ΥΠΕΡ ΔΑΣΚΑΛΩΝ ΚΑΙ ΠΑΙΔΙΩΝ
αφιερωμένο στους αγωνιζόμενους δασκάλους
στους γονείς και στα παιδιά τους
Α! Το άγουρο, κοριτσίστικο σώμα
με τι πόθο το φιλά το διεστραμμένο στόμα.
Α! η μάνα που κρατά το παιδί απ’ το χέρι,
σε τι σπίτια το πηγαίνει ποιος το ξέρει;
Κι αυτός ο ευυπόληπτος πολίτης – να που φτάνει,
στο κεφάλι ν’ ακουμπά του όπλου του την κάνη.
Φρίκη ατέρμονη μέσα στα σπίτια έρπει!
Ταρακουνιέται το φεγγάρι με αυτά που βλέπει.
Μα μόνο το φεγγάρι βλέπει; Όχι, δα!
Και το κράτος! Παντού έχει στήσει αυτιά.
Και οι δημοσιογράφοι αναστατώνονται,
και λένε πως οι πολίτες αποχαυνώνονται.
Είναι αλήθεια, δύσκολα φτάνει ως εδώ το φως του ήλιου,
το πλησιάζουν, δε το αφήνουν σύννεφα – ψέματα του γκρίζου.
Το φως! Στη σκέψη για να φτάνει και να την ενισχύει,
ήδη να την καίει πρέπει και να τη φωτίζει.
Αλλιώς οι σκέψεις διαρκώς θα μπάζουνε από τη Ψευδοβροχή.
Και να κλείσεις την t.v – θα την ακούς, χτυπά με μέθοδο την οροφή.
Υπέρ του κράτους αγορεύουν και τους δασκάλους ψέγουν.
Όμως αυτοί δεν είναι η καλύτερη για τα παιδιά ομπρέλα;
Αυτή που μπορεί να τα διασώσει κι απ’ του ενήλικα την τρέλα;
Άραγε γιατί με τέτοια βροχή το κράτος
γεμάτη βία και χημικά στρέφεται ενάντιά τους;
Γιατί ως τεμπέληδες επίμονα τους παρουσιάζει;
και στους γονείς που τους αναζητάνε – τους διαβάλει;
Του δασκάλου η μίσθωση πολλά κοστίζει
όπως και του ψυχολόγου, σύμφωνα
με του κράτους τα καμώματα και τις απαντήσεις.
Αλλά τι απαντά; Για τα ποσά που δωρίζει
στις καλές και προκομμένες μας επιχειρήσεις;
– Πως τα δωράκια αυτά δεν κοστίζουν
για του κράτους το ταμείο –και τόσο– ακριβά.
Παναγιώτης Μηλιώτης
