Στέλιος Γιαννίκης
Δύο ποιήματα από το “Έποψις στυτικής αμυχής”
Η ΥΠΑΡΞΗ ΠΑΡΑΒΙΑΖΕΙ ΤΗΝ ΟΜΟΡΦΙΑ ΤΗΣ
Στο αφόρητο άστυ
στην επαρχεία
παντού
ο άνθρωπος είναι η Διακοπή
από τα πέλματα
μέχρι την ψηλότερη τρίχα της κεφαλής
του
τοπίου
αν σκάψεις το εμπόδιο βελτιώνεται
αυτό το πράγμα κάποιες φορές
υπάρχει ανάποδα
το πως είναι
όλο το άγνωστο
της ζωής
ζήτημα
* **
Η ΑΚΥΡΩΣΗ ΤΗΣ ΑΝΕΓΕΡΣΗΣ
ΣΤΗΝ ΑΙΩΝΙΑ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ
Από το διήθημα της Παρτίδας:
όλα είναι σε λάθος θέση
τα παίρνεις και τα τοποθετείς στην σωστή
πλημμυρίζοντας αξία τα μέχρι
πρότινος αποφάγια
όλα υπάρχουν σε λάθος θέση
όλα ξεκινούν μ ένα λάθος
η εμπειρία είναι φενάκη
που λέει
μην κοιτάς τίποτα
ως το Τάο
οι πρόγονοι σου ζήσαν την ανοχή τους
οι καρδιακοί χτύποι μου φαίνονται
με αναξιοποίητα
εξογκώματα χρυσαφένια
