Ενόψει της βραδιάς ανάγνωσης με τίτλο “Γυναίκες Επί Σκηνής”
που θα πραγματοποιηθεί στις 8 Μαρτίου, σας παρουσιάζουμε
το νέο άρθρο της σειράς “Αφιέρωμα στην Έμφυλη Βία”
σε επιμέλεια Βάγιας Κάλφα.
Την 25η Νοεμβρίου, Διεθνή Ημέρα για την Εξάλειψη της Βίας Κατά των Γυναικών, η Θράκα δημοσίευσε ένα άρθρο με τίτλο «#NoExcuse: 11 Ποιήματα για τη Διεθνή Ημέρα για την Εξάλειψη της Βίας κατά των Γυναικών». Στόχος του άρθρου ήταν η ευαισθητοποίηση πάνω στο ζήτημα της έμφυλης βίας. Σε εκείνο το άρθρο, καλέσαμε επίσης και άλλες/ους δημιουργούς να συμμετάσχουν με κείμενά τους σε ένα δεύτερο μέρος. Ο αριθμός των σπουδαίων έργων που λάβαμε μας έκανε να συνειδητοποιήσουμε πόσο πολύ χρειάζεται στη χώρα μία σειρά κειμένων που εστιάζουν στο ζήτημα και, έτσι, αποφασίσαμε να επεκτείνουμε το αρχικό άρθρο σε αφιέρωμα με τίτλο «Αφιέρωμα στην Έμφυλη Βία» που επιμελείται η Βάγια Κάλφα.
Μετά τη δημοσίευση του β’ μέρους, στις 18 Δεκεμβρίου 2023, όπου δημοσιεύτηκαν κείμενα της ομάδας Sister Outsider και του γ’ μέρους, όπου αναρτήθηκαν, σε τρεις συνέχειες (στις 11, 12 και 13 Ιανουαρίου 2024 αντίστοιχα), κείμενα από το Δίκτυο Γυναικών Συγγραφέων Κατά της Έμφυλης Βίας και των Γυναικοκτονιών, «η φωνή της», παρουσιάζουμε το δ’ και τελευταίο μέρος του αφιερώματός μας, σε δύο συνέχειες.
Στο σημερινό γράφουν (με τη σειρά που παρουσιάζονται) οι: Αγνή Μπαγκέρη, Χριστίνα Παλάντζα, Μίνα Πατρινού, Γεωργία Διάκου, Δώρα Π. Καρλατήρα, Γιολάντα Σακελλαρίου, Μαρία Γερογιάννη, Ελένη Λόππα, Ελένη Λάκη, Ελενη Αθανασίου, Έφη Ζωγράφου, Αργυρώ Αξιώτη, Κλειώ Κοκολάκη.
Ακολουθεί, στις αρχές Μαρτίου, η ανάρτηση επιλεγμένων ποιημάτων από δημοσιευμένες συλλογές και ατομικές συμμετοχές που μας στείλατε.
Ως κλείσιμο στο αφιέρωμα κατά της έμφυλης βίας, στις 8 Μαρτίου 2024 και ώρα 20.30 στο Altai (Θεμιστοκλέους 65, 106 83, Αθήνα) θα πραγματοποιηθεί βραδιά ανάγνωσης, με τίτλο “Γυναίκες Επί Σκηνής”, όπου όσες συμμετείχαν στη δράση θα διαβάσουν κείμενά τους. Την εκδήλωση διοργανώνει η Θράκα από κοινού με το Δίκτυο Γυναικών Συγγραφέων Κατά της Έμφυλης Βίας και των Γυναικοκτονιών «η φωνή της».
Σας ευχαριστούμε όλες από καρδιάς για το υλικό που μας εμπιστευτήκατε.
Περιοδικό Θράκα
Αγνή Μπαγκέρη
Γιατί κοιτάζουμε το παγκάκι πριν μπούμε στο λεωφορείο
μήπως και κάτι έχει ξεχαστεί
τα κλειδιά
ο αναπτήρας
η μέρα που ’μαθες
στα σίγουρα πλέον
πως το τρέξιμο είναι το μεγαλύτερο προσόν μιας θνητής
πως δεν θέλεις να κυνηγάς
ούτε να κυνηγιέσαι
πως μια στάση
είναι ό, τι πιο κοντά στο σπίτι.
Χριστίνα Παλάντζα
Γιατί χρειάζονται τόσα μαθήματα;
Στη μνήμη της Γαρυφαλλιάς Ψαράκου, ακόμα όχι στη δική μου
Τελικά είχα δίκιο για τις θάλασσες.
Ακόμα του ζητάω απεγνωσμένα να πάμε
να δει τι εννοώ.
Και τώρα με προειδοποιείς ότι είναι καλύτερα έτσι
μόνη πάντα να πηγαίνω.
Γιατί κι εσένα Γαρυφαλλιά; Γιατί;
Η μάνα μου ακούει τη μάνα σου, δεν είσαι η τελευταία.
Ας μη διαμαρτύρομαι που με κρατάει
να μην τρέξω πίσω.
Φοβάμαι το εκατοστό μου στη λίστα.
