Κάθε κίνηση είναι ένα κλότσημα στον χρόνο. Αυτό δεν λέει τίποτα για σένα Ίγκορ που αφήνεις τη γλωσσίτσα σου να σαλιώνει έναν χάρτη, μια επιφάνεια καναπέ χυμένη από νερό, σοκολατούχο γάλα και οργασμούς. Ο ύπνος σου είναι μεσημεριανός. Ο ήλιος λίγο πριν σκάσει θα εμφανίσει τα όνειρα των σκύλων. Παχιές γραμμές με σπάτουλα τα πρόσωπα των ανθρώπων. Στο είδος Canis lupus familiaris δεν υπάρχει καπιταλισμός. Υπάρχει μόνο βόλτα, παιχνίδι, κροκέτα και γλείψιμο. Εμφανίζεται η τροφή από το πουθενά και στο πουθενά πηγαίνει κυλώντας από το ανοιχτό στόμα, στον σφιγμένο πρωκτό.
Αυτό είναι ένα όνειρο και στα όνειρα δεν διακόπτουμε. Έτσι έλεγε μητέρα μου και απαγόρευε τη φασαρία του σώματος από τις 14:00-16:00 όταν έπαιζα την τραγουδίστρια που της έκοβαν τη γλώσσα κάνοντας μορφασμούς στη σκάλα του Μιλάνου. Ανέβαινα ξυπόλυτη μέχρι τη σοφίτα και κατέβαινα με ένα ααα που κανείς δεν άκουγε ποτέ.
Ο Ίγκορ ονειρεύεται στον καναπέ και η εκπαίδευσή μου στην ησυχία αποδίδει. Στέκομαι και τον παρατηρώ, τον παρατηρώ και στέκομαι, στέκομαι παρατηρώντας για χρόνο ακαταμέτρητο. Η βεβαιότητα είναι πως στο όνειρο τρέχει ή κολυμπά. “Μακάρι να είναι μέσα σε νερό” σκέφτομαι “και να ζει μια περιπέτεια ως σκύλος εξεγερμένων γυναικών που ανακαλύπτουν τον κόσμο ταξιδεύοντας.”
Μια μελέτη του πανεπιστημίου του Χάρβαρντ λέει πως τα σκυλιά ονειρεύονται τους ανθρώπους τους. Αυτούς τους δίποδους που ζούνε μαζί και τους βλέπουν να απελπίζονται, να κλαίνε, να τρώνε, να ντύνονται και να μιλούν. Ενίοτε, οι σκύλοι τους βλέπουν να γαμιούνται, μόνους ή με παρέα και να καθαρίζουν πατάτες. Ο Ίγκορ ίσως ονειρεύεται ένα γιγαντιαίο πίλερ να του ξύνει τις ρίζες των αφτιών. Καμιά φορά ξυπνά. Ξύνει τα αφτιά του και ελέγχει αν όλα είναι στη θέση τους. Η θέση των αντικειμένων είναι το φυσικό περιβάλλον του σκύλου. Μπορεί να σκίσει, στο τελευταίο ράφι, την Ασκητική, αλλά ξέρει πως θα λυπηθώ αν σκίσει τα ποιήματα του Παζολίνι.
Με την κοιλιά στον ουρανό Ίγκορ, μοιάζεις με σκαθάρι. Εσύ μπορείς να ζήσεις τα δισεκατομμύρια χρόνια σου -όλες ξέρουμε πως οι σκύλοι πεθαίνουν μόνο στο βλέμμα μας- έτσι, ανάσκελα, ενώ το έντομο μετρά τις τελευταίες του στιγμές εξαιρετικά μπερδεμένο με το πάνω και το κάτω. Τα έντομα μοιάζουν με τις φίλες μου Κυριακή απόγευμα με arnette και φρέντο εσπρέσσο.
Μετά την αναδίπλωση, η πραγματικότητα επιστρέφει ελάχιστη. Στη βόλτα ο Ίγκορ φοβάται τα καρότσια. Καρότσια με παιδιά και καρότσια σούπερ μάρκετ, καρότσια μεταφορών και καρότσια ταχυδρομικά, καρότσια που το περιεχόμενο και η λειτουργία τους είναι άγνωστη για τον σκύλο και τον άνθρωπο. “ Ό,τι δεν καταλαβαίνω δεν με αφορά” λέμε καθένας με τον τρόπο του. Ο Ίγκορ μασάει ένα ξύλο και κρατά κάτι από το υλικό για το επόμενο όνειρο.
Τη νύχτα συστηματοποιεί το σκοτάδι κλείνοντας με τη μουσούδα του τους διακόπτες. Περιμένει και στην αναμονή τρίβει το σώμα του πλάι στο δικό μου. Όταν είναι τα μάτια του μισά από ανάγκη, ανοίγει το στόμα και εμφανίζει ένα μαγικό ραβδί. Για αυτά που συμβαίνουν ας μιλήσει ο ίδιος. Ο Ίγκορ καταγράφει τα βιώματά του σε χώμα και νερό, σαν πρωτόπλαστος.
