Στο πλαίσιο του προγράμματος “Το καταφύγιο του Οδυσσέα” που χρηματοδοτείται από το πρόγραμμα Δημιουργική Ευρώπη, το φετινό Πανθεσσαλικό Φεστιβάλ Ποίησης φιλοξένησε την Aitana Ahrens. Η εκδήλωση πραγματοποιήθηκε με την υποστήριξη του Ινστιτούτου Θερβάντες (Instituto Cervantes Atena) και της Πρεσβείας της Ισπανίας στην Ελλάδα.
Μετάφραση από τα ισπανικά: Νάννα Παπανικολάου
1.
Το έδαφος είναι υγρό και κάπως κρύο,
τα φύλλα σπάν στο πέρασμά μου.
Βρίσκομαι σ’ ένα ίσωμα καταμεσής στον βούρκο και σε βλέπω από μακριά,
όπως κι εσύ εμένα
και μένεις ακίνητη.
Είμαι μέσα στον οίκο σου
κι ό,τι πατώ είναι το φαγητό σου ή η επικράτειά σου. Κι έτσι ανασαίνεις χωρίς να σελέψει μυς.
Κάνω κι εγώ το ίδιο.
Σου δείχνω πόσο ψηλή είμαι όρθια.
Κι εσύ βλέπεις το όπλο που κουβαλώ στην πλάτη, δεν μπορώ να μπω εδώ χωρίς αυτό.
Συγχώρα με
Λυγώ τα γόνατα κοιτώντας σε στα μάτια και ξαπλώνω ανάσκελα. Μετά από λίγο έρχεσαι να με μυρίσεις,
αναζητάς την προέλευσή μου.
Εγώ σ’αφήνω να εμφανιστείς στο μεγαλείο σου,
δίνοντάς σου την δυνατότητα να περάσεις από πάνω μου,
να μου πατήσεις την σπονδυλική στήλη, να με κάνεις να μη μπορέσω να ξανακουνηθώ. Μένω ξάπλα ελπίζοντας αγνότητα
Λυπάμαι τόσο που μπορώ μόνο ν’ αγαπώ δείχοντας τις ουλές μου, εναποθέτοντας πάνω σου μια πίστη που εσύ δεν έχεις λόγο να σεβαστείς.
Εσύ όμως μου γλείφεις το σώμα
ξαπλώνεις δίπλα μου
ακούω τα φύλλα να κολλούν στη γούνα σου σου δείχνω τα μαλακά μου μέρη
χαϊδεύω τα δικά σου
αν και συνεχίζω ξαπλωμένη για να μη σε τρομάξω.
Θά ‘θελα πολύ να σε καβαλήσω και να καλπάσεις σ’ ένα καινούριο μέρος
θα μπορούσες άραγε να σηκώσεις το βάρος μου;
Μπορώ ν’ αφήσω αυτά που κουβαλώ, αλλά θά ‘πρεπε να τα ξαναπάρω κάποια μέρα.
Δεν θέλω να τα κουβαλήσεις εσύ για μένα.
Κι έπειτα,
πόσο θα μπορούσες να τρέξεις χωρίς να ξαναδείς το πρόσωπό μου κι ας καταλαβαίνεις πως μ’ έχεις κοντά σου;
Πασαλειμένη με το σάλιο σου νοιώθω το ρύγχος σου στεγνό. Βγάζω ένα μαχαίρι αλλά δεν φεύγεις καθώς το κάνω.
Το κρατώ πάνω στον αφαλό μου, το καρφώνω κάνοντας μια τομή.
Χρειάζομαι λίγη ώρα για να ηρεμήσω και για να μην ξεχειλίσει το αίμα.
Οι σφυγμοί μου πέφτουν.
Σ’ αφήνω να δεις τα σωθικά μου.
Εσύ βάζεις την γλώσσα σου και δυεισδύεις σιγά-σιγά,
το αίμα τρέχει προς το έδαφος, διότι δεν υπάρχει χώρος και για τα δυό. Φοβάμαι τόσο πολύ μήπως τα υγρά μου ώρες-ώρες είναι πικρά αλλά δεν λες τίποτα
Σου δίνω να πιείς
Σαν δύσει ο ήλιος πρέπει να φύγεις
και τα δάκρυά σου πετιούνται από μέσα σου με χρώματα που δεν είχα ξαναδει. Λυπάμαι πού ‘θελες ν’ αποβάλεις ό,τι σού ‘δωσα.
