Μαρία Τσιράκου, Ανακωχή,
εκδόσεις Μανδραγόρας /υπό έκδοση/
πώς μου ήρθε ο κόσμος
εκείνο το βράδυ που μετρούσε το αποτέλεσμα
δεν ξέρω
βυθιζόταν η μάνα μου στο αίμα
μόνο ευχόταν:
με οδύνες τα παιδιά μου να γεννάω
*
άλλοι είπαν:
η ζωή είναι ωραία
και άλλοι:
έχει μία απαραβίαστη θλίψη που σκοτώνει
*
στάξε μια γεύση επαφή
στον ουρανίσκο
αυτή την ώρα
που η άλωση των πόλεων
συμβαίνει
μόνο γιατί
οι άνθρωποι επέλεξαν
ασύμπτωτους ανθρώπους
*
πολλαπλάσιο κενό του καιρού
που μας συνθλίβει
αρτιμελείς στρίβουμε το παράταιρο στα δάχτυλά μας
το ανάβουμε, ρουφάμε τον καπνό του
βαθειά
μέχρι κάτω- πιο κάτω δεν γίνεται
κατάντια να μπουσουλάς σ’ αυτή την ηλικία
νοσταλγώ την αποτοξίνωση
νοσταλγώ μια ίσως ζωή
*
(σεμινάριο δημιουργικής κραυγής)
σε διαρκή πτώση
ο κόσμος
επιβεβαιώνει τις προσδοκίες μου
