με ανασκουμπωμένα σύννεφα
μπαίνει το φθινόπωρο για τα καλά στο πρόγραμμα.
παίζει φλίπερ με καρύδια ξερά
κι η ετοιμόρροπη
μπαρόκ χλιδή των δέντρων
σπιθοβολά στα νευρικά κύτταρα
μια υπερβολική δόση
κόκκινου
και στα χωράφια
επιθέματα ομίχλης.
η πόλη,
έτσι που
μυρίζει ακόμα κονιάκ
και βωξίτη, δεν χρειάζεται
να το μάθει.
εκ των
έσω – και βέβαια
μόνο για λίγα λεπτά – κατατροπώνει μια τρελή
χαρά την παραμορφωμένη απ΄την πίκρα καρδιά μας.
*
2.
μερικά πράγματα είναι από κερί ή από τσίγκο
και άλλα καίγονται από την ξηρασία ή ανθίζουν
ή ερεθίζουν μια λεπτή επίστρωση
κι όμως ποτέ δεν είναι η κατάλληλη εποχή
για κάτι
τα πράσινα σύκα της επιδερμίδας σου
μου αρέσουν πολύ,
τρελαίνουν το σφυγμό,
ανεβάζουν τις φτερούγες των λέξεων
σε τοξικά ύψη,
όμως
αυτοί δεν έχουν και πολλούς ενδοιασμούς:
λειαίνουν τα βουνά,
με τσιμέντο αυλακώνουν τα κτήματα –
δόλωμα
στη γλωσσίτσα της σύγχυσης
