Δεν είναι που μισώ τα λέπια
κι ούτε κρυώνω στο νερό
μα, να
τ’ αλάτι μ’ έχει φθείρει
τρέχουν παιδιά στα πόδια μου
κι η νύχτα εἰς τοὺς αἰῶνας μ’ εξαντλεί.
Όσο απουσιάζεις
λέω πως σ’ αγαπώ
κοιτιέμαι στον καθρέφτη
και γελ ά ω
σκέφτομαι πως αυτός ο ήχος είν’ αράγιστος
κι αλήθεια τότε
πριν από ‘μας ο δρόμος
αλλάζει όνομα.
Άγγιζες τα φύλλα μου
δάχτυλα σταλαγματένιες κόρες
λουσμένες ηδονή –
ήμουν ο κισσός
κορμί αναρριχώμενο επάνω στα δικά σου μέλη
κλαδιά ανοίγανε ρωγμές
σκοτεινές κουφάλες έρωτα
στ’αρρωστα κι αράγιστά μας στέρνα
όσο γλύφαμε το τραύμα
όσο φάνταζ’ η αλήθεια λίγο πιο κοντά
η μέρα γλυκοχάραζε
μέσ’ απ’ τα μαλλιά σου.
Σύντομο βιογραφικό:
Γεννήθηκε στο Ηράκλειο της Κρήτης το 1996. Είναι μεταπτυχιακή φοιτήτρια Νεοελληνικών Σπουδών του Πανεπιστημίου Κρήτης. Η πρώτη ποιητική της συλλογή, Το άγγιγμα της Λίλιθ, εκδόθηκε τον Μάρτη του 2022 από τις ΑΩ Εκδόσεις. Ποιήματά της έχουν δημοσιευτεί σε ηλεκτρονικά περιοδικά και ανθολογίες.
