Tο φετινό Πανθεσσαλικό Φεστιβάλ Ποίησης φιλοξένησε την Αλβανίδα ποιήτρια Ledia Dushi.
Μετάφραση: Alma Braja
***
ανάμεσα στα πράγματα που νομίζεις ότι έχουν φύγει
είναι το άρωμα των υάκινθων που φυτρώνουν κοντά στο νερό
είναι ρευστοί φαίνονται να φτιάχτηκαν από υγρό μυρωδάτο
τους βλέπεις μια φορά μετά από τόσα χρόνια στη γη
μπροστά στα πόδια κάποιου και τα μάτια δεν επιστρέφουν πια στη θέση τους
περπατάς και ελίσσονται περπατάς και ελίσσονται μέχρι να πάρουν τα λουλούδια
τα λουλούδια κρέμονται στα μάτια και αιωρούνται πάνω στη μύτη
αυτό που θυμάσαι δεν είναι καν το άρωμα αλλά
η επιθυμία της επιθυμίας να το αναλύσεις
οι μίσχοι είναι μακριοί τρυφεροί και στην κορυφή
κρέμονται κίτρινες κορώνες που περιβάλλονται από λευκά πέταλα
αν με ρωτήσεις και ρωτιέμαι ασταμάτητα
αναρωτιέμαι για το άρωμα εκείνο δεν συνοψίζεται
ενώ τα πράγματα τα πράγματα είναι πάνω από τις λέξεις
τα ονομάζεις άνθοι και μια φευγαλέα μορφή μένει στα μάτια
το λουλούδι είναι αυτό που μένει από τη μύτη ως το μέτωπο
το άρωμα αυτών των μοναχικών λουλουδιών δεν απλώνεται
αλλά βυθίζεται στον εαυτό όλο και πιο βαθιά
***
πίσω από κάθε χρώμα κρύβεται μια Θεότητα μια βελούδινη Θεότητα
που αν κοιτάξεις ψηλά είναι Ήλιος αν κοιτάξεις κάτω είναι φίδι λύγκας και τράγος
πίσω από κάθε στρόβιλο ατμού κάθεται ένα χρώμα μια Θεότητα του χρώματος και τώρα εμφανίζεται αυτή η Θεότητα
μια βελούδινη Θεότητα πορφυρένιου βελούδου όλα συμβαίνουν μπροστά στο στέρνο
ένα ανοιχτό στέρνο σαν παράθυρο στον άνεμο κι εκεί είναι η καρδιά
καρδιά που ρίχνει σε μια σακούλα με θολό νερό διαπερνά την σακούλα χωρίς μάτια από άκρη σ’ άκρη
και η Πορφυρή Θεότητα ξεχύνεται στην τσάντα και βάφει την καρδιά και το θολό νερό
επιστρέφουμε την κατακτημένη καρδιά ξανά στο στέρνο
που πρέπει να ράβεται αργά ένα ένα ένα με τρίχα αλόγου
η καρδιά του Πορφυρού Θεού πια συγκεντρώνει σε ένα χτύπο μέσα του το πορφυρό
στο δεύτερο χτύπο το αφήνει σαν να ‘ταν καλαμάρι που ψεκάζει
τούτη τη λαμπερή μπογιά
και φωτίζει τις χειρονομίες μου μέσα σε αυτόν τον κόσμο ή σε κάποιον άλλο
***
… αρχέγονη ύπαρξη …
νιώθεις πιο κοντά στον Θεό ή μόνο ο ουρανός από πέτρινο θόλο
σου σφίγγει τερατωδώς το κεφάλι…
οι ναοί οι ναοί σου δίνουν αυτόν τον πόνο σχετικό πόνο
που πιο πολύ ελκύει το αίμα παρά σκοτώνει τη σάρκα
ζεστό αίμα και ενδιάμεσο υγρό
εσύ τρως τη φύση ακουμπώντας στο βωμό
κι είσαι τώρα αμφορέας αίματος που δεν γνωρίζει νηνεμία
και τρέμεις για τη φύση για τον Θεό εκείνο της Ημέρας και εκείνο της Νύχτας
τα ποτά σου είναι δοξασμένα
εσύ ζεις από τη γεύση σαν να είναι ο εαυτός σου το μόνο και ύστατο γεύμα
υποφέρεις γιατί τα πράγματα πρέπει να είναι τέλεια
δεν κουνάς μάταια τα χείλη αλλά τρύπας με τα μάτια την φύση και τις φύσεις
τις τρυπάς και τυλίγεις σε χειρονομία κύρους…
σαλιγκάρια λωτούς και υπολείμματα ανθρώπων στη γη
το μυστήριο της πνευματικής απώλειας είναι η αισθητική των πραγμάτων
και δεν σε νοιάζει αν τα καταβροχθίζεις ή τα ατενίζεις να τα κρατήσεις ζωντανά
***
ο αέρας που με βρίσκει ο αέρας που με βρίσκει ο αέρας που με βρίσκει
είναι μια φλόγα από κάστανα και νέου χειμώνα
λουλουδιών που ωριμάζουν και βάφουν το διάστημα μ’ ευωδιές
ευωδιές κι ευωδιές διαλύονται στο σκοτάδι του σώματος με πόνο
για το χρόνο που είναι πάρα μόνο μια νύχτα συγχύσεων της καρδιάς τριγύρω
η καρδιά είναι η καρδιά η καρδιά κλεισμένη σε κάθε δέντρο
