10 οικολογικά ποιήματα από τους μαθητές του ΓΕΛ Λαγκαδά
Σε αυτό το άρθρο σας παρουσιάζουμε μια επιλογή ποιημάτων των μαθητών της πρώτης λυκείου του ΓΕΛ Λαγκαδά. Τα ποιήματα είναι μέρος του προγράμματος “Η κλιματική κρίση μέσα από τα μάτια των ποιητών. Η λογοτεχνία διδακτικό εργαλείο για την περιβαλλοντική εκπαίδευση των μαθητών”, που επιμελείται η φιλόλογος Γιούλη Αγγελή. Στόχος του προγράμματος είναι να ενισχυθεί η ευαισθησία των μαθητών για το περιβάλλον και την ποίηση.
Η αγωνία για τη φθορά της φύσης, η ασέβεια του σύγχρονου ανθρώπου απέναντι στο δώρο που του δίνει ζωή, αλλά και η ελπίδα ότι η ψυχή μπορεί να υψωθεί απέναντι στην καταστροφή αποτυπώνονται στους στίχους των μαθητών α’ λυκείου Π. Π., Χρ. Ρ., Β. Σμ. Του ΓΕΛ Λαγκαδά.
Τα ποιήματα τα συνοδεύει μια επιλογή δορυφορικών εικόνων της Γεωλογικής Υπηρεσίας των ΗΠΑ (USGS).
Τραγωδία
Έτσι θα λήξει αυτό το έπος
Η ωραία Ελένη θα καεί σε πύρινο κορμό
Γεμάτο στάχτες
που θα εμφανίζουν τραγωδία
Και θα φέρουν αναμνήσεις
που θυμίζουν τον παλιό καιρό
Κοιτάζοντας την ομορφιά της γης
μπροστά μου να φλέγεται
Αγανάκτηση και ελπίδα για το αύριο
που θέλω να λέγεται
Και όχι κατακραυγή για τους υπόπτους
που αργότερα να σβήσουν
Τις αναμνήσεις από πολλούς
και ξαφνικά όλα να λήξουν.
Στην κόψη της λεπίδας
Ο έρωτας της θάλασσας σιγά σιγά ξεθωριάζει
Η υπερβολική ζέστη είναι η αιτία
Σαν ένα ποίημα μια μουσική που δεν ταιριάζει
Οι νότες σαν την θάλασσα στη γη δεν φέρνουν αρμονία
Η πανίδα του όμορφου πολιτισμού πλέον δεν μας νοιάζει
Όλοι κοιτούν το συμφέρον χωρίς να δουν το αύριο
Που σίγουρα θα μας επισκιάζει
Δίχως την έννοια της ζωής δεν υπάρχει ελπίδα
Και έτσι θα καταστραφούμε από την κόψη της λεπίδας.
Του Δ. Γ., μαθητή της α’ λυκείου του ΓΕΛ Λαγκαδά
Φλόγες που χορεύουν
Σε φλόγες που χορεύουν σε χορό θανάτου,
Τα δέντρα πνίγονται σε πύρινο άνεμο.
Καμένα κλαδιά αναστενάζουν στην σιωπή,
Η φύση εκφράζει τον πόνο της,
χάνοντας τη ζωή.
Σε κατακαμένα δάση,
η ανθρώπινη απειθαρχία,
Γράφει με τις φλόγες της την τραγωδία της ύπαρξης.
Πύλες της καταστροφής ανοίγονται ευρεία,
Ο ουρανός γίνεται μαρτυρικό σκηνικό πόνου.
Στα καμένα χώματα, η απογοήτευση σκιάζει,
Ο καπνός στέλνει μηνύματα πένθους στον ουρανό.
Η φύση θρηνεί!
Στην ξηρασία που πνίγει κάθε όνειρο
Η θάλασσα σιωπηλή, χωρίς πινελιά χρώματος
Στείρα τα χώματα, ψυχρή η επιφάνεια
Κλαίνε σκιές μιας εποχής που ξεχνιέται
Πυλώνες φθοράς υψώνονται σε σιγή
Η φύση θρηνεί, χαμένη στο παρελθόν
Σε κύκλους πείνας, οι πόθοι συγκρούονται
Η ερημιά επικρατεί στα βάθη της ψυχής
Ποτάμια απελπισίας ρέουν ανεμπόδιστα
Στον χώρο του πόνου, όπου ο χρόνος λυγίζει
Κι όμως, η θάλασσα κρύβει ελπίδα αβέβαιη
Σε κύματα που ψάχνουν για νέα αρχή.
