μικρή μαύρη κουκκίδα
[ΜΑΝΙΦΕΣΤΟ ΑΙΣΘΗΜΑΤΙΚΗΣ ΑΓΩΓΗΣ]
Βγαίνω έξω δίχως καμουφλάζ. Παρά το ρίσκο, προτιμώ να δείχνω το αληθινό μου πρόσωπο. Αυτά τα μάτια, αυτές τις ρυτίδες, αυτά τα σημάδια του προσώπου και του σώματός μου τα απέκτησα όχι χωρίς κόπο. Είναι λάφυρα της διαδρομής και της ψυχής, γι’ αυτό τα επιδεικνύω. Οι αντίξοες συνθήκες που επικρατούν και χρόνια καθιερωμένες αντιλήψεις καθιστούν την απόφαση αυτή αλλόκοτη, ακόμα κι επικίνδυνη. Οι καιροί δεν είναι κατάλληλοι για ανοιχτά παράθυρα. Ο κόσμος φοράει συνήθως μάσκες ή, στην τελειότερη μορφή τους, προσωπεία. Υπάρχουν μάσκες και προσωπεία όλων των ειδών που σύμφωνα με τους κατασκευαστές τους ‒άγνωστα πλάσματα κάπου μακριά‒ αντικατοπτρίζουν σχεδόν με ακρίβεια την προσωπικότητα του καθενός. Οι μάσκες ή τα προσωπεία είναι κάπως σαν πιο εκσυγχρονισμένα αλεξίσφαιρα γιλέκα. Χρησιμεύουν στο να αντικρούουν τις βολές των άλλων, αλλά συχνά είναι αόρατα ή δυσδιάκριτα με γυμνό μάτι. Ο στόχος είναι να μην βάλλεται κανείς. Πρέπει να παραμένεις ακέραιος ότι κι αν συμβεί. Αλλιώς, την έχασες τη μάχη. Ή τουλάχιστον να δίνεις την εντύπωση πως παραμένεις ακέραιος. Στους δρόμους συμβαίνει ακριβώς αυτό, όλοι περπατούν στητοί, δίνοντας την εντύπωση μιας ακεραιότητας. Υπάρχουν κάποιοι, ίσως περισσότεροι απ’ όσοι νομίζει κανείς, που επιλέγουν να μη βγουν από το σπίτι γιατί δεν έχουν βρει ακόμα το κατάλληλο προσωπείο ή γιατί το προσωπείο που έχουν έχει παλιώσει, έχει σκουριάσει ή είναι πολύ βαρύ για να το κουβαλήσουν. Άλλοι σέρνουν το προσωπείο τους πίσω τους καθώς προσπαθούν ν’ ανοίξουν δρόμο. Πρόκειται για ξεχαρβαλωμένο προσωπείο σ’ αυτές τις περιπτώσεις που ισούται με γύμνια. Αλλά, τα σύγχρονα προσωπεία έχουν πολλά πλεονεκτήματα. Είναι συνήθως ευάερα κι ευήλια, όμοια με δωμάτια σπιτιού, συχνά έχουν και θέρμανση που προστατεύει από την εξωτερική παγωνιά. Το κυριότερο χαρακτηριστικό τους όμως είναι πως συνδέονται μέσω μοντέρνων τεχνολογιών ‒άυλα σύμπαντα κάπου μακριά‒ με αυτό που έχει επικρατήσει να αποκαλείται ως κοινός νους ή κοινή λογική. Ο κοινός νους είναι η πηγή, o server κάθε εποχής. Όλοι τροφοδοτούμαστε απ’ αυτόν. Τα προσωπεία λοιπόν είναι, παρότι ακούγεται αντιφατικό, η σύνδεση μας κυριολεκτικά με την πραγματικότητα. Με βάση πολύπλοκες στατιστικές που ζυγίζουν και καθορίζουν τα κοινώς αποδεκτά γούστα ή τις πεποιθήσεις, τα προσωπεία αποκρυπτογραφούν μέσω αλγόριθμων τη σκέψη η οποία συνήθως οδηγείται απ’ την καρδιά. Αποκρυπτογραφούν την καρδιά. Ή τουλάχιστον αυτός είναι ο στόχος. Είναι σαν να θες να κλείσεις την καρδιά μέσα σ’ έναν πειραματικό σωλήνα. Να αιχμαλωτίσεις την καρδιά. Αλλά, ένα μέρος της καρδιάς παραμένει ελεύθερο. Κρυμμένα πίσω από τα προσωπεία βρίσκονται τ’ αληθινά αισθήματα.
