 |
| Έντουαρντ Γουέστον 1886-1968 |
Μαρία Θ. Αρχιμανδρίτη
Δύο αδημοσίευτα ποιήματα
Συμμετρία
Ιστό αράχνης κεντάω
Δεν με έμαθε μάνα ή γιαγιά,
να στολίσω δεν μου ζήτησε κανείς.
Εκείνες τις ώρες τις μαβιές
που η ζωή πρήζεται γεμάτη πύον
η άκρη της βελόνας θεραπεύει.
Έντεχνα σε κάθε χειραψία με το νύχι
το δέρμα ακουμπώ.
Τραχύ όπως το ξύλο
Μαλακό σαν το ψωμί.
Απέναντι σαν κάθομαι
και κεντώ
Αντίστροφα μετρώ
και τις βελόνες μου ανάλογα ακονίζω.
Δεν με έμαθε μάνα ή γιαγιά.
Ενάντια στην φύση μου μονάχη,
πλέκοντας ξηλώνω το πλεκτό.
*
Απόηχος
Όταν έχει συννεφιά
Ίσα που φαίνεται
εκείνο το χάρτινο σκίσιμο
στον ουρανό.
Στο βάθος διακρίνεις
δυο ζευγάρια
λαίμαργα μάτια,
παιδικά να σε κοιτούν.
‘’Μην αγγίζετε’’
κρέμεται η ταμπέλα
πάνω από τα κεφάλια μας.
Καμιά φορά στη νηνεμία
ακούς και τις φωνές του
πατέρα,
όταν παίζουν να μην τρέχουν,
γιατί ακούγονται από κάτω.
