Γιάννα Λάμπρου, Φιμωμένος θυμός (Μικρές εκδόσεις, 2015)

απόσπασμα:

   – Ο καπιταλισμός θα μας εξοντώσει όλους, αλλά τώρα προέχει το ψωμί μας! Θα συγκαλέσω έκτακτη συνέλευση. Να είσαι. Πάω να ενημερώσω και τους άλλους. Κάνε κι εσύ το ίδιο!  

   Πίσω του αιφνιδιαστικά κι αθόρυβα πρόβαλε ο Αλέξης. Ψηλός, λιγνός, μειλίχιος. Χαμογέλασε πονηρά.

   –  Νίκι, μη χαλιέσαι. Αυτό είναι το σύστημα. 

Εγώ τους παίζω όλους. Με συναρπάζει που με χρειάζονται. Δεν παρέχω τίποτα χωρίς αντάλλαγμα. Τους βασανίζω. Με εκτιμούν έτσι περισσότερο. Μην τους παραχωρείς τίποτα.

   –  Κι ο κόσμος;

  – Πολλή αξία του δίνεις. Όλοι ίδιοι είναι. Εγώ, λοιπόν, που έχω μια θέση εδώ μέσα θα τους τιμωρήσω. Όλους. Μέχρι να καταλάβουν πως είμαι αναγκαίος. Τότε θα παίξω κι εγώ στο χρηματιστήριό τους. Αν οι μετοχές μου έχουν αξία, θα τις ανταλλάξω με την αδυναμία τους. Δεν τους έμαθες ακόμα; ‘Ολοι εξαγοράζονται. Σε εξουσία, σε χρήμα, σε παροχές, σε αναγνωρισημότητα, σε ανθρώπινο υλικό.