νηφάλιο
μην έρθεις
δε θέλω να σε δω ολόκληρο απόψε
πάντα τη σκιά σου θέλω να βλέπω
μέσα της ανθίζουν νυκτόβια λουλούδια
γιασεμιά
και ξέρες
πίσω της φεγγοβολά ένα φως
όλο ζωή
της γης
και ένα πιο αδρό
θανάτου
της σελήνης
και αλήθεια
εκεί
υπάρχεις
σε κάθε σιωπή
σε κάθε παύση
σε κάθε μορφασμό χαμόγελου
μη
δε χρειάζεται
δε πρέπει
άστο να τρέχει πλάι πλάι
να γλύφει τα κτήρια πλάι στο περπάτημά μας
να ακούγεται στον ήχο του αναπτήρα
στο ακούμπημα του φύλλου στο γρασίδι
στον παφλασμό της λίμνης
τι;
ταχα οι ανθρωποι πιστεύουν
στα αυτιά τους και στα μάτια τους
όταν νιώθουν;
το νερό δε ζητάει συγγνώμη
για τον τρόπο που κυλάει
με τον ένα
ή με τον άλλο τρόπο
οι ψυχές πάντα παίζουν