Μέσ’ στη νύχτα εκπνέω αδύναμα
και σφίγγω την πληγή για να κοιμηθώ σε διάφορες στάσεις
Το έδαφος είναι πια ό,τι πιο ζεστό σ’ αυτό το μέρος.
Σκέφτομαι ότι λυπάμαι που δεν ήξερα πώς να δώσω αγάπη χωρίς να τα δώσω όλα. Χωρίς να θέσω το σώμα μου σε κίνδυνο,
χωρίς να σου δείξω τί κουβαλάω μέσα μου.
Ξέρω πως είναι πολύ νωρίς
και πως κάποιες φορές μ’ άνοιξαν από πάνω ως κάτω προσπαθώντας να με φτιάξουν. Δεν είμαι όμως χαλασμένη,
θα ξοφλήσω όταν το αποφασίσω εγώ.
Κι αν όχι τώρα, πότε;
Κι αν όχι μαζί σου, θα υπάρξει άλλη;
Θέλει ο ήλιος να εμφανιστεί
κι εγώ να κολλήσω το πιστόλι στον λαιμό σου.
Θέλω να ξέρεις ότι θα καταφέρω να το ξεπεράσω κι αυτό,
ότι θα μπορούσα να το κάνω αλλά δεν θέλω το κεφάλι σου για τρόπαιο.
Αν νοιώθεις τούτη την βιαιότητα εκ μέρους μου προς τα πάντα θα καταλάβεις πως έτσι είμαι. Δεν θα διστάζεις τόσο να με πλησιάσεις και να μ’ αφήσεις να ανοιχτώ μέχρι το διάφραγμα, ακόμα και ν’ αφεθείς να κοιμηθείς μέσα.
Έστω κι αν το κάνω απλώς για να μη σε τρομάζουν όλα όσα θέλω να σου δώσω.
Πόσο ανόητη είμαι που αιμορραγώ στην πόρτα σου,
ξέροντας πως μπορείς απλώς να γυρίσεις να με φας,
χωρίς να έχω το κουράγιο να σε κάνω να ματώσεις αν μασήσες υπερβολικά.
Σ’ αγαπώ με την πιο ριζική απ’ όλες τις τρυφερότητες.
2.
Γνήσιος
Εκλαμβάνοντας το ιδίωμα σαν
πέτρες από γη που περνούν
απ’ τα μάτια σου
στα δικά μου
με κάνεις να κλαίω:
Καταρρέει μέσα μου το μέταλλο που σ’ ακούει
και με βαραίνουν τα σωθικά μου προς τον ουρανό.
Πετρώνει η καρδιά
και το βλέπεις σαν ανασαίνω
αργά.
Σαν γατί σου προσφέρω την κοιλιά μου
και σου λέω:
ακούμπα το χέρι σου
σου ξεθάβω ψυθίρους τόσο καινούριους.
Σκέφτεσαι:
μπορεί να είναι θρήνος
Σκέφτεσαι:
μπορεί να κλαίω εγώ
Σου λέω:
δεν θα φύγω
κι ακούγεται λες και φτύνω άμμο.
3.
Μ’ αυτά τα χέρια
που θα μπορούσαν να με χαϊδεύουν μου δείχνεις
το εισιτήριο μιας συναυλίας.
Η γλώσσα σου στο ιδίωμα
σαν δάχτυλο που σπρώχνει μια σχίζα που δεν ήξερα πως είναι εκεί όταν
μου λες:
κοίτα
Κι ένα δέρμα που τραβιέται απ’ το δικό σου σ’ ένα μέλλον
όταν καταλαβαίνω πως το στάδιο όπου θα λάβει χώρα δεν είναι εκεί.
Ούτε κάπου κοντά.
Και σε ρωτώ πού βρίσκεται
Και μου λες την πόλη σου με τα ίδια χείλη που μου ψυθίρισαν
πράγματα που δεν θα γίνουν
ή λέξεις που εγώ θέλησα να υποτιτλίσω
πάνω από μια γλώσσα που ακόμα δεν ξέρω καλά.
Αν και τώρα φαίνεται πως πια ποτέ.
Πως η σημασιολογία μου είναι ξερή και είναι σπόρος σε κάθε δόντι μέσ’ στο στόμα μου
και το πότισα για το τίποτα.
Αντιλαμβάνομαι πως σύντομα θα αποσυντεθεί,
πως σκουλήκια θα τρέχουν στον ουρανίσκο μου
φωνάζοντας όλα όσα δεν ξέρω πώς να σου πω.
