είναι κι αυτά τα πήλινα πόδιαπου
βαραίνουν ασήκωτα

είναι
κι αυτά τα δάκρυα

που
κυλούν ασταμάτητα

ποτίζουν
το άνυδρο χώμα

και εσύ βουλιάζεις

βουλιάζεις

βουλιάζεις στη λάσπη

– εν μέρει δικό σου δημιούργημα, αυτό ναι, το αναγνωρίζεις

Είναι οικείο αυτό το βούλιαγμα

και η κραυγή που αιώνες τώρα αναστέλλεις

η αναπνοή που συγκρατείς

σχεδόν εκ γενετής ή και πιο πριν

-την άρνηση έχεις από τότε ενσωματώσει

Είναι λοιπόν

η λάσπη, η άρνηση, η ασφυξία, τα δάκρυα

και η δύναμη του θέλω

που αντιπαλεύουν

Κι εσύ πεδίο μάχης.