Πόσες φορές τον εκλιπάρησα να πάμε διακοπές.
Καλά που δεν πήγαμε.
Κοίτα, μ’ αγαπάει κατά βάθος,
να με σώσει μάλλον θέλει.
Κι εσύ θα ’νιωθες την αγάπη του.
Βγήκε από το αυτοκίνητο,
θέλει να σταματήσει τον καβγά.
Δεν φεύγει μακριά προς τον σωστό προορισμό
να σε αφήσει μόνη να τον ψάχνεις. Το χειρότερο.
Ή το είχες ξεπεράσει αυτό το στάδιο;
Βγήκες από το αυτοκίνητο, είχε ξεκινήσει η συναίσθηση.
Και πάλι έγινε όμως.
Δεν φτάνει η συναίσθηση, το φωνάζω συνέχεια.
Ειδικά όταν όλοι αυτοί που υποτίθεται ότι μας βοηθούν
μου λένε ότι είμαι δυνατή.
Ένα ροδοπέταλο στον αέρα είμαστε,
μας λιώνουν πανεύκολα.
Μας μαραίνουν με μίσος γιατί ζούμε για την ομορφιά
και την αγάπη.
Γιατί εξακολουθούμε να ελπίζουμε
ξανά
και ξανά
και ξανά
ότι θα μας πάνε διακοπές και θα περάσουμε καλά
και δεν θα είναι αυτοί που είναι
και ότι αν βγούμε από το αυτοκίνητο
φτάνει για να σωθούμε.
Και ίσως εγώ τα καταφέρω,
μπορεί και να ’μαι δυνατή.
Εσύ όμως; Η Caroline; Όλες οι άλλες;
Δεν ήσασταν δυνατές;
Ψυχή να μην τολμήσει να πει κάτι τέτοιο.
Οι ψυχές να ψάξουν όλες μαζί τι και ποιος σκοτώνει
μια δυνατή γυναίκα.
*Σημ. το ποίημα ανήκει στη συλλογή της Χριστίνας Παλάντζα ‘Η Αγάπη δεν πονάει’ (PoetrySlamGr, 2022)
Μίνα Πατρινού
***
Κι όμως,
θα τον αγαπούσα πολύ καλύτερα,
αν μ’ άφηνε σα θάλασσα ν’ αφροκοπώ
και γύρω του λυτή να τον φωτίζω.
Γεννά το χώμα μνημεία.
Ψηλοτάβανο μαύρο κι έχω βγάλει τα ρούχα μου.
Θα τον αγαπούσα πολύ καλύτερα.
Δεν το κατάλαβε,
θαρρεί θ’ αναστηθώ.
Γεωργία Διάκου
για την Καρολάιν Κράουτς
σημείωμα θυμού/ σημείωμα πένθους
και το όνομά της Καρολάιν / είναι μία φιγούρα σε μία φωτογραφία γάμου / σκηνοθετημένη / όπως και το κεφάλι της ανάμεσα στο μαξιλάρι / όπως και το κόκκινο μάτι / οι έρευνες ψάχνουν αλλοδαπούς / μεγαλόσωμοι άνδρες / γλώσσες άλλης οικονομικής γεωγραφίας / βγήκαν από τη φυλακή / πριν έξι μήνες / ψάχνει η ελληνική αστυνομία / ο σκύλος της κρέμεται από την κουπαστή / τα αφτιά του έχουν το χρόνο της μπλούζας σου / αιωρείται σα να χορεύει / μία κούνια γεμάτη / ένα ρολόι μετράει τις ανάσες / δεν σε αφήνει / χρόνια πριν σχολική εκδρομή / σε κρατάει από το χέρι / μπροστά σε όλο τον κόσμο / είναι καλός θα είσαι ασφαλής / είναι δολοφόνος / άντρας είναι / θα σηκώσει το χέρι του / δεν πειράζει / ο κόσμος λέει / τρέξε να σωθείς / ο κόσμος λέει / τα λεφτά να βρείτε / το σπίτι / τα ακίνητα / όχι τώρα / να μεγαλώσει το παιδί / δεν κάνει να ζει χωρίς πατέρα / κι ας έρχεται ριγμένος πάνω σου την νύχτα / κι ας σε κλείνει στο σπίτι / δεν πειράζει / σε αγαπούσε / εσύ τρίτη γυμνασίου / οι φίλες σου κάνουν πίσω / ένα μισάνοιχτο παράθυρο / όπλα / λεφτά / monopoly / φύγε από το σπίτι / μόνη / να μείνω μόνη / άντρας είναι / μπορεί να πάρει τον λαιμό σου και να τον δέσει σε μια κοινωνία που ξερνάει / τον εαυτό της ξερνάει / το ευτυχισμένο ζευγάρι / η φυλακή ως βίλα / το σώμα σου νέο / πάτωμα για μωρά / μαλακά παιχνίδια που μπαίνουν στο στόμα / μην του μιλάς / πονάει κι αυτός / δώσε τα χέρια σου / σπάνε καλύτερα απ’ τα δικά του / δώσε τα πόδια σου / σπάνε καλύτερα απ’ τα δικά του / Μπάμπης