Δημήτρης Δημητριάδης, Τα άνθη του χειμώνα
Πρώτη φορά βλέπω
γλάρους σε παιδική χαρά.
Πόσο δύσκολο είναι
να παίξεις μαζί τους κρυφτό
πάντα σε βρίσκουν.
Βαρέθηκα τις υγρές κούνιες.
Σκέπασέ με.
Η κουβέρτα να στάζει χώμα
κι αμήχανη σιωπή.
Μη σπαταλάς μπογιές και μελάνι
φτιάχνοντας αγιογραφίες
τα κουμπιά μόνο ξήλωσε
από το στέρνο
διόδια σ’ ένα τζάκι.
Τα ρούχα
την καδένα που’ χω στο λαιμό
τα πάνινα παπούτσια
προσάναμμα
κατά μήκος της θάλασσας
και του ήλιου
να τα δει από μακριά
ο αγέννητος αδερφός μου
και να μη βουτήξει.
Το ταξίδι αυτό
θα το κάνω μόνος.