Τα φυτά έχουν ζωή
Στην αγκαλιά της φύσης ένα αεράκι ψιθυρίζει
ιστορίες που λένε τα φυτά ανάμεσα στα δέντρα
«’ξερα ότι θα ‘ρθεις», οι φωνές τους είναι αληθινές
Στη σιωπηλή γλώσσα, ήξεραν να ερμηνεύσουν
Στα μάτια σου μεσάνυχτα είδα ανατολή
Και δεν κουνήθηκες ποτέ γιατί φυσά πολύ
Είμαι σαν αγρίμι πάλι έξω απ’ το κλουβί
Γύρω μου αλλάζουν εποχές, μα δεν αλλάζει κάτι
Φυτά με ζωή, συναισθήματα βαθιά
Στον κόσμο τους κρατούν μυστικά
Κατανόηση πέρα απ’ την όρασή μας
Μας καθοδηγούν μέσα στη μέρα και τη νύχτα
Καθώς σιγοτραγουδώ για σένα
Δεν υπάρχουν λόγια που δεν μπορούν να εκφράσουν τη χαρά
που έφερες στη ζωή μου
Εψαχνα λέξεις για να πω πώς αισθάνομαι
Όποτε είσαι κοντά, απλά θέλω
Ταξίδι σου να γίνει κάθε μου αναπνοή
Να φύγω και να αφήσω πίσω κάθε μου πνοή
Ξημέρωσε μου λες, μα ακόμη εγώ δε βλέπω φως
Ο δρόμος για το χάος ήταν πάντα ανοιχτός
Μια μελωδία ρέει απ’ την καρδιά στα χείλη
Κάθε μέρα ένα νέο τραγούδι εμπνευσμένο απ’ τη χάρη σου
Η συμφωνία της αγάπης σε κάθε τόπο
Η σύνδεσή μας συνεχής, αυταπόδεικτη
Χαμένος από λόγια, στην αγκαλιά της μελωδίας
Νιώθοντας τη ζεστασιά της αγάπης σε κάθε χώρο
Σιγοτραγουδώντας μαζί με το τραγούδι της φύσης
Σε αρμονία όπου ανήκουμε
Υπνοβατούσα στη βροχή, ενώ στη γη μιλούσα
Μέσα στο δάσος κι αν χαθώ, ξέρω από κει να βγω
Τη μυρωδιά σου ακολουθώ σα μονοπάτι
Κι οι νύχτες έφυγαν γι’ αυτό κι οι φλόγες σβήσαν
Για τη φύση που απορρίπτεις
δεν είμαι εγώ εκεί
Και για τη φύση που λατρεύεις
δεν είμαι εγώ εκείνος
Σαν ταινία, αλλά δεν είναι ταινία, δε γυρνάει πίσω αν συμβεί
Το ξερα ότι θα ‘ρθεις, ήξερα ακόμη και την ώρα
Μου το παν τα φυτά! Τα φυτά έχουν ζωή, έχουν αισθήσεις
Καταλαβαίνουν πολύ καλύτερα από μας…
Του Θ. Δ., μαθητής α’ λυκείου του ΓΕΛ Λαγκαδά
Η φύση πενθεί
Περιβάλλοντος απελπισία
Εκεί που η ανευθυνότητα επικρατεί
Ρεύματα μολυσμένων υδάτων
Ιστορία αλλάζει τη ροή
Βουλιάζει η γη απ’ το βάρος του πλαστικού
Αντίκρισμα των αλλαγών, φιλοδοξία πράσινη
Λουλούδια κλαίνε στις πλαγιές του βουνού
Λεωφόροι πνιγμένοι απ’ το βάρος του καπνού
Ο ήλιος πενθεί το χρώμα του ουρανού
Νύχτες χωρίς αστέρια, η φωτορύπανση κυριαρχεί
Σε χορό ξηρού ανέμου
Ξυπνά η φύση σε χορό ξηρού ανέμου
Η ροή του ποταμού, σαν μελωδία φθίνει
Ραγίζει ο ουρανός, χρωματίζοντας τη γη
Ας ισορροπήσουμε, φροντίζοντας την ομορφιά
Στάζει η σιγή σαν δάκρυ πάνω στη γη
Ιστορίες χαμένες, αναζητούν φως πιστό
Ανθίζει η ελπίδα σε κάθε σκοτεινή γωνιά
Σπίθες που… αστράφτουν πόνο
Πύρινες γλώσσες, στάχτη η ζωή
Υπουλα βήματα του ανθρώπου
Ρυθμός που χάνεται μές στα όρη
Κάθε ήχος και μια ιστορία
Αφήνεται πίσω λόγω της απελπισίας
Γεμάτο έπαρση το είδος του ανθρώπου
Ιδιο θηρίο, καταστροφικό
Εποχή καινούρια, θλιβερή
Σπίθες αστράφτουν στο κενό
Η ψυχή αντιδρά
Υψώνεται η ψυχή, περιθωριασμένη
Πλάθει όνειρα στο πέπλο της νύχτας
Ενάντια στο χρόνο, παλεύει ανθεκτική
Ρεύει ως το όριο, ελεύθερη σαν άνεμος
Θερμαίνει τη γη με αγάπη ακατάπαυστη
Εναγκαλιάζει τη ζωή, δίνοντας νόημα
Ριζώνει στην ελπίδα, συνδυάζει τον κόσμο
Μεταμορφώνει τη σκιά σε φως
Αναζητά τη συνύπαρξη, στο χορό του χρόνου
Νυστάζει το κύμα, αγκαλιάζοντας την ηρεμία
Στέκεται υπερήφανη, η φύση, αιώνιος μάρτυρας
Η ζωή παλεύει, αναδιπλώνοντας το χρόνο
Πράξεις
Τα λόγια μου πονάνε πολύ,
μα οι πράξεις μου φέρνουν τη καταστροφή.
Δεν σε πρόσεχα μανούλα μου
και τώρα σου καίγεται η ψυχή.
Καθώς τα χρόνια περνάνε
τα μάτια σου τα γλυκά, σπίθες μου πετάνε.
Το γνωρίζω καλά, εγώ φταίω.
Φταίω που δε σε πρόσεχα.
Φταίω που σε στεναχώρησα.
Φταίω που δε σε άκουσα.
Φταίω που σε πόνεσα.
Εγώ, εγώ φταίω
που η γλυκιά μου μάνα, σιγά σιγά σε στάχτη μετατρέπεται
αφού η ψυχή χάρη σε εμένα καίγεται.
Τώρα το γνωρίζω καλά, τα λόγια μου πονάνε
μα οι πράξεις μου πυρκαγιά ξεσπάνε.
Της μαθήτριας Κ. Μ.
