Το μέλλον, κύριοι,
φυτρώνει κατσιασμένο
μνήμη Ν. Ζαχαριάδη
σ’ αυτό
που ήσουν
και σ’
αυτό που ειπώθηκες
Βύρων
Λεοντάρης
Χρόνια σα τα νερά. Τι
να φέρνει το πλωτό ποτάμι;
Είχε ένα πόνο η ψυχή
σου, μια μακρά,
διακεκομμένη πορεία
όλο στροφές,
γκρεμούς και δάση
μα να λάμπει κατά
διαστήματα σα ψάρια
τη τιμή μονάχα να τη
χάσεις, μπορείς
Έτσι έγραψες στο
τελευταίο γράμμα,
είχε ένα πόνο, τη
διεύθυνση του μέλλοντος
ακολουθούσε, ξένος,
μέσα σε μια χώρα
που το κεφάλι της έκλινε
− όχι προς το μέλλον
αυτό σήμερα το ξέρω, μα
να ζουν
στο κόρφο της παιδιά
και μαχητές −
και πώς να κρίνεις και
πώς να διαλέξεις
ανάμεσα σε δυο εκλογές;
Έστω και ξένος,
πρέπει· κι εγώ κύριοι,
επαναστάτης,
− όχι κύριοι, παρακαλώ
κάθε μέρα
για να τα βγάλω πέρα
κοντεύω να χαθώ στα
δυόμιση χιλιάδες μέτρα.
Χρόνια σα τα νερά. Τι
να φέρνει το πλωτό ποτάμι;
− τη τιμή να στη σβήσει
δε μπορεί κανείς –
τ’ ακούτε;
Κύριοι μην αφρίζετε
όχι δεν είναι στη μοίρα
του γραμμένο
το μέλλον να φυτρώνει
κατσιασμένο.
1η δημοσίευση, έντυπη θράκα τεύχος 8
