Τέσσερις επανεκδόσεις βιβλίων των εκδόσεων Θράκα
Τέσσερα βιβλία των εκδόσεών μας κυκλοφόρησαν σε δεύτερη έκδοση:
- Marija Dejanović, “Η καλοσύνη διαχωρίζει τη μέρα από τη νύχτα“ (Μετ. Irena Gavranović Lukšić)
2. Νόα Τίνσελ [Βάγια Κάλφα], “Μακάρι να το είχα κάνει νωρίτερα”
3. Γεωργία Διάκου, “Αυτά που φαίνονται στο φως μου μοιάζουν οικεία”
4. Λάμπρος Παπαδήμας, “Μηχανική Θλίψη“
Marija Dejanović, “Η καλοσύνη διαχωρίζει τη μέρα από τη νύχτα” (Μετ. Irena Gavranović Lukšić)
«Στο βιβλίο της “Η καλοσύνη διαχωρίζει τη μέρα από τη νύχτα” η Marija Dejanović “παρατηρεί τον εαυτό της από απόσταση μέχρι να τον αναγνωρίσει”. Αυτή η συλλογή συντίθεται από θαυμάσιους λυρικούς στίχους οι οποίοι εξερευνούν την ιδέα του αιώνιου ξένου: του εαυτού. Όπως μία έντονα διορατική μάρτυρας με πάθος για αναστοχασμό, οι ιδέες της Dejanović ξεδιπλώνονται και ανθίζουν απ’ άκρη σ’ άκρη ως μνήμη και ιστορία, αναδύονται στο παρόν και το μεταπλάθουν, προκειμένου να ξυπνήσουν τους αναγνώστες από τον βαθύ ύπνο της αυταπόδεικτης ευτυχίας και φέρνοντας στο φως, μέσω της κρυστάλλινης εικονοποιίας της, τις ευεργετικές αλήθειες που ενέχουν οι σκληρές πραγματικότητες.»
–Sandorf Passage
«Τα ποιήματα της Marija Dejanović είναι κεφάλαια μιας νουβέλας που δεν έχει γραφεί. Ή κεφάλαια της ζωής. Γραμμένα από ένα μεγάλο ταλέντο, αλλά παράλληλα και από μια μεγάλη διεκδίκηση απέναντι στη ζωή, αυτά τα ποιήματα στέλνουν ένα σημαντικό μήνυμα και δίδαγμα στο μακρινό σύμπαν: δεν υπάρχουν μεγαλύτερες διαφορές από τις μικρές διαφορές, διαφέρουμε στα αλήθεια μόνο από αυτούς που είναι πολύ κοντά μας. Ευγενής, ανήσυχη και οικουμενική ποίηση.»
-Miljenko Jergović
Σύντομο βιογραφικό
Η Marija Dejanović (1992) είναι ποιήτρια και θεατρική συγγραφέας. Σπούδασε Συγκριτική Φιλολογία και Παιδαγωγική στο Πανεπιστήμιο του Ζάγκρεμπ. Ζει μεταξύ Ζάγκρεμπ, Κροατίαs και Λάρισας και έχει εκδώσει τρία βιβλία ποίησης: 2018 – Etika kruha i konja (Βραβείο Goran, βραβείο Kvirin), 2019 – Središnji god (Βραβείο Zdravko Pucak), 2021 – Dobrota razdvaja dan i noć (επιλεγμένη λίστα για το μεγαλύτερο Κροατικό βραβείο ποίησης, Tin Ujević) και μία θεατρική παράσταση Ne moramo više govoriti, svi su otišli (Βραβείο Marin Držić για το έτος 2020 από το Υπουργείο Πολιτισμού της Κροατίας). Μεμονωμένα ποιήματά της βραβεύτηκαν με το Βραβείο Milo Bošković (2021), το Βραβείο DiBiase Poetry Contest (2021) και το Βραβείο Castello di Duino (2022). Το βιβλίο της Η καλοσύνη διαχωρίζει τη μέρα από τη νύχτα κυκλοφόρησε στη Σερβία (Treći trg, 2022), στις ΗΠΑ (Sandorf Passage, 2023), στη Βόρεια Μακεδονία (PNV Publikacii, 2023), και στην Ελλάδα (Thraka, 2023). Στην Ελλάδα κυκλοφορεί επίσης μία τρίγλωσση επιλογή των πιο πρόσφατων ποιημάτων της Όρατο Όστο (2020, Κύκλος Ποιητών), όπως αντίστοιχα έχει κυκλοφορήσει και στη Γερμανία μια τρίγλωσση επιλογή ποιημάτων της (2022, Hausacher LeseLenz). Μεμονωμένα ποιήματά της έχουν μεταφραστεί σε 20 γλώσσες. Είναι μέλος της Κροατικής Εταιρείας Συγγραφέων, του Κέντρου PEN της Κροατίας και της πλατφόρμας διεθνών ποιητών και φεστιβάλ Versopolis. Παράλληλα είναι μία από τις συντάκτριες των περιοδικών Tema και Libartes καθώς και αναπληρώτρια διευθύντρια του Πανθεσσαλικού Φεστιβάλ Ποίησης.
