρα της ψυχής  τα χέρια μας ανοίγουν σαν άλλες των φτερών
ανταύγειες  μια προσευχή μια περιπλάνηση
για το Αλλού του κόσμου τούτου.


Οι γραμμές

Οι αριθμοί

Τα πρόσωπα

Το αμνημόνευτο της
αγάπης βάθος

Το Νόημα

Το Απόκτημα

Ο Θάνατος

Ο νεκρός αδερφός

Το ανεκπλήρωτο
μέλλον

Τα παιδιά που
έμειναν νάνοι

Οι νάνοι νεκροί

Οι μέσα μας νεκροί

Η αφετηρία  πριν την αρχή

Το χέρι που δε
φτάνει να κόψει το χρόνο

Ο σάπιος χρόνος
είναι ο ώριμος χρόνος

Ο χρόνος σιωπή

Ο χρόνος εφιάλτης

Ο χρόνος παγίδα

Ο χρόνος δήμιος

Ο χρόνος ο
μεγαλύτερος Ερωτας ολων των Ερώτων

Το καρφί και το
πύον της συνείδησης

Το αίμα στο φιλί

Το καμένο κάρβουνο
της προδοσίας

Το άσπρο πόδι της
ματαίωσης

Η λάσπη της αγάπης
και η Θεία κοινωνία της

Ο  άγριος σκύλος που κοιμάται μέσα μου τις
νύχτες

Το άδειο που δεν
έχω όταν σε εχω

Το πριν το τώρα το
μετά το πάντα  από το κλάμα μου

Το φαγωμένο μήλο
της ζωής μας και τα φτυσμένα κουκούτσια του

Ο ήχος από σπασμένα
ποτήρια που σε ξυπνά τις νύχτες

Το σπασμένο ανάμεσά
μας

Ο χρόνος ο αδερφός
μου ,ο πατέρας μου ,η μάνα μου

Τα παιδιά μου

Ο δημιουργός μου
και ο δήμιος μου

Ο δήμιος μου

Ο δήμιος μου

Η φωτιά που καίει
τα σταφύλια

Τα σπασμένα φρένα
της απόγνωσης

Το ζώο στο  σφαγείο

Το ζώο στο διάδρομο
του σφαγείου

Το σφαγμένο βλέμμα
σου

Οι νυχτερίδες της
σκέψης

Οι τύψεις

Ο Θάνατος

Οι χειρονομίες του

Το ανεπίστροφο

Το ανεπίδοτο

ο γκρεμισμένος
τοίχος της σκιάς σου

οι σκιές μας

τα κομμένα δάχτυλα
της τρέλας

οι μέρες μας που
ανοιγοκλείνουν στο σκοτάδι

οι πόρτες της
συνείδησης

οι πόρτες μας

το ποτάμι  της λήθης με το μαύρο νερό

το λιωμένο μέταλλο
του χρόνου

το ξυράφι του

Το παγωμένο γάλα
της συνείδησης

και το μαχαίρι που
το κόβει

κι ήταν η σάρκα του
νερού

το σώμα του νερού,
που απ τα δάχτυλα γλιστρώντας 

τον ρωτούσε

πες  μου από ποια αρρώστια  θα πεθάνεις ;

Κι  έτσι ο χαμένος  χρόνος,

ο χρόνος της
αναμονής των συμβάντων του

ο κρεμασμένος  χρόνος της σιωπής

απ τα νύχια της
ανάγκης κρεμασμένος

του έδειχνε
σβήνοντας

μιαν άλλη
δυνατότητα του να υπάρχει 

χωρίς αυτά,

να υπάρχει 

σαν ένας σωρός  άλλου 
κουρασμένου χρόνου

παράξενος

που μαζεύει τις
βαλίτσες του

και ανεβαίνει πάλι
στις στρογγυλές του ρόδες

και κυλάει

σκορπίζοντας  βλέμματα ζώων 

κραυγές παιδιών

και  ψίχουλα ρόδων στο σκοτάδι

και  κυλάει  

με όλα τα αδέσποτα
των δρόμων

αδέσποτος κι αυτός
μαζί

άδετος, αδαής ,
δεόμενος

κυριευμένος από την
απόλυτη σιωπή

του μυστήριου της
ζωής 

και του φωτός
αιχμάλωτος»…….(Ερημος όπως Ερωτας-απόσπασμα)

 Είναι ένας θρήνος ή το πένθος του?

Όπως και να έχει, η «έρημος όπως έρωτας», κρύβει εντός
της μια ορατή  ή αόρατη εξίσωση-σχεδόν
κρυπτική-το νόμισμα είναι ένα και έχει δυο πλευρές – spot σκοτάδι φως- και η φωτεινή πλευρά, είναι
εκείνη η ερωτηματική, που μας καλεί να την αποκωδικοποιήσουμε.

Τότα Σακελλαρίου

Ηθοποιός-σκηνοθέτης

(ομιλία στα πλαίσια της παρουσίασης του βιβλίου «Ερημος όπως Ερωτας», στην βιβλιοθήκη
Βολανάκη στις 20 Ιουνίου 2015 στα Εξάρχεια).