1.
είδα σήμερα στο δρόμο ένα νεκρό πουλί
κατάφερα να μην κλείσω τα μάτια μου
περιμένω έναν κόκκινο ελέφαντα να καταπιεί τη θλίψη μου
κάποιος κάποτε θα συναρμολογήσει τις εικόνες
θα βρει τα κομμάτια που λείπουν
κάποτε δε θα χρειάζομαι φανταστικούς χαρακτήρες και ζώα
θα κάθομαι τα πρωινά στο κρύο
και θα κάνει σιωπή
στο σιδερένιο κεφάλι μου
(Αύγουστος ’14)
2.
είναι απλώς πόνος
-είπε τότε στον εαυτό της-
όπως είναι απλώς λεφτά
απλώς θάνατος
απλώς ζελεδάκια φράουλα
απλώς σεξ
είναι απλώς αυτό που είναι
-αν αφαιρέσεις την αγωνία-
ύστερα άρχισε να αναλύει ελλειπτικές ιστορίες αγάπης
ύστερα ξάπλωσε και είδε βίαια καρτούν μέχρι να την πάρει ο
ύπνος
μέχρι να ξυπνήσει ξανά τα ξημερώματα
να κλάψει για λίγα λεπτά σιωπηλά
-είναι απλώς πόνος-
να σκεφτεί μια ανατροπή που δε θα πραγματοποιηθεί ποτέ
και να αποκοιμηθεί ξανά
(Ιούνιος ’14)
3.
δεν είμαι σίγουρη γιατί
πάντα μου άρεσε να ονειρεύομαι
στο πίσω κάθισμα ενός αυτοκινήτου
και να ‘χει πάντα μουσικές
να περνούν τα φώτα τρέχοντας μέσα
στο σκοτάδι
να μην ξεχωρίζουν μεταξύ τους
τα αστέρια τα φανάρια οι επιγραφές
δεν έιμαι σίγουρη γιατί
θα ‘θελα πάντα να αποκοιμιέμαι
εν κινήσει
και να μην είναι ακριβώς ύπνος
να ακούω ψιθύρους και γέλια
από τα μπροστινά καθίσματα
να περιμένω και να φαντάζομαι
και να πασχίζω
να σπρώχνω πιο μακριά
τον προορισμό
(Δεκέμβριος ’12)
4.
λέω να ανοίξω μια πόρτα
λέω να ρίξω μια ματιά
σε αυτό που μου μοιάζει κενό
λέω να ανοίξω κι άλλες πόρτες
κι όλο λεώ και λέω
κι όλο λέω να πιαστώ από μια αφορμή
κι όλο πίανομαι κάπου αλλού
και μένω στο ίδιο μέρος
γιατί είναι ωραίο να τεμπελιάζεις
ειδικά αν εχεις παρέα
δεν ξέρω αν ενδιαφέρεσαι
να μη μας νοιάζει μαζί τίποτα
μέχρι να γίνει κι αυτό το δωμάτιο κόλαση
άλλωστε τι νόημα θα είχε να κρατήσει παραπάνω
για να αντέξουμε την κόλαση σε μικρά κομμάτια
μόνο από λίγο κάθε φορά
αλήθεια ενδιαφέρεσαι να ρίξεις λίγο απ’το λίγο χρόνο σου
σε αυτό που μοιάζει κενό και να
μισιόμαστε με πάθος
μέχρι θα θολώσουν όλα τα τζάμια
κι ύστερα -μη σε νοιάζει-
υπάρχουν κι άλλα δωμάτια
αρκετά και για τους δυο μας
(Νοέμβριος ’12)
5.
εδώ γύρω πάντως δεν έχει και
πολλά πουλιά πέρα από κάτι
σκονισμένα περιστέρια
κι ούτε έχω δει από κοντά ποτέ μου
άλμπατρος
εδώ γύρω
δε φαίνεται ποτέ να
χειμωνιάζει κι ο χρόνος
κανένα δε λυπάται
ξέρω πως θα τα κάνω όλα
όσα αντέξω
μόνο και μόνο για να πώ πως
τα έκανα
όλα εδώ γύρω
τα ταξίδια
οι έρωτες οι ιστορίες
κι οι μουσικές
τα πανεπιστήμια οι γιορτές
κι οι εξεγέρσεις
ανάμεσα στα σκονισμένα
περιστέρια τις κόρνες τα φρεάτια
να παίρνεις σε παρακαλώ
ένα τηλέφωνο τα χρόνια που
θα ‘ρθουν
από την κανονική ζωή σου
να τρέμουν πάλι τα χέρια μου
κι η καρδιά μου να
υγροποιείται
(Οκτώβριος ’12)
6.
Άλλαζε χρώματα ο ουρανός
κοκκίνιζε και χλώμιαζε
και δεν έλεγε να νυχτώσει
δεν έλεγε να βρέξει
δεν έλεγε να αλλάξει η εποχή
κι έμοιαζαν μεταξύ τους
οι άνθρωποι
κι οι μέρες
κι οι έρωτες
(Οκτώβριος ’12)
