Πόθος
Κάποτε, στο υγρό υπόγειο της οδού Ζακύνθου
εκεί που το φθινόπωρο είχε ψυχή βαρυχειμωνιάς
κι η θάλασσα γκρίζα και μαβιά
ως αυτόχειρ επιχειρούσε να πνιγεί,
κρεμασμένος έστεκε σε παλιό καρφί
ένας πόθος
όχι καταπράσινος, όχι πλούσιος
ούτε δυναμικά αναρριχούμενος
παρά κάτι τσαμπιά της λύπησης.
Στ’ αλήθεια έδινε μεγάλο αγώνα.
Κι όπως τον κοίταζα με ανησυχία και συμπόνια, ξάφνου
ξεπετάχτηκε από μέσα του και κατρακυλώντας
έφτασε στα πόδια μου
ένα κεφάλι ανθρώπου
γδαρμένο κεντρικό μέλος, ξεκομμένο
απαρηγόρητο
κυλίστηκε χάμω
κι απ’ τον τρόμο μου ξύπνησα απ’ αυτό
που δεν λέγεται ύπνος.
Ακαδημίας, Αθήνα, Νοέμβριος 2023
Μνήμες Λέσβου
Στην έξοδο
Αποχαιρετώντας την μεσαία μικρή πόλη
ανισόπεδοι δρόμοι τραντάζουν
τη νεογέννητη μελαγχολία των χεριών
θα αργήσει να κάνουν πως αγγίζουν ξανά
πως αγγίζονται
θα γίνουν συρματόβουρτσες για άτριχη κεφαλή
ως τα τέλη Μάρτη.
Γιατί η μικρή πόλη
επανασυστήθηκε
παίρνει σχήμα πολυδαίδαλο και συμπαγές,
χοντρής πλέξης.
Νυχτερινή η διαδρομή
λίγα φωτίζονται τριγύρω, μονάχος
ένας μεθύστακας παραπατάει
σύρσιμο κανονικό
σε μια διασταύρωση στο Κοκκινόχωμα
δυο νεαρά παιδιά θέλουν
να κατεβούν στην Ελευθερούπολη
ένα κορίτσι έρχεται να καθίσει μπροστά
γιατί την ρίμαξαν οι ναυτίες
κι έχουμε δρόμο.
Καβάλα, Μάης 2022
Γενάρης
Καραβοτσακίστηκαν τα σχέδια
σε αγριεμένη, σκιαχτική θάλασσα κάποιου Γενάρη
περί των δέκα προηγηθεισάντων μηνών
πάλη
αβάσταχτα μελαγχολημένο το νερό
ζητά γοερά ένα σώμα αληθινό να το χαϊδέψει
για να βεβαιώσει την αλμύρα του
ριγάται μπρος τον φόβο της αφαλάτωσης
κι έπειτα, νοτιάς
γλυκά ταλαιπωρεί την κόμη
τα μαλλιά μας κλονισμένα
όσο περπατάμε κατά μήκος της προκυμαίας
φέρνει από πιτσίλισμα το αλάτι στα μικρά χείλη
ξεθαρρεύουν τα αχ.
Θεσσαλονίκη, Γενάρης 2021
