Διεθνής Έκθεση Βιβλίου Θεσσαλονίκης
στο Δημήτρη Ε. Σολδάτο
“Lorgnons, Kodaks, opérateurs, στου Προμηθέα τον πόνο
έδωσαν ιδιαίτερο, γραφικότατο τόνο.”
– Κ. Καρυωτάκης
Ανήλθεν η Πρωτεύουσα
στη Σαλονίκη,
λαμπρή θεά, λατρεύουσα
το δεκανίκι.
Εκδότες, μαγαζάτορες
-για σένα πες τους!-
κοκότες κι αλιγάτορες
καθηγητές τους.
Καθένας πάνω κουβαλά
CV κασόνι
-κι άμα δεν έχει, τα παλιά
θ’ ανακυκλώνει.
Πάνελ, κουβέντες, προβολές
με το τσουβάλι,
selfies στο instagram πολλές
καθείς θα βγάλει,
με φίνο πίσω σκηνικό
τα installation.
Γλυκός ο κόπος -πιο γλυκό
το ‘’κύρ-ελέησον’’…
Μουρμούρες γύρω σου σωρός,
βουητά, γαργάρες
κι αν είν’ ο δρόμος φωτερός
περνούν ”Βουλγάρες”,
χαμογελώντας σε ζητούν
-της νιότης κρίνα-
και τρυφερά λοξοκοιτούν
προς την Αθήνα.
Το δείλι που ο Θερμαϊκός
θαρρείς ξεφάβει
σε workshops τρέχεις διαρκώς
για τον Καβάφη:
‘’Ο θάνατος του αφηγητή
στην post μας ζήση’’,
‘’Το queer που μέσα μας κρατεί’’,
‘’Ο Θεός πριν δύσει’’,
”Μετασαδομαζοχισμός
και προεκτάσεις”
-μα ‘ν’ ο καιρός κατακλυσμός,
τι να προφτάσεις;
Το βράδυ στα Λαδάδικα,
στο Φιξ, στην Κρήνη
-μετρό προσμένεις άδικα,
δεν λέει να γίνει-
θα τσουγκριστούνε με κρασί
γερά ποτήρια.
Τα λόγια -π’ άκουσες κι εσύ-
θα μένουν ίδια:
‘’Ω, ναι, το μέλλον φυσικά
σ’ εσάς θ’ ανήκει!
Να ζήσει η τέχνη κι η γλυκιά
Θεσσαλονίκη!’’
Πιο νύχτα στο airbnb
jazz μουσικούλα,
κάτι που μέλλεται να μπει
σε μια τρυπούλα
και σαν σημάν’ η Κυριακή
που φεύγεις ”χάμω”
έχει ένα κάστρο υψωθεί
-Κι αυτό… Στην άμμο…
