Μην εμπιστεύεσαι
Μην εμπιστεύεσαι το φως, τη σκέψη
την άγνωστη φιγούρα
που χρόνια τώρα σε ακολουθεί
και ξαφνικά γυρίζεις το κεφάλι
κατηγορείσαι για φόνο.
Μην εμπιστεύεσαι
τα απογεύματα της Κυριακής.
Τις βροχερές εορτές.
Την καμπάνα που χτυπάει πένθιμα
στις πέντε η ώρα
και μένεις μόνος να κοιτάζεις
το πλήθος με απορία.
Το φωνή που αντηχεί
όταν πέφτεις να κοιμηθείς.
Τους καταλόγους
Το παραμιλητό
Τις αίθουσες τελετών
Τη σιωπή στην πολυκοσμία.
Μην εμπιστεύεσαι τη μαύρη
τη σιωπή
τη μαύρη φωνή που σου μιλάει
όταν πέφτεις
μέσα σ’ αυτό εδώ το ποίημα.