Νόα Τίνσελ [Βάγια Κάλφα], “Μακάρι να το είχα κάνει νωρίτερα”
«Η συλλογή “Μακάρι να το είχα κάνει νωρίτερα” είναι ένα ποιητικό βιβλίο που μιλά για το πέρασμα ενός λυρικού υποκειμένου στην ελευθερία, από τη ζωή ως “Η μόνη αλλοίθωρη σε όλο το σχολείο”, δια μέσου της απόρριψης της ανάγκης για κοινωνική αποδοχή (“Το να αρέσεις/ Συχνά είναι προσβολή”), στο αγκάλιασμα της ατομικότητας ως κάτι που ελευθερώνει, αντί να στέκεται εμπόδιο στην ελευθερία. Ελευθερία από το δίπολο των φύλων και τους καταπιεστικούς έμφυλους ρόλους, ελευθερία από τις υποκριτικές κοινωνικές συμβάσεις και τις νόρμες που μετατρέπουν την αγάπη σε έλεγχο και τις σχέσεις σε αγώνες δύναμης. Είναι ένα ειλικρινές, αστείο, στενόχωρο και ενδυναμωτικό βιβλίο, ένας μοναδικός συνδυασμός δύναμης και ευαλωτότητας, σαρκασμού και ειλικρίνειας, σκληρής γλώσσας και τέλεια εκλεπτυσμένου ύφους. Το να γελάς μέχρι δακρύων για το σύστημα που σε κακοποιεί είναι μερικές φορές το μόνο όπλο που σου μένει. Συχνά, συνειδητοποιούμε ότι είναι και το πιο δυνατό. Και το να λέει την αλήθεια για τον εαυτό και την κοινωνία στην οποία ζει είναι η γενναιότερη πράξη που μπορεί να κάνει ένας συγγραφέας. Η γενναιότητα αυτού του βιβλίου βρίσκεται, εν μέρει, στο ότι κρατά τον καθρέφτη απέναντι, δείχνοντας την ασχήμια της κοινωνικά επιβεβλημένης, ψεύτικης κανονικότητας που πηγάζει από τον κομφορμισμό και από τη συλλογική απόρριψη της αυθεντικότητας προκειμένου να μην περιθωριοποιηθούμε. Αλλά, πάνω από όλα, η γενναιότητα του “Μακάρι να το είχα κάνει νωρίτερα” βρίσκεται στο ότι στρέφει τον καθρέφτη προς τα μέσα, σαν μικροσκόπιο, ξεγυμνώνοντας το λυρικό υποκείμενο απέναντι στον εαυτό του και τον αναγνώστη, στο ότι ειναι αναπολογητικά ευάλωτο, παρόν, ανοιχτό και, το πιο σπουδαίο, αληθινό απέναντι στο εαυτό. Δεν είναι ένα βιβλίο γραμμένο για όλους – ένα βιβλίο που χαϊδεύει ευγενικά την επιφάνεια, αποφεύγοντας πληγές και μπερδεμένα κομμάτια – αλλά είναι, ακριβώς γι αυτό, ένα βιβλίο που ολοι πρέπει να διαβάσουν.»
Σύντομο βιογραφικό
@ Νόα Τίνσελ [Βάγια Κάλφα/ Αλεξανδρούπολη, 1984] σπούδασε Νεοελληνική Φιλολογία (BA, MPhil) στην Κομοτηνή και στο Μπέρμιγχαμ και Σπουδές Φύλου (MA) στη Λευκωσία. Κάνει διδακτορικό στο Τμήμα Πολιτισμικής Ανάλυσης του Πανεπιστημίου του Άμστερνταμ. Έχει εκδώσει την ποιητική συλλογή Απλά Πράγματα (Βραβείο Γ. Αθάνα Ακαδημίας Αθηνών, Βραβείο Γ. Βαρβέρη Εταιρείας Συγγραφέων, βραχεία λίστα για το Κρατικό Βραβείο Πρωτοεμφανιζόμενου Ποιητή και το Βραβείο των περιοδικών Αναγνώστη και Μανδραγόρα). Ποιήματά τ@ έχουν συμπεριληφθεί σε ανθολογίες και έχουν μεταφραστεί στα αγγλικά, τα γερμανικά και τα λιθουανικά. Γράφει κατά καιρούς σε διάφορα λογοτεχνικά περιοδικά, ενώ έχει στήλη στη Θράκα και στο Poeticanet όπου γράφει δοκίμια και λογοτεχνική κριτική.
