Αφροδίτη Λυμπέρη, Τέσσερα ποιήματα
Ταχυδρομικός κώδικας
Ζω στον κορμό
του δέντρου
που φύτεψαν οι γονείς μου
λίγο πριν μάθουν
πως εκεί
θα κατοικούσα
μαζεύοντας καρπούς
πουλώντας τον ίσκιο
και τραγουδώντας
τα λάθη των κορμιών τους.
Lungo
Να τραγουδώ
στον πάτο
του φλιτζανιού σου
τις καλημέρες
που πνίγονται
στα μοναχικά λαρύγγια
κι εσύ
σκεπτόμενος την ζάχαρη
που ακρίβυνε
με μια γουλιά
αδιάφορη
όλο μου το είναι
να καταπίνεις.
Οδοιπόρος μόνος
Κι είχαμε ένα αυτοκίνητο
ανοικτό
κι εσύ κοιτούσες τα φανάρια
κι εγώ
μετρούσα
ρωγμές
και λακκούβες
και τρομαγμένα αδέσποτα
και πινακίδες δίχως όνομα
και πεζοδρόμια άδεια
και πεζούς ν’ ακροβατούν
στις νησίδες
και στις βρισιές σου
τα τικ τακ των φλας
και τα σταμάτα ξεκίνα
και τα σου μιλάω
είμαι εδώ με ακούς
και τα σύνελθε
κι εσύ σταμάτησες
στην άκρη του δρόμου
κι έγειρες και με αγκάλιασες
κι άκουσες την ανάσα μου
στο αφτί σου
όλα μαζί
αν τα αθροίσεις
κάνουν μια αλήθεια
μια ανάμνηση
μια συνήθεια
ένα γιατί
-έρχεται η ανάσταση-
και τα φανάρια μας κοιτούν
και τα φανάρια μας προσέχουν
κι εσύ με κοιτάς
γελάς
προσοχή
προσοχή
όλα κι απόψε
γράφονται
για να σε δω
να σπας
δίπλα μου
γυαλί να γίνεσαι
ολοζώντανο
ψέμα.
Με λένε καμία
Ποιος αντέχει επάνω της
να σέρνει το κορμί του
φαύλα
να το ματώνει
να σήπεται
και να γλιστρά
ηδονικά
στις σχισμές
της παλάμης της
να πνίγεται
στις οπές των ματιών της
να πονάει
σκαρφαλώνοντας
τις χαρακιές
των χειλιών της
χωρίς να προσδοκά
κάπου κρυμμένο
κάτω απ’ τα σεντόνια
μέσα στις σελίδες
έστω
ένα
ανάξιο
τέλος;
