Τρία ποιήματα – Carl Phillips

Μτφ. Κατερίνα Βυζά και Νίκος Β. Ορφανός

 

Σταθερή σκιά, κινούμενο νερό

Όλα είναι πολιτική μου λέει ένας φίλος,
όχι καθόλου, λέει ένας άλλος, απλώς εμείς τα κάνουμε πολιτική.
«Εμείς», εννοεί τους ανθρώπους, υποθέτω –
Τι είναι πολιτική για μια αλεπού που κοιμάται κουλουριασμένη,
για μια μικρή λίμνη ή έναν πλάτανο τον χειμώνα χωρίς φύλλα πια
να σταματήσουν το χιόνι που περνά από μέσα του;  Σ’ αγαπώ
λιγότερο καιρό από όσο έχω  αγαπήσει κάποιους άλλους,
όμως κανέναν πιο βαθιά από σένα· κανέναν πιο
απόλυτα. Μα αυτό, αναπόφευκτα σχεδόν, δεν ισοδυναμεί
με κάποιου είδους ιεραρχία; Η αξία,
η εξουσία που τη συνοδεύει – κι αμέσως,
η κατανομή της εξουσίας, ποιος θα είναι αυτός που θα την κατανείμει…

Αν όμως φτιάξουμε από την τρυφερότητα μια δύναμη αντίρροπη , οι δυο μας –

αν καταφέρουμε να κάνουμε την τρυφερότητα μια επανάσταση –

 

 

Κάπου, αυτή
τη στιγμή, ένα γεράκι

έχει μόλις μπει στον εναέριο χώρο ενός λιβαδιού
και το λιβάδι, με τη σειρά του,
σχεδόν σιωπά. Εσύ

κοιμάσαι πια. Οι φόβοι
που συνήθως αναμετρώνται στο πρόσωπο σου,
δίνουν επιτέλους τη θέση τους, όχι στην αθωότητα

ακριβώς, ίσως περισσότερο σε μια ελευθερία
από την υποχρέωση να είσαι οποιοσδήποτε
για τον οποιονδήποτε  –ως εκεί· όμως,

αυτή τη φορά, χωρίς προσπάθεια. Είναι αλήθεια άραγε
πως μόνο έχοντας πρώτα περάσει
απ’ την απόλυτη απελπισία

μπορούμε έστω να πλησιάσουμε
την αυτογνωσία; Άραγε τα πουλιά στα όνειρα
ακόμα θεωρούνται κίνδυνος
γιατί ερμηνεύονται ως δυνατότητα;
Τώρα πια, όταν λέω σώμα, μοιάζει σαν
να μου ζητώ να επανορθώσω για όσα έχασα
παλιά, ψάχνοντας αλλού.
Είμαι ένα τραγούδι που αλλάζει. Είμαι μια απαλή
βροχή που πέφτει μέσα απ’ ένα απέραντο
σκοτάδι προς ένα αλλιώτικο
σκοτάδι. Θα μπορούσε να είναι οτιδήποτε –
η γη· θα μπορούσε να είναι η θάλασσα.

 

 

Πορσελάνη

Έτσι όπως ξαφνικά παύει μια μακρόχρονη αμνησία, κι αυτό
που είχαμε ξεχάσει  -όπως το βλέπουμε ξεκάθαρα κι ύστερα πάλι
αρνούμαστε να δούμε-  είναι η ίδια μας
                                                               η αντίφαση· ναι, ήταν
κυρίως έτσι, το σεξ σαν πράξη βεβήλωσης όσο και
-σαν αυτά τα δύο να ’ναι το ίδιο πράγμα- αναθηματικής προσφοράς,
στο μέτρο που και τα φύλλα
ήταν επίσης ένα είδος προσφοράς ή αυτό τουλάχιστον θα μπορούσαμε vα θεωρήσουμε, καθώς έπεφταν συνεχώς όπως τα φύλλα πέφτουν: ακούσια, από διαφορετικά ύψη, και προς την μία μόνο κατεύθυνση.

 

O Carl Phillips (γεν. 1959) είναι Αμερικανός ποιητής και δοκιμιογράφος. Έχει δημοσιεύσει 17 ποιητικές συλλογές οι οποίες έχουν τιμηθεί με πολυάριθμα  βραβεία, ανάμεσα τους και το βραβείο Pulitzer για την ποίηση το 2023. Ποιήματα του έχουν δημοσιευθεί σε περιοδικά όπως τα  Yale Review, New Yorker και Paris Review, και σε ανθολογίες σαν τις 25 Contemporary Poets (2006) και Nepantla, An Anthology of Queer Poets of Color (2018). Διδάσκει στο τμήμα Αγγλικής Φιλολογίας  του Washington University in St. Louis.