Έλενα Λυμπεροπούλου, Άτιτλο
Μέσα στον κίνδυνο να σ’ ανακαλύψουν… ανάβεις ένα τσιγάρο. Τα
μάτια πόρτες, άλλου κόσμου, ανοιγοκλείνεις με φυσικότητα . Κάθεσαι σε κύκλο
στα τραπέζια, ακούς να στα εξηγούν όλα. Για ανθρώπους, για ζώα, για το
στερέωμα. Άλλο ένα τσιγάρο μέσα στον κίνδυνο πως θα σε καταλάβουν.
Υπάρχεις μες το σπίτι
σου, στους φίλους, στα παιδιά σου, πάντα με κίνδυνο πως θα σε καταλάβουν, τις
δουλειές σου κάνεις, κάθεσαι και συ στον καναπέ κοιτώντας κάτω, μη και σε
καταλάβουν, ανάβεις τσιγάρο.
Μια μέρα λύνεις τη
βάρκα απ’ το κρεβάτι σου, ξυπολιέσαι τα βαρίδια, κρατάς τα μάτια ανοιχτά εκεί
που φοβόσουν, αφήνεις την πόρτα ανοιχτή για να το σκάσει η γάτα, ανάβεις τσιγάρο, κολλάς με μανό όσα δάχτυλα έκοψες,
γδύνεσαι τα σκοτεινά σου ρούχα, ντύνεσαι άσπρη νύχτα ξέξασπρη, πετάς ανάμεσα σ
‘όλους που σε βλέπουν , χωρίς κανένα κίνδυνο πια, να σε καταλάβουν.