Αναγνωστόπουλος / δολοφόνος / δεν πειράζει λένε / πετάει αεροπλάνο / έχει λεφτά / θα μεγαλώσει το παιδί / καλός πατέρας / να γίνει άντρας / να σπουδάσει / να γαμήσει / Έλληνας πολίτης / αίμα αρχαίο λένε / την κρατά δύο / λιποθυμά / στα πέντε λεπτά / νεκρή είναι / η Καρολάιν / θα τον χωρίσει / μένει ακίνητη / οι παλμοί της καρδιάς σταματούν / άντρας που δεν πειράζει έχει λεφτά / πιάνει δουλειά / βάζει τα πράγματα εκεί που πρέπει / να φανεί / αθώος είναι / τι περνάει / πόσο την αγαπούσε είπαν / ο γυναικοκτόνος / σκοτώνει τον σκύλο / γαβ γαβ / σιωπή / βηματίζει / βάζει το μωρό / πάνω στο πτώμα της Καρολάιν / το μωρό σπρώχνει / ξύπνα / ξύπνα/ δένεται στο πάτωμα / σε κανένα να μη συμβεί δηλώνει / κάμερες / φώτα / μικρόφωνα / θα τους πιάσουν τους κακούς / επικήρυξη / σε γυναίκες συμβαίνουν / δολοφονία / δολοφονία λέει ο κόσμος / τώρα/ από χτες / όχι / είναι γυναικοκτονία / άντρας είναι / μπορεί / να σκοτώσει / η Καρολάιν νεκρή / μία ακόμα δικιά μας αδερφή / λείπουν / οι γυναίκες / οι αδελφές / οι μητέρες /οι ξαδέρφες / οι συμφοιτήτριες / οι γυναίκες λείπουν
Δώρα Π. Καρλατήρα
Που είναι τώρα εκείνη η κοπέλα;
Πού είναι τώρα εκείνη η κοπέλα;
Με τ’ ανακατωμένα κοντά μαλλιά
Με τα γλυκόλογα σιμά στις καύτρες
Και το κόκκινο ιώδιο στις πληγές της
Πού είναι τώρα εκείνη η κοπέλα;
Κάποιοι νόμισαν ότι χάθηκε σε δρόμους
Άλλοι την είδαν να χαμογελά μες τα ρείκια
Κι ένας αγύρτης είπε ότι έτρεχε αίμα στο μεσόφρυδο της
Κι όμως εδώ είναι
Στη σιωπή που σιγοκαίει
Γιολάντα Σακελλαρίου
She’s gone*
Άδειο το ρούχο σου θα ταξιδεύει
θα σε ιστορεί
«Πώς χάθηκες νέο κορίτσι…», θα πουν
με ένδειξη λύπης κουνώντας το κεφάλι
Θα βρεις πατέρα στο άγνωστο πλήθος
θα βρεις μάνα αδέλφια φίλους αγαπητικούς
Ρόλοι. Ρόλοι θα παιχτούν
Κι έπειτα;
Μέσα στην αίθουσα με την άκρα σιγή
των εκθεμάτων
το φόρεμα εκείνης της μέρας
τα γοβάκια
η τσάντα που κρατούσες
φυλαχτό και μνήμη
της ανθρώπου – γυναίκας οι αποσκευές
για το μακρύ ταξίδι
Φτερά θρυμματισμένα
κάτω από τα πόδια μας στο πάτωμα
Μαύρος κισσός ο τρόμος σου
τους τοίχους σκαρφαλώνει
(και πάνω μας)
Το αίμα σου στη θάλασσα
στη γλώσσα αρμύρα παράξενη
Λύκαινας ουρλιαχτό η κραυγή σου
από τον άλλο κόσμο
σαν κάτι να γυρεύει ακόμη∙
κάτι αναπάντητο, Ελένη.
*Σημ. Το ποίημα γράφτηκε για την Ελένη Τοπαλούδη και ο τίτλος του είναι ομώνυμος του τίτλου της διεθνούς Έκθεσης She΄s gone που έλαβε χώρα στην Αθήνα (24/11/2021 – 14/12/2021) στο Ίδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης, με την συνδιοργάνωση της Πρεσβείας του Ισραήλ στην Ελλάδα και του εν λόγω Ιδρύματος και υπό την αιγίδα της προέδρου της Δημοκρατίας Κατερίνας Σακελλαροπούλου. Η Έκθεση ξεκίνησε στο Ισραήλ και θα κάνει το γύρο του κόσμου στέλνοντας ένα ηχηρό μήνυμα ενάντια στο φαινόμενο της έμφυλης βίας και των γυναικοκτονιών. Περιλαμβάνει ρούχα αθώων θυμάτων από πολλές χώρες μεταξύ των οποίων και της Ελένης Τοπαλούδη. Δημιουργοί εγκατάστασης είναι οι Ισραηλινοί Keren Goldstein, σκηνοθέτις ντοκιμαντέρ και ακτιβίστρια κατά της έμφυλης βίας και ο Adi Levy, συν-διευθυντής της έκθεσης και σχεδιαστής.
