Το μέλλον, κύριοι,
φυτρώνει κατσιασμένο

μνήμη Ν. Ζαχαριάδη

σ’ αυτό
που ήσουν

και σ’
αυτό που ειπώθηκες

Βύρων
Λεοντάρης




Χρόνια σα τα νερά. Τι
να φέρνει το πλωτό ποτάμι;

Είχε ένα πόνο η ψυχή
σου, μια μακρά,

διακεκομμένη πορεία
όλο στροφές,

γκρεμούς και δάση

μα να λάμπει κατά
διαστήματα σα ψάρια

τη τιμή μονάχα να τη
χάσεις
, μπορείς

Έτσι έγραψες στο
τελευταίο γράμμα,

είχε ένα πόνο, τη
διεύθυνση του μέλλοντος

ακολουθούσε, ξένος,
μέσα σε μια χώρα

που το κεφάλι της έκλινε
− όχι προς το μέλλον

αυτό σήμερα το ξέρω, μα
να ζουν

στο κόρφο της παιδιά
και μαχητές −

και πώς να κρίνεις και
πώς να διαλέξεις

ανάμεσα σε δυο εκλογές;
Έστω και ξένος,

πρέπει· κι εγώ κύριοι,
επαναστάτης,

− όχι κύριοι, παρακαλώ
κάθε μέρα

για να τα βγάλω πέρα

κοντεύω να χαθώ στα
δυόμιση χιλιάδες μέτρα.

Χρόνια σα τα νερά. Τι
να φέρνει το πλωτό ποτάμι;

τη τιμή να στη σβήσει
δε μπορεί κανείς –

τ’ ακούτε;

Κύριοι μην αφρίζετε

όχι δεν είναι στη μοίρα
του γραμμένο

το μέλλον να φυτρώνει
κατσιασμένο.


1η δημοσίευση, έντυπη θράκα τεύχος 8