σε κάθε σπίτι κάθε ανηφόρα που προσκαλεί στη λίμνη
μια μυριάδα φωτεινές σκιές γλιστρούν σ’ αυτή την επιφάνεια
τώρα είναι δεν είναι τώρα είναι τώρα δεν είναι
το λιμνίσιο σούρουπο είν’ ένα δάσος που κρέμεται στην άκρη της σελήνης
χνάρια μιας γυναίκας σαμάν που καλεί σε ξένες φωνές
και ανάμεσα στα γόνατα δεμένη κρατά τη γη
***
από ψιλά περιτριγυρισμένος από σπινθήρες πάνω σε τρεμάμενο νερό
ο καθένας κρατά μια ματωμένη ηλιόλουστη ή φλεγόμενη πέτρα
σταγόνες από κάθε στόμα από χέρια ριγμένες στο πρόσωπο
δικαιολογεί την αρχαία συνέλευση γύρω από το περιστρεφόμενο νερό
τριγύρω από αέρα που καλεί ένα Πνεύμα να φάει
με ευσέβεια το θαυματουργό κεφάλι της Σοφίας…
***
από νύχτες ουρανούς ανάσα η προσευχή βγαίνει από τη γη
από ψωμί από νερό από ξυπόλητα πόδια
στο σκοτάδι κάνει ομίχλη σφαγμένη ψυχή σε φλόγες κεριών
το κοιτάζεις απάνω με μάτια από ξηλωμένη σάρκα
βλέπεις ψιλά το Εφήμερο Φως που δεν χρειάζεσαι κεφάλι να το δεις
δεν χρειάζονται πόδια να φτάσουμε το Φως που είναι Εκεί κι εμείς
πηγαίνουμε κάθε νύχτα με το Πνεύμα και δεν βαστιόμαστε ούτε στα φύλλα ούτε στη βροχή ούτε ανάμεσα στα πουλιά
οι μάγισσες ταξιδεύουν κάθε νύχτα για το Sabbath με ελάχιστο πνεύμα
από μακριά για Εκεί αφηνόμαστε όλη νύχτα για το σκοτάδι με τη καμένη σάρκα
με ελάχιστο πνεύμα ταξιδεύουμε για Εκεί όπως οι μάγισσες για το Sabbath
καιγόμαστε να βγάλουμε από τη γη την προσευχή από ανάσα ουρανούς και νύχτες
***
η βιολετή ορτανσία κρεμάμενη στο δέντρο με το ένοχα κεφάλια σκισμένα μάτια
πάνω σε πεσμένους ώμους και χλωμούς από την έκσταση
η βύθιση έχει τα μάτια κλειστά κενό το μέτωπο
τα πράγματα η γη οι ουρανοί έχουν φύγει
γυναίκες είναι γυναίκες της έκστασης ήσυχα θορυβούν και
ανθίζουν καρπούς
κόκκινους ροζ φλογερούς σαν χέρια μαζεμένα
αιματολουσμένα
ούτε έρχονται ούτε φεύγουν απλώς συμβαίνουν σε κλάσμα του χρόνου
κενές σε μοβ στρόβιλο αναχωρούν προς την ομίχλη
προς το μισοσκόταδο λερωμένων σωμάτων από αναμμένα κεριά
χύνουν από σκεύη υγρά και πίσω φαίνονται κεφάλια
κεφάλια κεφάλια κολλημένα στον ίδιο λαιμό
στραμμένα προς τη παγωμένη μάντισσα και σαν δάχτυλα στο λαιμό
στραγγίζει αυτό το παραλήρημα κάποτε μανιασμένο και τώρα γινώμενο Θεότητα
Η Ledia Dushi (1978) είναι Αλβανίδα ποιήτρια, μεταφράστρια και ακαδημαϊκός. Σπούδασε Αλβανική Γλώσσα και Φιλολογία, αποκτώντας διδακτορικό στην εθνολογία και τη λαογραφία από το Ινστιτούτο Πολιτιστικής Ανθρωπολογίας και Σπουδών Τέχνης της Ακαδημίας Αλβανικών Σπουδών, όπου εργαζόταν ως ερευνήτρια. Η ακαδημαϊκή της έρευνα επικεντρώνεται σε αποτροπαϊκά έθιμα, θρησκευτικά έθιμα, ιδιαίτερα ταφικά έθιμα στη Βόρεια Αλβανία.
Η Ντούσι είναι περισσότερο γνωστή για το έργο της ως ποιήτρια. Συγκεκριμένα, γράφει κυρίως στα γεγκικά αλβανικά, τη διάλεκτο που χρησιμοποιείται στη μητρική της Σκόδρα.
Το πρώτο της ποιητικό βιβλίο, με τίτλο ˵Ave Maria bahet lot˶ (Η Ave Maria γίνεται δάκρυ), εκδόθηκε το 1997. Την επόμενη χρονιά βραβεύτηκε από το Υπουργείο Πολιτισμού της Αλβανίας με το βραβείο του καλύτερου πρώτου βιβλίου. Ακολούθησαν δύο ακόμη συλλογές το 1999 και το 2009.
Πολύ πρόσφατα, δημοσίευσε τη συλλογή ˵in a deep thread of blood˵ (n`nji fije t`thellë gjaku) 2019, στα Τίρανα. Μια ποιητική συλλογή της μεταφρασμένης στα αγγλικά κυκλοφόρησε το 2019 με τον τίτλο ˶Rain in the Dark˵, από την Transcendent Zero Press.