Μαρία Γερογιάννη
***
Ανάστημα πέτρινο
Βλέμμα λευκό του πάγου
Το πουκάμισο από μαλακό ύφασμα
Κι έτσι το σώμα ανθρώπινο έγινε
Ελένη Λόππα
Έρωτας θάνατος
(…) Αυτή. Η Μαρία. Η Μαρία του χαμόγελου δεν υπάρχει πια. Ράγισε σαν καθρέφτης.
Η λάμψη του ήλιου της έγινε ανυπόφορη.
– Βίκυ Δερμάνη
Εξαντλημένος και κάθιδρος κάθισε σε μια καρέκλα, απέναντι από τη φωτογραφία της. Η Μαρία έλαμπε μέσα στο κάδρο, με εκείνα τα πελώρια μάτια της που λες και τον κοίταζαν, όλο απορία και αθωότητα.
Ήταν 14/1/2022, ημέρα Παρασκευή. Θα τη θυμάται, χαραγμένη στη μνήμη του. Επιτέλους! Το τσάκισε αυτό το βλέμμα. Διέλυσε τα κάτασπρα δόντια. Τώρα κείτεται πεσμένη στις σκάλες, μέσα σε μια λίμνη αίματος, με το κρανίο θρυμματισμένο, πλευρά σπασμένα, χτυπήματα στον θώρακα. Με τα χέρια, με σιδερένιο λοστό, με ό,τι έβρισκε μπροστά του, τη χτυπούσε για ώρα σε όλο της το σώμα και κυρίως στο κεφάλι και στο πρόσωπο. Ήθελε να την εκμηδενίσει, να την εξαφανίσει, να την τσαλακώσει αυτήν και την αξιοπρέπειά της, να μη σηκώσει ξανά το κεφάλι, αυτό το όμορφο, περήφανο κεφάλι, που στο πέρασμά της ξεσήκωνε ψιθύρους θαυμασμού. Να σβήσει τα μάτια της, το όλο απορία και τρόμο βλέμμα της, κάθε φορά που τον έβλεπε να σηκώνει το χέρι του για να τη χτυπήσει. Να τσακίσει το όλο καμπύλες σώμα της, που προκαλούσε αναστεναγμούς. Ήταν δική του, μόνο δική του και θα την έκανε αυτός ό, τι ήθελε. Δεν ανήκε στον εαυτό της, σ’ αυτόν μόνο ανήκε. Ήταν ο αφέντης της, ο εραστής και ο βιαστής της. Ο απόλυτος κυρίαρχός της.
Στην αρχή τη συγκινούσε αυτή η κτητικότητα, την κολάκευε. Τη θεωρούσε απόδειξη του πάθους, της αγάπης του. Ζούσε τη ρομαντική ουτοπία ενός έρωτα, που δεν την άφηνε να δει ότι από την αρχή ήταν καταδικασμένος. Αυτός έκρυβε ένα κτήνος μέσα του, που σιγά-σιγά αποκαλυπτόταν μπρος στα έκπληκτα μάτια της. Αργά κατάλαβε πόσο αρρωστημένη, πόσο τυραννική ήταν η συμπεριφορά του. Τότε ο κόσμος έκλεισε γύρω της. Έγινε βίαιος, σκοτεινός, δυστοπικός. Ήταν πια φυλακισμένη μέσα στα σκοτάδια του. Ζητούσε απεγνωσμένα διεξόδους διαφυγής. Αλλά, όταν άρχισε, στην αρχή δειλά-δειλά, να διεκδικεί την αυτονομία της, εκείνος την τσάκιζε στο ξύλο. Με κλωτσιές και μπουνιές, αλλά και με τον ζωστήρα του, με οποιοδήποτε φονικό όργανο είχε στα χέρια του. Κάποτε τη χάραξε και με μαχαίρι, όταν προσπάθησε να διαφύγει. Μέρες έκαναν να γιατρευτούν τα σημάδια, οι μελανιές, οι πληγές. Δεν είχε το κουράγιο να βγει από το σπίτι, κι όταν το έκανε από ανάγκη και τη ρωτούσε κάποια αδιάκριτη γειτόνισσα τι της συνέβη, χαμήλωνε τα μάτια και απαντούσε πως έπεσε και χτύπησε, καλύπτοντας τη θηριωδία του συντρόφου της. Τα βράδια έβλεπε εφιάλτες, η ζωή της έγινε ένας ατέλειωτος βραχνάς. Ήθελε να φύγει, να εξαφανιστεί από το πρόσωπο της γης, αλλά δεν τολμούσε να τον καταγγείλει στην αστυνομία. Εκείνος την τρομοκρατούσε πως, αν έκανε κάποια τέτοια κίνηση, θα τη μαχαίρωνε, θα τη σκότωνε, πριν προλάβει να ζητήσει βοήθεια. Ήταν έγκλειστη και από τον φόβο μη τυχόν και δούνε οι περίοικοι τα τραύματά της, αλλά και από την παθολογική ζήλεια του. Όταν έφευγε, την κλείδωνε μέσα στο σπίτι. Ήθελε να κρεμαστεί από τα παράθυρα και να φωνάξει, να ουρλιάξει για βοήθεια. Άλλοτε πάλι σκεφτόταν πως η μόνη λύση θα ήταν να ανοίξει την μπαλκονόπορτα, να πάρει φόρα και να ριχτεί από τον πέμπτο όροφο κάτω. Αλλά πάλι συνερχόταν και ξαναμαζευόταν στο καβούκι της.
