Πώς γράφεται το πρώτο μυθιστόρημα;
Έχω γράψει κι έχω σβήσει αυτό το κείμενο πάνω από δέκα φορές. Έχω σκεφτεί τριάντα τρεις τρόπους να το ξεκινήσω και άλλους τόσους να το τελειώσω. Νιώθω λες και παίζω στα 88 ντολμαδάκια του Τριβιζά ή στο Κουτσό του Κορτάσαρ. Είναι ένα κείμενο για ένα βιβλίο που αγαπώ πολύ και πίστευα ότι θα μιλήσω για αυτό πανεύκολα. Έχω όλες τις λέξεις μέσα μου κι όμως δε βγαίνουν με τίποτα.
Κάπως έτσι γίνεται κι όταν γράφεις το πρώτο σου μυθιστόρημα. Ξέρεις το υλικό σου, είναι όλο μέσα σου αλλά τα πάντα μοιάζουν χαοτικά. Κάπως έτσι φαντάζομαι και την Αμάντα Μιχαλοπούλου να γράφει πριν από τριάντα σχεδόν χρόνια το Γιάντες (Εκδόσεις Καστανιώτη). Τη φαντάζομαι πίσω στο 1995, χωρίς ίντερνετ, βουτηγμένη σε βιβλία, εγκυκλοπαίδειες και χαρτιά να καταστρώνει το πρώτο της μυθιστόρημα. Να διαβάζει για γλωσσολογία και λογοτεχνικά ρεύματα, για γαστρονομία και οικογενειακές σχέσεις. Να ανακατεύει ιστορίες, επεισόδια και διαλόγους όπως ανακατεύουν ο Ηλίας και η Αθηνά, οι πρωταγωνιστές του βιβλίου, την ιστορία της οικογένειάς τους μαζί με συνταγές για φαγητά. Να σβήνει και να γράφει ξανά και ξανά και να υφαίνει μια ιστορία τόσο ζωντανή και τόσο διαχρονική.
Διάβασα πρώτη φορά αυτό το βιβλίο πριν από δυόμιση χρόνια, όταν βρισκόμουν σε μια κομβική φάση στη ζωή μου. Όλα μου έφταιγαν, αναζητούσα τα βήματά μου, ένιωθα μετέωρη. Και βρήκα στην Αθηνά, τα λόγια και τα συναισθήματα που έψαχνα. Η Αθηνά, εκεί γύρω στα τριάντα, αρχίζει να αναζητά τον εαυτό της, συγκρούεται με ό,τι ήξερε ως τότε, οι σχέσεις της με την οικογένειά της διαρρηγνύονται, οι προσπάθειές της να ερωτευτεί αποτυγχάνουν και τελικά σπάει τα δεσμά της και βρίσκει τα πατήματά της. Μέσα στις σελίδες αυτού του βιβλίου βρήκα πολλές φορές τον εαυτό μου, σημείωσα πολλά αστεράκια στα οποία επανέρχομαι συχνά, συγκινήθηκα, ένιωσα αγωνία και σίγουρα βγήκα πιο πλούσια τόσο σε συναισθήματα όσο και σε γνώσεις.
Ξαναδιάβασα το βιβλίο τώρα, με αφορμή την επανέκδοσή του και ακολουθώντας και πάλι τη ζωή της Αθηνάς, συνειδητοποίησα την πορεία που ακολούθησα κι εγώ. Μετά από διάφορα γεγονότα της ζωής μου, μπόλικα ψυχοσωματικά και πολύωρες συζητήσεις κατέληξα να πάρω την μεγάλη απόφαση και να αφήσω πίσω μου μια επαγγελματική ιδιότητα που δε μου ταίριαζε. Όπως έκανε και η Αθηνά. Αυτή τη φορά έβαλα αστεράκια στα σημεία που η Αθηνά επαναστατεί, που βρίσκει τη φωνή της, που παίρνει τις αποφάσεις της. Γέμισα καινούρια ερωτηματικά και ήρθα αντιμέτωπη με νέες σκέψεις.
Πώς επιλέγουμε το επάγγελμά μας; Πόσο μας επηρεάζει το επάγγελμα των γονιών μας; Επιλέγουμε καριέρα με βάση τα ερεθίσματα της οικογένειάς μας; Πόσο εύκολο είναι να διαψεύσουμε τις προσδοκίες των γονιών μας; Πώς γράφεται το πρώτο μυθιστόρημα;
Η Χριστίνα Ραφτοπούλου γεννήθηκε (1994) και μεγάλωσε στη Θεσσαλονίκη. Σπούδασε Νεοελληνική Φιλολογία στο ΑΠΘ και έκανε μεταπτυχιακές σπουδές στη Δημιουργική γραφή στο ΑΠΘ. Εργάζεται ως δασκάλα δημιουργικής γραφής στο εργαστήρι της Λογοτεχνώ και ως επιμελήτρια κειμένων. Διηγήματά της έχουν δημοσιευθεί σε λογοτεχνικά περιοδικά και έχουν βραβευθεί σε λογοτεχνικούς διαγωνισμούς. Ο θεατρικός της μονόλογος «Ένα κουβάρι είμαστε» έχει παρουσιαστεί ως Contemporary Performance στο Φεστιβάλ Θεάτρου Αντίσκηνο στην Κύπρο. Μιλά για τα βιβλία που διαβάζει σε άρθρα της αλλά και στον λογαριασμό της στο Instagram. Αν δεν την βρεις να γράφει ή να διαβάζει, θα τη βρεις παρέα με τον σκύλο της σε μια βόλτα στη φύση.
