Συνδεόμαστε
με την άδεια πλατεία
Πάνε
τέσσερα χρόνια
που
άδειασε η πλατεία
και
εξωραΐστηκε
πλάκα-πλάκα
σηκώθηκε
με γερανούς γερμανικούς
και
μεταφέρθηκε απέναντι
έγινε
αίθριο στη Βουλή
υπαίθριο
μουσείο
με εκθέματα
τα
λάβαρα των όχι
τα
φονικά μαγκάλια των αναθυμιάσεων
και
τα σχοινιά των αυτοκτονιών.
Πάνε
τέσσερα χρόνια
που
τέλειωσε η πορεία
της
Επετείου, προς την πρεσβεία
και
στρώσαμε στις λεωφόρους
και
τα αεροδρόμια
κόκκινα
χαλιά υποδοχής
σε
όλους τους άλλους
που
έχουμε γίνει εμείς.
(μάθαμε
ξένες γλώσσες
και
τρόπους αστικούς)
Εμείς;
Εμείς
αυτοί;
Είμαστε
ίδιοι;
Με
τους τεχνίτες του εφικτού;
Και
με τους αυταπατηθέντες;
Δεν
είμαστε
και
μεταξύ μας
η
τέχνη
δεν
αυταπατάται
φυτρώνει
πιο βαθιά
στο
χώμα της πλατείας
και
ακούγεται πιο καθαρά
χωρίς
ντουντούκες και
μικροφωνικές
παραμορφώσεις
διαβάζεται
πιο ευκρινώς
έξω
από πανό, αφίσες,
φέιγ
βολάν και ψηφοδέλτια.
Και
ούτε ετεροπροσδιορίζεται
από
τη νοσταλγία μιας ιδέας.
(αριστερή
και μελαγχολική)
Δε
γενεαλογείται δεν ανθολογείται
από
το Public
και τη Μεγάλη Βρετανία.
Κλείνει
τετραετία πια
που
σκόρπισε η πλατεία.