Σήμερα, όμως, είχε πάρει την απόφασή της. Θα διεκδικούσε την ελευθερία της. Του το είπε ήρεμα το πρωί, την ώρα που έπιναν τον καφέ τους:
-Νίκο, θέλω να φύγω…
-Να πας πού;
-Οπουδήποτε… μόνο να φύγω!
-Δεν έχεις να πας πουθενά!
Την έριξε κάτω, αγρίμι αχόρταγο. Της ξέσχισε τα ρούχα. Τη βίασε, αγκομαχώντας και βρίζοντάς την με τα πιο χυδαία λόγια:
-Να, μωρή! Να, μωρή, πες τι σου κάνω!
Ύστερα τραβήχτηκε απότομα από πάνω της και άρχισε να τη χτυπάει με λύσσα. Εκείνη στην αρχή βογκούσε από πόνο σωματικό και ψυχικό. Ύστερα σταμάτησαν όλα. Ήταν ήδη ένα κουρέλι ανθρώπινο, μια κουρελιασμένη, άψυχη κούκλα. Αυτός μια την έσερνε στο πάτωμα και χτυπούσε το κεφάλι της στον τοίχο, μια τη σήκωνε όρθια και την ξανάριχνε κάτω με κλωτσιές στην κοιλιά, στο στέρνο, στα πλευρά, στο πρόσωπο. Ώσπου κουράστηκε. Κάθισε στην καρέκλα κάθιδρος και κοίταζε μια τη φωτογραφία της, μια το ματωμένο έργο του. Ξαφνικά συνειδητοποίησε ότι είχε ξεπεράσει τα όρια. Έπρεπε να εξαφανιστεί. Η Μαρία είχε χάσει από ώρα τις αισθήσεις της και το αίμα από το τσακισμένο κρανίο της έτρεχε στις σκάλες. Τηλεφώνησε στην αδελφή του να ειδοποιήσει το ΕΚΑΒ κι ο ίδιος, παίρνοντας το αυτοκίνητο εξαφανίστηκε, για να γλυτώσει το αυτόφωρο. Κρύφτηκε σαν αγρίμι δυο μέρες στο δασάκι πάνω από την πόλη, ενώ η Μαρία έδινε μάχη για τη ζωή της στην εντατική με βαριές κρανιοεγκεφαλικές κακώσεις και τραύματα σε όλο της το σώμα. Την τρίτη μέρα, αφού δεν μπορούσε πια να κρύβεται ο καταζητούμενος για απόπειρα ανθρωποκτονίας, παρουσιάστηκε στο αστυνομικό τμήμα με τον δικηγόρο του, παγερός και αμετανόητος. Φυσικά προφυλακίστηκε. Η Μαρία ήδη ταξίδευε για αλλού, μ’ ένα χαμόγελο αμυδρό στα ωχρά, τσακισμένα της χείλη. Ελεύθερη επιτέλους από κάθε καταναγκασμό… Αυτή η Μαρία «του χαμόγελου»….
*Σημ. Το διήγημα «Έρωτας θάνατος» της Ελένης Λόππα δημοσιεύτηκε πρώτη φορά στο περιοδικό Απίκο, τχ. 9
Ελένη Λάκη
Πώς νικάς τη ζωή
τη στιγμή που επινοείς χίλιους τρόπους
να με διαλύσεις στην παλαίστρα
έχεις βάλει ήδη σε εφαρμογή το σχέδιο
να χαλάσεις την εικόνα του θεού
και πώς μ’ αρέσει
έτσι που διάλεξες να βλασφημάς τα θεία
έτσι που μοιάζεις κι άλλο άνανδρος
και λες θα πολεμήσω τη γυναίκα
και πώς λυπάμαι
που νομίζεις πως νικάς τη ζωή
όσο το πάτωμα λευκό κοιτώ και δεν αντέχεται
με βλέμμα λευκό θολό να περιφέρεται στο συννεφιασμένο
ουρανό
αυτό που πάνω απ’ όλα δεν αντέχεται
είναι το δεξιά αριστερά φρουρά κλούβες μπατσικά
δεν έχω επιλογή σε κανενός είδους επαφή
κυρίως βλεμματική
όταν αυτή επιβάλλεται σα διαδικασία μαζικής τύφλωσης
χειρότερο δεν έχω – να ’χει τέτοιο συννεφόκαμα και να
περπατάω στο λευκό
να μη γνωρίζω τι αντανακλά τι
δεν μπορώ να ξέρω θα πει απελπίζομαι
γίνομαι μια γαλακτερή απόχρωση η ίδια
δε ξέρω πόσο μου επιτρέπεται να λερώσω και σήμερα με το
πέρασμα μου
σα γάλα μητρικό
σαν ντροπή σε κοινή θέα όταν αναβλύζω και μοιράζομαι
σαν αφορμή καθημερινής σεξουαλικοποίησης της αθωότητας
μόνο και μόνο επειδή τυγχάνω θηλυκότητας
μόνο γιατί δεν αντέχω από τη φύση αυτή τη βιαιότητα του
λευκού μέσα μου
Ελένη Αθανασίου
He loves the sound of breaking glass
Έχω τα μάτια του ρακούν
από την πτώση
και μέσα απ’ τα βολάν
τις παγοκύστες
όταν ρωτούν
τους λες στο σπίτι μας
πως το ταγκό χορεύεται
επάνω σε πλακάκια.
