ΣΚΕΨΗ
30 ΧΡΟΝΩΝ
στον
ακάλυπτο το φως
συλλέκτης
κάρβουνου
κορδέλα
η μνήμη
λακκούβα
ο κύκλος του ίσκιου
στο
μπαλκόνι ώρες από χώμα
απατεώνας
που σκύβει θάβοντας
τίποτε
στο σεντόνι που ξεγελάει
την
Άνοιξη
σαν
το κορμί στα κεραμίδια
πετάω
απ’ το μπαλκόνι του θεού
άδειο
το θαύμα
καλύτερα
στις οροφές και τα πεζούλια
καλύτερα
φρουρός
να
υπογράφω το χρόνο με λασπόνερα
ΔΙΠΛΑ
ΣΤΟΝ ΤΟΙΧΟ
η
μέρα σφυγμός κατ’ εξακολούθηση
μνήμη
που τρέχει η διπλανή πόρτα
τα
χείλη μας λευκή αναπνοή
σφίγγει
την αγωνία της πτώσης
εσείς
ακούτε;
ο
πόθος στα πόδια της μέρας
ο
χαμός του χρόνου η δύναμη της
ζωής
μας
ζωντανή
στο άκαρπο χωρίς νερό
το
αποτύπωμα λαγούμι που
δυναμώνει
τον κόρφο
δεν
το κουνάω ρούπι
ΜΟΝΟΣ
ΟΧΙ | ΜΟΝΟΣ
ο
Πατέρας
Άγιος
Όρθιος στην πόρτα
κουδούνισμα
που στριφογυρίζει μες στο σπίτι
τρέμει
απέναντι στο χρυσό μαχαίρι
ο
πατέρας
σουλάτσο
μέσα στη ζωή μέχρι
το
τραγούδι της πόρτας
η
σκόνη – ο πατέρας
αγριεμένος
τοίχος στο στόμα
σακατεμένος
χειμώνας ο πατέρας
μένει
στις πέτρες
δίχως
πρωτοβρόχια
ο
πατέρας ριγμένη φωνή – μάνα
ο
πατέρας πόρτα στο σκοτάδι.
Η
ΠΟΛΗ ΜΟΥ
στον
τόπο μου βρέχει
ανθρώπους
κάθε μέρα
με
μαχαίρια στην όψη
ψέμα
αδικημένο δεν υπάρχει
βρέχει
πέτρες μαγαρισμένες
εμείς
αποκοιμηθήκαμε
στα
σκουλήκια
η
μέρα αιώνια φίλη μας
εμείς
ανάποδη αλήθεια
στα
προσκεφάλια σας
ΜΑΝΑ
δεν
πεινάει πια το πένθος
βυζαίνει
τον ανυπεράσπιστο
πρησμένος
ο θεός σου
λησμόνησε
το χρόνο
κι
ένα σακί από κόκαλα
κόβει
τα δάχτυλα της έντασης
σαν
πέτρα από πουλιά ασβεστωμένα
Μάνα
-δίχως
χώμα- θ’ αντέξω τα καρφιά ποτέ;
Σςς
κοιμάται το παιδί..
ΓΕΛΑΣ;
ενέχυρο
η φωνή στο πάτωμα
η
πραγματικότητα τρίζει τη νύχτα
γελάς;
στο
σπίτι εσύ το σκαλί
γειτόνισσα
τα ξημερώματα
γελάς;
τα
δάχτυλα στις ώρες και την εγκατάλειψη
δε
φοριέται το μαρτύριο
γελάς;
το
μαρτύριο στη γλώσσα δεν ακούγεται
απ’
τις χούφτες
γελάς;
επάνω
στο πλακάκι ξυλιάζει το αίμα το
ακάθαρτο
χωρίς
ουρές και δόντια
γελάς;
μη γελάς
θα
τυλιχτείς στα γόνατα
ΑΤΙΤΛΟ
κραυγή
κοιμάμαι τσακισμένη
γέρνω
στο κυνηγητό
στα
κόκαλα εκείνων που αγαπώ
στο
σταυρό των περαστικών με τα
μπαλώματα
θα
ενδώσω
ό,τι
κυρτώνει είναι στο χέρι
δεν
τρως τη νίκη στη δουλειά
έντεκα
με μία
φωνή
– φίλε
φραγμός
στο στρίμωγμα των πράξεων
στα
μάτια – φίλε – μόνο ξημερώνει
ΚΑΤΑΛΑΒΑΙΝΕΤΕ
κρατώντας
το καρφί πάνω μου
το
σκυλί μου τρώει ξέφτια
το
ρίγος – καταλαβαίνετε
εγώ
– κανείς παραλήπτης
καταλαβαίνετε;
για
τη ζωή – Καταλαβαίνετε;
τρώμε
ο ένας τον άλλον – Καταλαβαίνετε;
νύχτα
ατόφια τρώμε – Καταλαβαίνετε;
αδάγκωτο
χώμα
μοίρα
ατάιστο
κορίτσι στην ανηφόρα
καταλαβαίνετε;
δεν
καταλαβαίνω
Τα παραπάνω ποιήματα έχουν γραφτεί κατά
τη διάρκεια του PoetryProjectTwoParts.
http://twopartsathens.wixsite.com/twoparts