Όταν οδηγώ τα βήματα μου έξω από τον λευκό περίβολο ξέρω πως είμαι εύκολος στόχος. Μία κινούμενη μικρή μαύρη κουκκίδα. Δεν χρησιμοποιώ προσωπείο και το ελάχιστο της ύπαρξής μου αποκαλύπτεται σε όλη τη μεγαλειότητά του. Κι όμως, περπατώ κοιτώντας τον κόσμο στα μάτια και δεν κρύβω τη χαρά μου που μπορώ ακόμα και βλέπω. Παίρνω ωστόσο ορισμένες μικρές προφυλάξεις. Τις ελάχιστες. Φορώ αδιάβροχα και αντιανεμικά ρούχα και αντιολισθητικά παπούτσια που προστατεύουν κόντρα στο εχθρικό κλίμα και έχω το στόμα μου κλειστό. Έχω το στόμα μου κλειστό, αλλά κρατώ την καρδιά μου στο χέρι κάθε φορά που μιλάω σε κάποιον με τα μάτια. Κι όχι μόνο την καρδιά μου. Τα εσώψυχα μου. Τα κρατάω στο χέρι τα σπλάχνα μου που έχουν ματώσει απ’ την προσπάθεια. Γιατί δεν θέλω να τα φυλακίσω μέσα σε στεγανά δωμάτια-προσωπεία. Έτσι νιώθω καλύτερα πόσο ανθρώπινη είμαι. Τόσο ανθρώπινη που δεν με πτοούν οι απογοητεύσεις, τόσο που οι ματαιώσεις με θρέφουν. Γι’ αυτό, όταν κινούμαι μέσα σ’ αυτό το απέραντο μικρό σύμπαν που είναι ο κόσμος, έχω πάντα στο νου μου να αφήσω πίσω μου ορατό κάποιο ίχνος. Μία μικρή μαύρη κουκκίδα. Γιατί δε θέλω να με ψάχνουν. Ούτε θέλω να κρύβομαι. Θέλω να ξέρουν πάντα πού να με βρουν. Προσοχή: η διεύθυνση IP σας είναι ορατή. Εμένα την ίδια και όχι κάποια άλλη. Προσοχή: η διεύθυνση IP σας είναι ορατή. Αυτά τα μάτια, αυτές τις ρυτίδες, αυτά τα σημάδια του προσώπου και του σώματος μου τα απέκτησα όχι χωρίς κόπο.
Nάνσυ Αγγελή
Κόρδοβα, 2022
Βιογραφικό
Γεννήθηκα στην Εύβοια το 1982. Σπούδασα μετάφραση και δημοσιογραφία. Από το 2008 ζω στην Ισπανία όπου ασχολούμαι επαγγελματικά με τη μετάφραση και την διδασκαλία ξένων γλωσσών. Συνεργάστηκα με το «Κέντρο Βυζαντινών, Κυπριακών και Νεοελληνικών Σπουδών» του Πανεπιστημίου της Γρανάδα και με το Διεθνές Ινστιτούτο Μετάφρασης «Institut Virtual Internacional de Traducció» του Πανεπιστημίου του Αλικάντε. Διηγήματα και μεταφράσεις μου έχουν δημοσιευτεί σε περιοδικά του διαδικτύου και στις ετήσιες ανθολογίες διηγημάτων Ιστορίες Μπονζάι (εκδ. Γαβριηλίδης). Από τα Αγγλικά έχω μεταφράσει Joyce Carol Oates, M. Atwood, Henri Cole και Jamaica Kincaid. Από τα Ισπανικά, García Lorca, Neruda, Benedetti, Huidobro, Iwasaki και Peri Rossi, μεταξύ άλλων. Σε δική μου μετάφραση κυκλοφορούν η ανθολογία Φως-Έρωτας-Θάνατος με επιλεγμένα ποιήματα του νομπελίστα Ισπανού ποιητή Vicente Aleixandre (εκδόσεις «Παράξενες Μέρες»), η δίγλωσση ποιητική συλλογή Poémes της Τερέζας Κολόμ, καθώς και η βραβευμένη συλλογή Νερά Μάνες της βάσκας ποιήτριας Leire Bilbao (εκδόσεις «Βακχικόν»). Έχω γράψει τρεις συλλογές διηγημάτων. Η πιο πρόσφατη, υπό τον τίτλο Προσμόνη ή τα βουνά, κυκλοφορεί από τις εκδόσεις «Περικείμενο». Διηγήματα μου έχουν μεταφραστεί στα ιταλικά.
