είναι κι αυτά τα πήλινα πόδιαπου
βαραίνουν ασήκωτα
είναι
κι αυτά τα δάκρυα
που
κυλούν ασταμάτητα
ποτίζουν
το άνυδρο χώμα
και εσύ βουλιάζεις
βουλιάζεις
βουλιάζεις στη λάσπη
– εν μέρει δικό σου δημιούργημα, αυτό ναι, το αναγνωρίζεις
Είναι οικείο αυτό το βούλιαγμα
και η κραυγή που αιώνες τώρα αναστέλλεις
η αναπνοή που συγκρατείς
σχεδόν εκ γενετής ή και πιο πριν
-την άρνηση έχεις από τότε ενσωματώσει
Είναι λοιπόν
η λάσπη, η άρνηση, η ασφυξία, τα δάκρυα
και η δύναμη του θέλω
που αντιπαλεύουν
Κι εσύ πεδίο μάχης.