Έφη Ζωγράφου
Ακόμη
επειδή πιστέψανε
ότι πλαστήκαμε απ’ τα πλευρά τους
σπάσανε τα δικά μας
στην καρδιά
δεν απλώσανε χέρι
ξέρανε
δεν θέλει πολύ για να ραγίσει
μας στολίσανε επίθετα
τα κουβαλάμε
για όλες τις φορές
που η υπεροψία τους ήταν κόκκινο πανί
ελάχιστες γίναμε ταύροι
μ’ ένα κύκλο 28 ημερών
δεν προλάβαμε να πάρουμε ανάσα
φορτώσανε τα χέρια μας ρόλους
το πρωί πλάστες
το μεσημέρι ζυμάρι
ο άρτος
που όλα τα συγχωρεί
το απόγευμα μπουγάδα
το σούρουπο αέρας
σχοινιά για τα δάκρυα μας
το απόβραδο χτίστες
το χάραμα αποκούμπια
δοχεία για την απόλαυση του ενός
όσες μείναμε
όσες φύγαμε
οι μέρες μας παράθυρα κλειστά
οι νύχτες μας φώτα ανοιχτά
(θα σας)
πολεμάμε ακόμη
Αργυρώ Αξιώτη
***
Ερχόμαστε από τη ντροπή
Οργισμένες σε κάθε βελονιά της προίκας μας
Πειθήνιες στο μωρή του πατέρα
Σιωπηλές στις προσταγές της μάνας
Υπάκουες στις οδηγίες της μοδίστρας
Φιλημένες κρυφά σε μπαλκόνια από καθωσπρέπει θείους
Σιωπηλές με τα χέρια στην ποδιά
Ουρλιάζοντας χωρίς ήχο
Δέσποινα
Φωτεινή
Κατερίνα
Ντανιέλα
Ελευθερία
Δήμητρα
Kathleen
*
Ερχόμαστε από τη ντροπή
Εμείς που χαράξαμε τις γεωγραφίες της ηδονής
που δεν είχαμε λόγο στη χορογραφία των ζωών μας
Εμείς που απαγορεύτηκε να καθόμαστε με τα πόδια ανοιχτά
Εμείς που θυσιάσαμε ένα μαστό για ένα τόξο
που χάσαμε τις κλειτορίδες μας
σε ενηλικίωσης βάναυσο ακρωτηριασμό
Εύα
Λίλιθ
Ρεβέκκα
Φροσύνη
Αφροδίτη
Πέτρα
Sahar
*Σημ. τα αποσπάσματα προέρχονται από τη συλλογή ‘Ερχόμαστε από τη Ντροπή’ που περιλαμβάνεται στη διπλή έκδοση ‘Ερχόμαστε από τη Ντροπή/ Τρύπα στο Πάτωμα’ (Εκδόσεις των Άλλων, 2021)
Κλειώ Κοκολάκη
Η τελευταία χαρτογράφηση
Οραματίζομαι ένα χάρτη
από βιώματα
σε κλίμακα
πατριαρχική
και ένα υπόμνημα
με ονόματα γυναικών εκατομμύρια
Η μορφολογία του εδάφους αλλάζει και
δε φυτρώνουν λουλούδια
στα σημεία που γυναίκες υπήρξαν αόρατες
άγρια βράχια υψώνονται
με ορμή και άνισα
σ’ όλα τα σημεία που θηλυκότητες στερήθηκαν φωνή
αλλά και σ’ εκείνα που αντήχησαν οι κραυγές τους
ξανοίγονται πηγές με αίμα
εκεί όπου ξεψύχησαν οι δολοφονημένες
Τον χάρτη εκείνο τον απλώνω
μέχρι που εφάπτεται στον κόσμο
κι ο κόσμος γίνεται ένα μέρος άγονο
ξηρό εχθρικό ματωμένο
Μα τώρα πια ήρθε η ώρα
να πάμε σ’ άλλο πλανήτη
μα τώρα πια δεν έμεινε
χώρος
που δεν έχει ποτιστεί με
βία
για να χαρτογραφήσουμε
Βιογραφικά σημειώματα
Η Ελένη Αθανασίου γεννήθηκε το 1998. Ζει και εργάζεται στην Αθήνα. Έχει εκδώσει τις ποιητικές συλλογές Τεφροδόχος σε ένα φεστιβάλ techno ( Θράκα, 2021) και Φταίνε τα πεύκα (Ενύπνιο, 2023).
