Στη
Λάρισα είχε τύχει να βρεθώ ξανά κάποιες
φορές στο παρελθόν, όμως ποτέ δε μου
είχε δοθεί η ευκαιρία να περάσω λίγο
παραπάνω χρόνο στην πόλη. Κάθε φορά που
ερχόμουν ωστόσο, θυμάμαι πως η πόλη μου
φαινόταν αλλαγμένη. Κι αυτή τη φορά, από
την πρώτη μέρα που έφτασα, ένιωθα πάλι
αυτό το ίδιο συναίσθημα. Οι πλατείες
έμοιαζαν μεγαλύτερες, το κέντρο πιο
πράσινο, τα ποδήλατα περισσότερα και η
πόλη ήταν αισθητά πιο καθαρή από τις
πόλεις στις οποίες έχω ζήσει. Ο Θάνος*
ανέφερε πως μεγάλο μέρος του κέντρου
έχει πλέον πεζοδρομηθεί, κάτι που μαζί
με τον ήλιο -ο οποίος μας είχε τιμήσει
με την παρουσία του αν και χειμώνας
ακόμα- και τις ορδές κόσμου κάθε ηλικίας
που είτε βόλταραν στους πεζόδρομους
είτε έπιναν τον καφέ τους στην πλατεία
, δημιουργούσε μια αίσθηση ανεμελιάς,
σαν η πόλη να κινείται σε άλλους ρυθμούς
από τον υπόλοιπο κόσμο.
Με
τον Θάνο μέναμε παρέα, κινούμενοι ανάμεσα
στο μικρό του διαμέρισμα με το μεγάλο
μπαλκόνι στο κέντρο της πόλης, και στο
σπίτι του σ’ ένα χωριό κοντά στον
Αγιόκαμπο, εντελώς ερημικό λόγω εποχής,
ακριβώς δίπλα στη θάλασσα.
Οι
μέρες μας στην Λάρισα, πέρασαν ανάμεσα
σε κόσμο, εκδηλώσεις και βόλτες στην
πόλη. Από τα πρώτα μέρη που επισκέφθηκα
ήταν τα πανέμορφης αισθητικής κτίρια
του Μύλου του Παππά, που πλέον λειτουργούν
σαν ένα μικρό πολιτιστικό χωριό στην
καρδιά της πόλης, φιλοξενώντας το ομώνυμο
μουσείο, ένα μουσείο κουκλοθέατρου,
αίθουσες χορού , εκθέσεις αλλά και ένα
θέατρο, στο οποίο είχα την τύχη να
παρακολουθήσω την παράσταση «Το χώμα
βάφτηκε κόκκινο» παρέα με καμιά εκατοστή
Λαρισαίους μαθητές και μαθήτριες
λυκείου, που υπήρξαν ένα εκδηλωτικό και
πολλές φορές συγκινητικό με τις
αντιδράσεις του κοινό.
Στον
χώρο του Μύλου του Παππά επιστρέψαμε
ξανά λίγες μέρες αργότερα για την
παρουσίαση των «εφήμερων ζώων», παρέα
με τα βιβλία των Πέτρο Σκυθιώτη και
Θοδωρή Νταλούση. Κόσμος, συζήτηση για
τη λογοτεχνία, κι έπειτα όλοι μαζί στο
Αλομπάρ για περισσότερη κουβέντα παρέα
με μουσική και ποτό. Η πόλη είναι εξίσου
γοητευτική και τη νύχτα.
Θα
μπορούσα να σταθώ σε κάθε μια από τις
σίγουρα ενδιαφέρουσες δράσεις στις
οποίες συμμετείχα παρέα με τον Θάνο,
τον καιρό αυτό που έμεινα στη Λάρισα,
στα πλαίσια του προγράμματος (ραδιοφωνικές
συνεντεύξεις, συνάντηση με τον
αντιδήμαρχοπολιτισμού και επιστημών
Πάνο Σάπκα και την σκηνοθέτιδα του
προαναφερθέντος θεατρικού έργου Κυριακή
Σπανού, συμμετοχή στη συζήτηση για τον
πολιτισμό με την υπουργό Μυρσίνη Ζορμπά).
Προτιμώ ωστόσο να αναφερθώ περισσότερο
στις επισκέψεις μας σε σχολεία της
περιοχής, στο 5οΛύκειο Λάρισας και στο 3ο γυμνάσιο
Τυρνάβου, κι αυτό γιατί η συγκεκριμένη
εμπειρία ήταν πραγματικά από τις
σημαντικότερες για έμενα . Και στα δύο
σχολεία μιλήσαμε το μεσημέρι, ένα σχολικό
δίωρο πριν από το σχόλασμα. Θυμούμενη
τον μαθητικό εαυτό μου, περίμενα σιωπές
που θα έπρεπε να καλυφθούν με μακροσκελείς
μονολόγους, πολλές ματιές στα ρολόγια
και μερικά συγκαλυμμένα χασμουρητά. Η
αλήθεια είναι όμως πως τα παιδιά πάντα
σε εκπλήσσουν ευχάριστα. Πολύ γρήγορα
ξεπέρασαν την αρχική τους συστολή και
συμμετείχαν έντονα, μοιράστηκαν τα
διαβάσματά τους, τις σκέψεις τους για
την ποίηση και το πώς διδάσκεται, άκουσαν
και διάβασαν ποιήματα, σχολίασαν και
συνέχισαν να ρωτάνε ακόμα κι όταν χτύπησε
το κουδούνι για το σχόλασμα. Τίποτα πιο
όμορφο, ευχάριστο και ελπιδοφόρο κατά
τη γνώμη μου από το ενδιαφέρον που
έδειξαν αυτά τα παιδιά για τη σύγχρονη
ποίηση.
Μετά
απ΄ τις εκάστοτε εκδηλώσεις, με τον Θάνο
συνηθίζαμε να επιστρέφουμε στο χωριό
, περίπου 45 λεπτά έξω από την πόλη. Η
αντίθεση ανάμεσα στην τόσο ζωντανή πόλη
της Λάρισας και την ησυχία του φυσικού
τοπίου ήταν έντονη. Στο χωριό περάσαμε
αρκετό χρόνο διαβάζοντας, γράφοντας,
και συζητώντας, απολαμβάνοντας μια φύση
που πραγματικά δεν μπορούσε να σε αφήσει
αδιάφορο.
*Θάνος
Γώγος