Γεωργία Διάκου, “Αυτά που φαίνονται στο φως μου μοιάζουν οικεία”
«Τα κείμενα της συλλογής είναι είτε ποιήματα, είτε πεζόμορφα ποιήματα, είτε πεζά με έντονα μεταφορικό λόγο και ποιητικές εκφράσεις (αυτά αποτελούν κυρίως το δεύτερο μέρος). Τα ποιήματά της πολλές φορές τα χωρίζει με μπάρες και όχι με στίχους, τέχνασμα που κάνει το λόγο της πιο καταιγιστικό (…). Πρώτες ύλες της, πρωτίστως η οικογένειά της, η αδελφή, ο πατέρας και η μητέρα της. Στη συνέχεια οποιαδήποτε αντικείμενα την περιστοιχίζουν, καθώς φαίνεται να ζει σε αστικό τοπίο, και τελικά το θέατρο και η λογοτεχνία. Πολύ πλούσιος ο διαθλασμένος κόσμος της, που διαχέεται μέσα στις λίγες σελίδες της συλλογής. Δεν είναι περικοκλάδα λέξεων, αλλά εναύσματα πιθανών ερμηνειών, που διαβάζονται με πολύ μεγάλη ελευθερία (…). Επιλογικά, η Γεωργία Διάκου είναι μια αξιόλογη νεανική φωνή, με ιδιαίτερο προσωπικό ύφος και πρέπει να προσεχτεί.»
Γρηγόρης Τεχλεμετζής
Σύντομο βιογραφικό
Η Γεωργία Διάκου (1995) είναι απόφοιτη του τμήματος Ιστορίας και Αρχαιολογίας και φοιτήτρια του τμήματος Θεάτρου Α.Π.Θ. Έχει εκδώσει την ποιητική συλλογή «Αυτά που φαίνονται στο φως μού μοιάζουν οικεία», εκδόσεις Θράκα και έχει συγγράψει με τη Μελίνα Αποστολίδου το θεατρικό έργο «Η πόλη έβαλε τους ανθρώπους της στα παγκάκια και κατάπιε μια μέντα», εκδόσεις Βακχικόν. Ποιήματά της έχουν δημοσιευτεί σε ηλεκτρονικά περιοδικά, ενώ διατηρεί το blog https://sociallubricant.espivblogs.net/.
Λάμπρος Παπαδήμας, “Μηχανική Θλίψη”
«Ο Παπαδήμας εκφράζει με την ποίηση του ένα κοινωνικό χρέος. Εκκινώντας με μια διαχείριση του εαυτού -τα υπαρξιακά ερωτήματα με τις εικόνες της σιωπής που τρέχει στους τοίχους και την συνείδηση του τρόμου που τον αφήνει «σκελετωμένο φρύγανο»- προχωρά στην βαθύτερη ανάγκη του καλλιτεχνικά, που είναι εκείνη της κραυγής για την κοινωνική αδικία. Ο κοινωνικός ρεαλισμός του Παπαδήμα αρχίζει από την ωραία ιστορία του θεολόγου του στο σχολείο, ως σύμβολο αμφισβήτησης, όπου άκουγε ρεμπέτικα και ήταν αυτό ο λόγος που ανέπτυξε φύλλα και κλαδιά με καρπούς απαγορευμένους, για να φτάσει στα ανθρώπινα μάτια και την αυτοβουλία, την αυτοδιάθεση και αντίσταση τους, ενώ τελικά προχωρά στην ανάδειξη των σκληρών αδικιών εις βάρος των μεταναστών, αλλά και την αλήθεια της Υεμένης, των φαβελών και των βομβών στον Λίβανο. Φιλοδοξεί – με άμεσες επιρροές από την Κατερίνα Γώγου, τον Γιάννη Ρίτσο και τον Μίλτο Σαχτούρη – να δώσει φωνή σε όσους δεν έχουν, και να υψώσει ένα κατηγορώ σε κάθε εξουσία, είτε δικαστική, είτε κρατική, είτε στρατιωτική. Είναι μια ποίηση που αναζητά καταφύγιο στην ανθρώπινη ικανότητα της αντίστασης.»
Νικόλας Κουτσοδόντης
Σύντομο βιογραφικό
Ο Λάμπρος Παπαδήμας γεννήθηκε στην Αθήνα το 1988. Σπούδασε Παιδαγωγικά στο Πανεπιστήμο Θεσσαλίας κι εργάζεται ως δάσκαλος. Σπουδάζει Φιλοσοφία στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο και είναι υποψήφιος διδάκτορας στο Παιδαγωγικό Τμήμα του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας. Ποιήματά του έχουν δημοσιευτεί σε έντυπα και ηλεκτρονικά λογοτεχνικά περιοδικά. Η συλλογή Μηχανική Θλίψη (εκδ. Γαβριηλίδης, 2019) είναι το πρώτο του βιβλίο.