Η Αργυρώ Αξιώτη γεννήθηκε στη Χίο. Σπούδασε Ιατρική στα Γιάννενα και ειδικεύτηκε στην Ψυχιατρική στο Ψυχιατρικό Νοσοκομείο Αττικής, όπου και εργάζεται. Διαμορφώνεται συστηματικά στην Ψυχανάλυση από το 2016, αναλαμβάνει ατομικές ψυχοθεραπείες και είναι μέλος του Ψυχαναλυτικού Συλλόγου «Το Γράμμα». Το 2021 εκδόθηκε από τις Εκδόσεις των Άλλων, η πρώτη της διπλή ποιητική συλλογή με τίτλο Τρύπα στο πάτωμα/Ερχόμαστε από την ντροπή. Συμμετέχει στο ποιητικό περιοδικό Σείστρο που εκδίδεται στη Χίο, ενώ ποιήματά της έχουν δημοσιευτεί σε ψηφιακά περιοδικά και ιστοσελίδες.
Η Μαρία Γερογιάννη Έχει εκδώσει τρεις ποιητικές συλλογές Άδειοι στίχοι (Γαβριηλίδης, 2012), Φωνή φωνηέντων (Μελάνι, 2017) και Οι κούκλες σου δεν είχαν ψυχή (Περισπωμένη, 2021). Ετοιμάζει την τέταρτη συλλογή της. Έχει συμμετάσχει σε λογοτεχνικούς διαγωνισμούς και έχει διακριθεί. Ποιήματά της συμπεριλαμβάνονται σε ανθολογίες, έντυπα και ηλεκτρονικά περιοδικά, καθώς και συνεντεύξεις της και κριτικές του έργου της. Έργο της έχει μεταφραστεί στα γαλλικά.
γεωργία διάκου (1995) γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Καρδίτσα. Είναι απόφοιτη του τμήματος Ιστορίας και Αρχαιολογίας (2017) και τελειόφοιτη του τμήματος Θεάτρου Α.Π.Θ με κατεύθυνση Σκηνοθεσίας. Έχει εκδώσει την ποιητική συλλογή Αυτά που φαίνονται στο φως μού μοιάζουν οικεία (Θράκα, 2022) και έχει συγγράψει με τη Μελίνα Αποστολίδου το θεατρικό έργο Η πόλη έβαλε τους ανθρώπους της στα παγκάκια και κατάπιε μια μέντα (Βακχικόν, 2022). Κυκλοφορεί το πεζογράφημά της Λαβίνια Σουλτς από τις εκδόσεις Θράκα. Ποιήματά της έχουν δημοσιευτεί σε ηλεκτρονικά περιοδικά, ενώ διατηρεί το blog https://sociallubricant.espivblogs.net/.
Η Έφη Ζωγράφου, γεννημένη το 1980 στον Πειραιά, με ρίζες από την Κύπρο και την Αλεξάνδρεια, σπούδασε Προγραμματισμό Υπολογιστών και Μαγειρική και εργάζεται στο εξωτερικό ως ναυτικός από το 2006. Ασχολείται με αποδόσεις ποιημάτων από τα ελληνικά στα αγγλικά. Ποιήματά της έχουν δημοσιευτεί στην ιστοσελίδα των εκδόσεων Θράκα, και στην Ανθολογία Ελληνικής Κουήρ ποίησης των εκδόσεων Θράκα και του Ιδρύματος Ρόζα Λούξεμπουργκ. Η πρώτη της ποιητική συλλογή οικόσιτοι διαμελισμοί ήταν στη βραχεία λίστα για το βραβείο Θράκα 2023 και είναι υπό έκδοση από τις ίδιες εκδόσεις.
Η Δώρα Π. Καρλατήρα
γεννήθηκε στην Αθήνα. Σπούδασε Οικονομικά και εργάζεται επί σειρά ετών σε επιχειρήσεις. Τον ελεύθερο χρόνο της ασχολείται με τη γραφή, κυρίως με ποίηση και μικρά κείμενα. Έχει εκδώσει την ποιητική συλλογή Σπουδή στο ελάχιστο (Νοών, 2014).
Η Κλειώ Κοκολάκη είναι τεταρτοετής φοιτήτρια Νομικής του Ε.Κ.Π.Α. Ασχολείται από μικρή με τη γραφή και την τέχνη. Στα σχολικά της χρόνια είχε διακριθεί σε πέντε λογοτεχνικούς διαγωνισμούς. Τρία διηγήματά της έχουν συμπεριληφθεί στο λογοτεχνικό περιοδικό Νέο Υπόστεγο. Οραματίζεται έναν κόσμο όπου η βία πάνω σε σώματα θηλυκοτήτων δεν θα εγγράφεται σε χάρτες.
Η Ελένη Λάκη γεννήθηκε στη Λάρισα το 1997. Δουλεύει ως ειδική παιδαγωγός στην πρωτοβάθμια εκπαίδευση και προσπαθεί να στριμώξει τις αγάπες της για συγγραφή, κινηματογράφο και χορό στο συρρικνωμένο χρόνο της Αθήνας.