Θα μπορέσω μόνο να ξεστομίσω:
σε μισώ, σε μισώ, σε μισώ
Και δεν είν’ αλήθεια.
Μα η επικοινωνία μας τρέφεται με πράγματα επίσης ανύπαρκτα. Μέχρι το τέλος θα σου λέω ψέματα.
Σου λέω:
τί ωραία, χαίρομαι
Νομίζω τότε πως αρχίζεις σιγά-σιγά να εξαφανίζεσαι,
πως κάποια στιγμή θα σ’ αγγίξω και θα μείνουν μόνο τα χέρια μου. Το κενό σου βαραίνει περισσότερο απ’ την παρουσία σου.
Τί απέραντη θλίψη
αυτό κι όλα τα υπόλοιπα.
Να μην μπορώ να σου τραγουδήσω σε μια γλώσσα που θα σε κάνει να μείνεις, να μου τιτιβίσεις τα πράγματα που θά ‘θελα να κάνω μαζί σου.
4.
‘Ολοι έχουμε δόντια
Όλα όσα με τρομάζουν με τρώνε,
εσένα το κόλον,
εμένα τον πνεύμονα
Λυπάμαι που σου δείχνω πως τα έχω όλα υπό έλεγχο,
νομίζω πως δεν είναι ψέμα.
Θα μου δείξεις έναν δρόμο χωρίς λάσπη,
θέλω να ντυθώ στα λευκά
θέλω να ντυθώ για ‘σένα.
Εσύ που βλέπεις
φως αντί για έναν πίνακα με αριθμούς,
με βλέπεις;
Μείνε μαζί μου όταν κουλουριαστώ
και πρέπει να πλησιάσεις τ’ αυτί σου για να μ’ ακούσεις να σου λέω:
Λυπάμαι,
Έχω αγκαλιάσει ζώα που δαγκώνουν
5.
Αυτά που καταπίνω, διότι τί να σου πω;
Η κοιλιά μου σαν στόμα που ανοίγει
και βγαίνει το έντερο,
που δεν είναι γλώσσα,
προσπαθεί να σε φτύσει σε κάθε βήμα.
Εσύ καθαρίζεις τον δρόμο,
εγώ με παράθυρα στο στήθος
λέω:
μην κλαις
έλα να κοιμηθούμε μαζί.
Έχω ελεύθερο χώρο αν και
το κορμί σου εδώ δεν χωρά πια.
Θα σ’ αφήσω να μπεις ακόμα κι αν
ζουλήξεις το γυαλί στο μεδούλι μου,
τόσο που να το χάσουμε απ’ τα μάτια μας
και να το ξεράσει το δέρμα μου σε μερικά χρόνια
όταν κάποιος μου πει:
σ’ αγαπώ
ελπίζω αυτός ο κάποιος να μην είναι κοντά
για να μην του κάνω κακό.
Έτσι μετά από τόσο καιρό
που έπρεπε να έχω πει:
έχω μια καρδιά μεγάλη,
όχι άδεια
σ’ αφήνω να κλάψεις
χωρίς να σ’ αγκαλιάσω.
Παρατηρώ πώς εξέχουν τα κόκκαλά μου
όταν γράφεις με το αίμα σου στα χέρια μου:
λυπάμαι,
φοβάμαι
και το δέρμα μου επουλώνεται στον αέρα,
τρέμοντας,
έτοιμο να ξανανοίξει θέλοντας να σε συγχωρήσει.
Βιογραφικό
Η Aitana Ahrens είναι μια νέα ποιήτρια και σεναριογράφος από την Ισπανία. Τα πρώτα της ποιήματα εμφανίστηκαν στην ανθολογία Luna llena, από τις εκδόσεις Mariposa το 2020, την περίοδο που ακόμα σπούδαζε σκηνοθεσία στο ECAM της Μαδρίτης. Τα τελευταία χρόνια συνδυάζει την σκηνοθεσία με τη συγγραφή σεναρίου. Έχει λάβει βραβείο «Καλύτερης ταινίας και κοινού» στο τμήμα «Dissidents» του φεστιβάλ κινηματογράφου Les Gai Madrid (2022) για την ταινία Plastic Touch, καθώς και με το βραβείο «Roel de Oro» στο 26ο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Medina del Campo (2023) για την ταινία «Cleo vendrá esta noche». Στο πλαίσιο της συμμετοχής της στο πρόγραμμα λογοτεχνικών διαμονών «Το καταφύγιο του Οδυσσέα», θα παρουσιάσει το έργο της στο Πανθεσσαλικό Φεστιβάλ Ποίησης.
