Η
Δανάη Σιώζιου γεννήθηκε το 1987. Μεγάλωσε στηνKarlsruheκαι την Καρδίτσα. Σπούδασε Αγγλική
και Ελληνική Φιλολογία στο ΕΚΠΑ όπου συνεχίζει σπουδάζοντας Ιστορία.
Παράλληλα ολοκλήρωσε το μεταπτυχιακό
Πολιτιστικής Διαχείρισης του Παντείου Πανεπιστημίου. Υπήρξε
συνεκδότρια του περιοδικού Τεφλόν.
Ποιήματα και κείμενά της δημοσιεύονται σε έντυπα και διαδικτυακά περιοδικά.
Του οριζόντιου κλάματος
εμφανίζονται
όλες τους όταν βρέχει δυνατά
Πρώτη έρχεται εκείνη που κρατάει τα βαφτιστικά μου και τα παπούτσια που
με χτυπήσανε παρανυφάκι σέρνει μ’ ένα λουράκι πάνω στην άσφαλτο να υποφέρουνε.
Ακολουθεί αυτή που γνωρίζει τα πρόσωπα απ’ όλες μου τις ηλικίες και
αποφεύγει να με κοιτά στα μάτια, κουβαλάει όλα τα άλμπουμ με τα ψέματα που λένε
οι φωτογραφίες.
Υπάρχει εκείνη που κουρεύεται μαζί μου στον καθρέφτη κι εκείνη που
εξαγοράστηκε με ένα μήλο.
Σταδιακά θα εμφανιστούν
η δυνατοπόδαρη,
η λειποπρόσωπη,
η χωματοσκεπασμένη
η απαλοματούσα,
η χλωρόκαρδη,
η πικροφέρουσα,
η φωτοκόπτουσα,
η σκοταδοφρονεμένη.
Τελευταία που δεν προλαβαίνει ποτέ φαίνεται από μακριά η αδερφή μου η
δακρυολάμπουσα, με το περιδέραιο από τις πέτρες των ματιών μας στο λαιμό.
Ωραίες γυναίκες, αγέρωχες, γδικητικά υποταγμένες και όλες τους
βρεφοκρατούσες.
Φοράω το βραχιόλι μου και μπαίνω στο κάδρο.
Σπίτι στο χώμα
Με πήρε στο τηλέφωνο η μητέρα, δεν τρως, δεύτερη μέρα στη σειρά. Τέρας
σωστό εγώ, ρώτησα μόνο τι θα γίνει παραπέρα και η Αντιγόνη απέναντι έριξε δύο
δάκρυα στον καφέ. Πήρα το τρένο, ίδια σφαίρα, δεν ξέρεις πόσο με ταλαιπωρούν
αυτές οι διαδρομές. Ξαπλώσαμε μαζί στο άσπρο κρεβάτι, τα ‘βαλα με τις νοσοκόμες
και το δέχτηκαν, δεν έχει άλλος τέτοια εγγονή ―μου έκλεισες το μάτι. Ήρθες και
την άλλη μέρα στον ύπνο μου. Τραβώντας απαλά το δίχτυ απ’ το στομάχι σου, μου
έδειξες πως έφτιαξες τους κήπους: λοιπόν,
από εσένα κυλήσαμε στον κόσμο, εσύ ήσουν που φρόντισες ώστε μια μέρα η
καρδιά να πιάνει όλο το χώρο εδώ μέσα.
—
Από το blogγια μανιτάρια: http://danaesioziou.wordpress.com/