Η Ελένη Λόππα γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη. Σπούδασε φιλολογία ως υπότροφος του Ι.Κ.Υ στο Α.Π.Θ., όπου πραγματοποίησε και τις μεταπτυχιακές σπουδές και το διδακτορικό της στη Νεοελληνική Λογοτεχνία. Στo Παρίσι παρακολούθησε μεταπτυχιακά στη Σορβόννη και στην Ecole des Hautes Etudes en Sciences Sociales και συμμετείχε σε έρευνες, σχετικά με την Κοινωνιολογία της λογοτεχνίας. Δίδαξε Λογοτεχνία και Γλώσσα στο Παιδαγωγικό Τμήμα Δημοτικής Εκπαίδευσης του Α.Π.Θ. και στο Τμήμα Φιλολογίας του Δημοκρίτειου Πανεπιστήμιου Θράκης. Είναι επίσης μέλος της ομάδας φιλολόγων, που εκπόνησε -και συνεχίζει να δημιουργεί- ψηφιακό υλικό, την «Πολύτροπη γλώσσα», για τη διδασκαλία της γλώσσας στο Λύκειο και το Γυμνάσιο, το οποίο η ομάδα παραχώρησε στο Κέντρο ελληνικής γλώσσας (ΚΕΓ). Από το 2010 ασχολείται με τη συγγραφή μυθιστορημάτων. Έχει εκδώσει μια τριλογία που αποτελείται από τα εξής μυθιστορήματα: Τ’ άσπρο χαρτί σκληρός καθρέφτης (Γαβριηλίδης, 2011), Εμιγκρέ. Ιστορίες ανθρώπων (Γαβριηλίδης, 2013) και Απαγορευμένη πατρίδα (Μπατσιούλα, 2015). Από τις εκδόσεις Ρώμη κυκλοφορούν τα βιβλία της Η ζωή είναι αλλού; Requiem for a dream (2017) και Οι ψυχές φωνάζουν (2019). Είναι μέλος της Εταιρίας Λογοτεχνών Θεσσαλονίκης (ΕΛΘ). Εδώ και έντεκα χρόνια συντονίζει τη λέσχη ανάγνωσης, «Της λογοτεχνίας χάριν…».
H Aγνή Μπαγκέρη γεννήθηκε στο Ηράκλειο της Κρήτης το 1996. Είναι απόφοιτη Φιλολογίας του Πανεπιστημίου Κρήτης, όπου και συνέχισε τις μεταπτυχιακές σπουδές της στη Νεοελληνική Λογοτεχνία. Τα ερευνητικά της ενδιαφέροντα εστιάζουν στη γυναικεία και θηλυκή ποιητική γραφή. Το άγγιγμα της Λίλιθ είναι η πρώτη ποιητική της συλλογή (εκδ. ΑΩ, 2022). Ποιήματά της έχουν δημοσιευτεί σε ανθολογίες και λογοτεχνικά περιοδικά.
Η Χριστίνα Παλάντζα γεννήθηκε το 1996 στη Θεσσαλονίκη, σπούδασε Ψυχολογία και τώρα κάνει διδακτορική έρευνα στην παροχή ψυχοκοινωνικής υποστήριξης επιζώντων/-ωσων/@ ενδοσυντροφικής βίας στο Ηνωμένο Βασίλειο. Η πρώτη της ποιητική συλλογή Η αγάπη δεν πονάει κυκλοφορεί από τον Δεκέμβριο του 2022 ως αυτοέκδοση σε συνεργασία με το PoetrySlamGr.
Η Μίνα Πατρινού γεννήθηκε στην Αθήνα και μεγάλωσε στο Βόλο. Έχει εκδώσει την ποιητική συλλογή άηχη ηχεί (Διάνοια, 2023). Κείμενά της κυκλοφορούν σε συλλογικές εκδόσεις, σελίδες του διαδικτύου και λογοτεχνικά περιοδικά. Διατηρεί το ιστολόγιο: http://www.lexoforemata.com.
Η Γιολάντα Σακελλαρίου γεννήθηκε στις 19 Μαρτίου 1948 στην Αθήνα, όπου και ζει. Σπούδασε Γαλλική, Ελληνική φιλολογία και γλώσσα στο Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο στην Αθήνα, Διαταραχές λόγου, φωνής ομιλίας και επικοινωνίας στο Παρίσι και είναι Δρ. λογοπεδικός του Δημοκριτείου Πανεπιστημίου Θράκης. Δημοσιεύει ποίηση, διήγημα και έχει εκδώσει τρεις ποιητικές συλλογές: Κάποιες φορές ένας θλιμμένος λύκος (Γαβριηλίδης, 2009), Αόρατο τρωκτικό (Γαβριηλίδης, 2013) και Η Γιασμίν ο Άχμεντ και Ιζάρ ο μικρός τους γιος (Μικρή Άρκτος, 2022). Ποιήματά της, επίσης, έχουν δημοσιευτεί σε έντυπα και ηλεκτρονικά λογοτεχνικά περιοδικά στην Ελλάδα και στο Εξωτερικό, και έχει συμπεριληφθεί σε ποιητικές ανθολογίες.
