Εμείς εκπεσοντες
Άννα,
Ιόλη και Ηρώ
Ηρώ,
Ιόλη και Άννα
Τα
τρία σημεία του ορίζοντα
Το
τέταρτο ένα μαργαριτάρι
κλεισμένο
στις παλάμες του Αδάμ.
Θα
μπορούσαν να αναπαριστούν τρία θηλυκά
λιοντάρια
που
από το στόμα τους αναβλύζει
σύννεφο
το σύννεφο
και
απαγορεύεται να δοκιμάσεις,
ώσπου
να παυθεί στον πυθμένα ενός πηγαδιού
μπροστά
στα ζωώδη πόδια.
Κάπως
έτσι φαντάστηκα πως λύθηκε μέσα μου η
παιδική ηλικία.
Η
ελιά
Κάτω
από το λαιμό
μάτωσε.
Το
κόκκινο χυνόταν στο στήθος.
Δεν
κατέληγε σε κανένα Δέλτα
κι
όμως πονούσα να το διασχίσω.
Ίσως
κάτι προέκυπτε από τέτοιους λυγμούς.
Ίσως
στον πάτο να άγγιζα δέρμα
κι
αν έσκαβα κι άλλο, στο βάθος
δέρμα
δεύτερο να συναντούσα
Κάτω
από το λαιμό να μου κλείσει την πληγή
φιλώντας
Να
σε φτάσω.
Υπήρξες
πιο γόνιμος από εμένα.
Στην
εποχή σου τα πόδια μου άνοιγαν
κι
εσύ άκμαζες έμφυτος νους
Νέα
ύλη κι εαυτός.
Η
ορμή μου για ʼσένα
ξεσηκώνει
τις ρίζες μου από το χώμα.
Κάθε
μελανιά μετέωρη νησίδα,
όπου
εμείς θα σπείρουμε
τα
παιδιά και τα νερά τα τρεχούμενα.
Στους
κίβδηλους και ματαιόδοξους κήπους της
νεότητας
Εμείς
εκπεσόντες.
